ΠΟΛΕΜΟΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Με αφορμή τα τραγικά και δραματικά γεγονότα, που βλέπουμε στον πόλεμο της Ουκρανίας και ραγίζουν τις καρδιές μας (μπορεί να τα παρακολουθούμε τηλεοπτικά και διαδικτυακά από την ασφάλεια του σπιτιού μας, ωστόσο πληγώνουν βαθύτατα την ανθρωπιά μας), το μήνυμα του Χριστού “ειρήνη υμίν” είναι επίκαιρο και επιτακτικό όσο ποτέ.
Η Ορθοδοξία (οι μαύρες και βδελυρές σελίδες των Σταυροφοριών και των θρησκευτικών πολέμων γενικά δεν απηχούν το νόημα και τους σκοπούς της και δεν εκφράζουν τον αυθεντικό και γνήσιο Χριστιανισμό), αποδοκιμάζει και καταδικάζει, χωρίς δεύτερη σκέψη, απερίφραστα, τις πολεμικές συγκρούσεις και υψώνει το λάβαρο της ειρήνης, η οποία, δυστυχώς, είναι πανανθρώπινος, απραγματοποίητος πόθος, άπιαστο όνειρο.
Ατυχώς, όμως, κάποιοι, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση της Ρωσίας, “μεταχειρίζονται” την Ορθοδοξία για σκοπούς ιδιοτελείς, στο πλαίσιο πολιτικών, εθνικών και οικονομικών συμφερόντων.
Αλλά αυτό δεν αλλάζει τη σταθερή και σαφή θέση της απέναντι στον πόλεμο και στη φρίκη, που προκαλεί.
Και όσοι ισχυρίζονται ότι “ευλογεί” τα όπλα σε πολέμους (αμυντικούς), έστω και σαν αναγκαίο κακό, προσεγγίζουν με λάθος οπτική το θέμα, γιατί σε καμία περίπτωση δεν θέλει να σκοτώνονται άνθρωποι, αλλά για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι να έχουν το δικαίωμα της ψυχοσωματικής ύπαρξης και ελευθερίας τους.
Η Ορθοδοξία, που δεν είναι μια απλή θεωρία, αλλά τρόπος ζωής, οπότε το κήρυγμα για αγάπη και σεβασμό των συνανθρώπων έχει τις κοινωνικές προεκτάσεις του, δεν είναι δυνατόν να ανεχτεί και πολύ περισσότερο να δικαιολογήσει:
-Τα πτώματα αμάχων, που η αποτρόπαια θέα τους σφίγγει τα στομάχι των λογικών ανθρώπων και τους κάνουν να κραυγάσουν: Τι δυστυχία… Φτάνει πιά…
-Τα κλάματα των μικρών παιδιών, που νιώθουν μέσα τους και γύρω τους τη θανατίλα του πολέμου και βουβά αναρωτιούνται: Μα γιατί, σε τι φταίξαμε;
-Τις κραυγές πόνου, απόγνωσης και απελπισίας, που πρέπει να είναι αναίσθητος κανείς για να μη βουίζουν στα αυτιά του.
-Τις βόμβες, που πέφτουν στα κτίρια και τα ρημάζουν και σκορπίζουν τον όλεθρο.
-Τον πικρό δρόμο της προσφυγιάς για χιλιάδες ψυχές, που ζουν μια ανείπωτη τραγωδία.
-Τις απώλειες στρατιωτών στα στα πεδία των μαχών, που “χαρίζονται” στου χάρου τα δόντια, ενώ στο κατώφλι των σπιτικών μάνες μαυροφορεμένες τους καρτερούν να φανούν…
Για τον Χριστιανισμό ένας πόλεμος δεν είναι μόνο έγκλημα, είναι και ανοησία.
Ο πόλεμος μόνο νικημένους, τελικά, αφήνει, αφού μετά από αυτόν καλπάζουν τρελά, σαν τους τέσσερις καβαλάρηδες της Αποκάλυψης, η καταστροφή, το πένθος, η αναρχία και η φτώχεια, και στήνουν παντού τις μαύρες τους σημαίες.
Οι πολεμικές συρράξεις στον 20ο, αλλά και στον 21ο αιώνα, έδειξαν ότι τις συνόδευσαν αμέτρητα θύματα και εξαντλητικές στερήσεις, τεράστια ποσά σκορπίστηκαν για τη διεξαγωγή τους, επέφεραν τρομερές καταστροφές και, περισσότερο απ’ όλα, οι θυσίες ήταν δυσανάλογα μεγαλύτερες από τα ωφελήματα…
Και φαίνεται διαχρονικά ότι η ιστορία των πολέμων, όπου και αν έγιναν, όπου και αν γίνονται, είναι μια ιστορία ανθρώπινου μακελειού.
Παρά τις ειρηνόφιλες διακηρύξεις και διαβεβαιώσεις και τα αντιπολεμικά σύμφωνα, το φάσμα του πολέμου απλώνει τον μαύρο, τον καταύμαρο, ίσκιο του.
Στη γη, στον ουρανό και στη θάλασσα, τα τέλεια, άφθονα και ποικίλα οπλικά μέσα, σκοτώνουν, γκρεμίζουν και καίνε.
Τι κρίμα, άνθρωποι, και αθώες παιδικές ψυχές ανάμεσά τους, αλλά και όσα τα ανθρώπινα χέρια κατασκεύασαν, ύψωσαν, συνάθροισαν και που αντιπροσωπεύουν μόχθο γενεών, να ρίχνονται σαν κάρβουνο μέσα στο καμίνι του πολέμου και να μεταβάλλονται σε άχρηστο καπνό και σε μάταιη στάχτη.
Η Ορθοδοξία, μέσα από τον Ευαγγελικό λόγο, υπερασπίζεται την ανθρώπινη ζωή, ζητά ειρήνη, δικαιοσύνη, ομόνοια και αδελφοσύνη, θέλει τους λαούς αγκαλιασμένους και όχι μισεμένους.
Η ειρήνη για την Ορθοδοξία δεν σημαίνει, όπως την αντιλαμβάνονται πολλοί, απλά την διακοπή του πολέμου και την προετοιμασία για τον επόμενο, αλλά έχει μόνιμο χαρακτήρα, που συνδέει όλους τους ανθρώπους μεταξύ τους και γίνεται ο σύνδεσμος της ενότητας. Έτσι η ειρήνη λειτουργεί λυτρωτικά και απλώνεται πέρα από όρια γεωγραφικά-διακρατικά, αλλά και διεισδύει στα εσωτερικά, ψυχικά σύνορα του καθενός μας, εκτοπίζοντας κακίες, πάθη, μίση αντιθέσεις.
Η Ορθοδοξία οφείλει πάντοτε να δίνει τη μαρτυρία της, όσο πιο έντονα γίνεται, απαλλαγμένη από πολιτικά βαρίδια και φαρισαϊσμούς, ώστε να σταματήσουν να χτυπάνε οι πολεμικές καμπάνες της συμφοράς και της απαισιοδοξίας, που κλέβουν το γέλιο και το τραγούδι από τις καρδιές και μετατρέπουν τον τρυγητό της χαράς σε τρυγητό της θλίψης.
Επιτέλους ας μη συντρίβονται τα όνειρά μας κάτω από τα αιματοβαμμένα πέλματα των πολέμων και ας μη θυσιάζονται οι ζωές στο βωμό του παραλογισμού.
π. Ηλίας Μάκος/ protothema.gr
-120x86.jpg)
