Είμαστε σωστοί παιδαγωγοί;

Πρωτοπρεσβυτέρου Αθανασίου Πολ. Τύμπα, Θεολόγου-Μουσικού

ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΠΑΙΔΙΩΝ: Αυτό το ερώτημα πρέπει να κάνουμε όλοι οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και όλοι όσοι ασχολούνται με τους νέους και τις διάφορες δραστηριότητές τους.

Προσπαθούμε να πλάσουμε τον χαρακτήρα των νέων ώστε να γίνουν ελεύθερες προσωπικότητες ή απλώς τους δίνουμε τις γνώσεις για να βγάλουν χρήματα ή να διαπρέψουν με τον μέγιστο εγωισμό σε κάποια επιστήμη; Να γιατί παρατηρούμε σήμερα ιερείς να μην γνωρίζουν τα πνευματικά τους καθήκοντα απέναντι στον εαυτό τους ή τους πιστούς. Γιατροί ενώ είναι άριστοι επιστήμονες δεν κάνουν σωστές διαγνώσεις και δεν καθοδηγούν σωστά τους ασθενείς τους γιατί έχουν το νου τους πώς να βγάλουν περισσότερα χρήματα. Αυτό δυστυχώς γίνεται σήμερα στα περισσότερα επαγγέλματα.

Όλα αυτά συμβαίνουν διότι δεν γνωρίζουμε ποιος είναι ο βασικός στόχος της παιδαγωγικής. Πρώτος στόχος είναι να μάθουν τα παιδιά μας ποιο είναι το καλό και ποιο είναι το κακό. Δεύτερος στόχος είναι να μάθουν να αγωνίζονται κατά του κακού. Αυτή είναι η μεγαλύτερη, η πραγματική επανάσταση που διδάσκει ή Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Εάν όλοι οι άνθρωποι αγωνίζονταν να γίνουν άνθρωποι της αρετής, να διώξουν από μέσα τους πρώτα κάθε αμαρτία και έπειτα από την κοινωνία τότε ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.

Σήμερα όμως γεμίσαμε υποκρισία. Γύρω μας κυκλοφορούν άνθρωποι με γραβάτες «καθώς πρέπει», οι οποίοι μάλιστα κάνουν και μεγάλους σταυρούς μπροστά-μπροστά στις Εκκλησίες, που όμως πατούν επί πτωμάτων για το υλικό κέρδος. Η Εκκλησία γι’ αυτούς τους ανθρώπους έχει μόνον λύπη και κατηγόριες ενώ αντίθετα η κοινωνία μας τους θεωρεί σπουδαίους και τους κολακεύει. Ποιος από αυτούς τους ανθρώπους θα εναντιωθεί στο κακό και την αδικία που υπάρχει γύρω μας; Είναι δυνατόν αυτούς να τους έχουμε πρότυπο για τα παιδιά μας; Να γιατί καθημερινά οφείλουμε να μιλούμε για τους αγίους στα παιδιά μας. Οφείλουμε κάθε βράδυ να τα εξομολογούμε και να τα ρωτούμε τι κακό ή τι καλό έκαμαν όλη την ημέρα. Αγωνίστηκαν κατά του κακού; κατηγόρησαν ποτέ τον εαυτό τους για κάτι κακό που έκαναν ή νομίζουν πως είναι αλάθητα και άγια;

Λέγει ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «μπορεί ο πατέρας να είναι μεγάλος δημοκράτης και να μάχεται ενάντια στα δικτατορικά καθεστώτα στον κόσμο, όμως μόλις τούτος ο μεγάλος δημοκράτης περάσει το κατώφλι του σπιτιού, σκύβει το κεφάλι μπροστά στον μικρό δικτάτορα του σπιτιού. Ίσως η μητέρα επιστρέφει κουρασμένη σπίτι από κάποια συγκέντρωση, όπου φλογερά αντιπροσώπευε την ισότητα των γυναικών με τους άνδρες, αλλά αυτό ήταν επιτρεπτό μόνο εκτός του σπιτιού. Μπαίνοντας στην οικία της η μητέρα αφήνει το λιμπεραλισμό της έξω από την πόρτα για να τον ξαναπάρει μαζί της όταν ξεκινήσει για την αγορά. Δεν τον βάζει μέσα στο σπίτι, γιατί εκεί κυριαρχεί μόνο η βούληση του μικρού φαραώ. Ο μικρός δικτάτορας κατάφερε να τσακωθούν οι γονείς με τους γείτονες διότι αυτοί παραπονέθηκαν για την κακή του συμπεριφορά. Οι γονείς αισθάνθηκαν προσβεβλημένοι που κατηγορούν το παιδί τους που είναι το πιο καλό παιδί του κόσμου, το πιο έξυπνο και το πιο ευγενικό απ’ όλα τα παιδιά του κόσμου».

Πόσες φορές αυτό δεν γίνεται σήμερα με τους καθηγητές, με το φροντιστήριο των αγγλικών, με τις αθλητικές δραστηριότητες, είναι δυνατόν να μαλώνουν το δικό μας το παιδί; Πόσες φορές δεν ακούμε παιδιά να μιλούν με αγένεια στους δασκάλους ή τους γονείς τους; Το χειρότερο βέβαια είναι ότι δεν ντρέπονται καθόλου και δεν υπάρχει περίπτωση να ζητήσουν κάποια στιγμή αργότερα συγνώμη. Η λέξη συγνώμη έχει καταργηθεί από το λεξιλόγιό μας.

Μπορεί ένας νέος να προκόψει αλλά και οποιοσδήποτε άνθρωπος εάν δεν έχει αυτογνωσία; Εάν δεν έχει μετάνοια για το κακό που πολλές φορές ριζώνει μέσα μας και γίνεται πάθος; Να ποια είναι η μεγαλύτερη επανάσταση που θα αλλάξει τον κόσμο. Τότε θα καταλάβουμε εάν διαπαιδαγωγήσαμε σωστά τα παιδιά μας, όταν τα δούμε να εξεγείρονται κατά του κακού τους εαυτού αλλά και όταν επαναστατούν για το κακό και τις αδικίες που βλέπουν γύρω τους. Θέλουμε ελεύθερες προσωπικότητες που δεν συμβιβάζονται με το κακό και την αδικία και όχι μορφωμένους που φροντίζουν μόνον για την καλοπέρασή τους.

Αυτά αγαπητοί μου φίλοι πρέπει να τα λάβουμε υπ’ όψιν για να μην κλάψουμε αργότερα πικρά τόσο για τα παιδιά μας αλλά και για την κατάντια της κοινωνίας μας.