Ι.Μ. ΒΕΡΟΙΑΣ: Στις 8 Δεκεμβρίου η Αγίας μας Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου Παταπίου και ως εκ τούτου πανηγυρίζει το βυζαντινό Παρεκκλήσιο του Οσίου Παταπίου (15ου αιώνος) στη Βέροια.
Εξαιτίας των ειδικών περιοριστικών μέτρων της πανδημίας του Covid-19, oι Ιερές Ακολουθίες της Πανηγύρεως τελέστηκαν στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Βεροίας.
Ανήμερα της εορτής το πρωί τελέστηκε ο Όρθρος και η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:«Θείας κλήσεως ιχνηλατήσας εκ νεότητος τάς επιδόσεις δι’ ασκήσεως τώ κόσμω εξέλαμψας».
Μέ αυτούς τούς στίχους εγκωμιάζει ο ιερός υμνογράφος τόν εορταζόμενο σήμερα όσιο Πατάπιο.
Γόνος τής πατρίδος τών μεγάλων ασκητών, τής Αιγύπτου, γεννήθηκε ο όσιος από χριστιανούς γονείς, πού διέθεταν όχι μόνο υλικό αλλά καί πνευματικό πλούτο. Μέσα στό οικογενειακό του περιβάλλον διδάχθηκε τήν πίστη καί τήν αγάπη στόν Χριστό, καί γιά χάρη αυτής τής αγάπης ο όσιος αποφάσισε, νεαρός ακόμη, νά εγκαταλείψει τίς ανέσεις καί τίς ευκολίες πού τού παρείχε η οικογένεια καί η περιουσία πού διέθετε καί νά αποσυρθεί στήν έρημο γιά νά ζήσει «μόνος μόνω Θεώ».
Η ασκητική ζωή του καί η αγάπη μέ τήν οποία αντιμετώπιζε ο όσιος Πατάπιος όλους όσους περνούσαν από τό κελί του, προσφέροντάς τους όχι μόνο φιλοξενία αλλά καί ψυχική καί πνευματική ανάπαυση, τόν έκαναν πολύ γρήγορα γνωστό. Η φήμη του, μάλιστα, εξαπλώθηκε τόσο πολύ, ώστε οι επισκέπτες δέν έλειπαν ποτέ από τό κελί του, γεγονός πού τού στερούσε όμως τήν ησυχία γιά χάρη τής οποίας είχε αποφασίσει νά εγκαταλείψει τόν κόσμο, προκειμένου νά αφοσιωθεί απερίσπαστος στή μελέτη τού Θεού καί στήν προσευχή.
Έτσι ο όσιος αναγκάστηκε νά φύγει από τήν Αίγυπτο καί νά πάει στήν Κωνσταντινούπολη, όπου θά μπορούσε, όπως πίστευε, νά μείνει άγνωστος μεταξύ αγνώστων, αποκλειστικά αφοσιωμένος στά μοναχικά του καθήκοντα.
Καί στή μεγαλούπολη όμως τής Κωνσταντινουπόλεως δέν άργησε νά διαδοθεί η φήμη τής αρετής καί τής αγιότητος τού οσίου Παταπίου, ο οποίος μέ τή χάρη τού Θεού θαυματουργούσε θεραπεύοντας πλήθος ασθενειών. Έτσι, πολύ σύντομα άρχισαν νά συρρέουν στό ησυχαστήριο πού είχε ιδρύσει, κοντά στόν ναό τής Παναγίας τών Βλαχερνών, πλήθη ευσεβών χριστιανών πού αναζητούσαν τήν ίαση τών ασθενειών πού τούς ταλαιπωρούσαν, ίαση πού προσέφερε ο όσιος καί όσο βρισκόταν εν ζωή, αλλά καί μετά τήν οσιακή κοίμησή του.
Αυτή η χάρη τών θαυμάτων, πού συνεχίζονται μέχρι σήμερα, είναι, προϊόν τής θείας χάριτος η οποία ενοίκησε στήν ψυχή τού οσίου. Ενοίκησε στήν ψυχή του, επειδή αυτή ήταν κεκαθαρμένη από τήν άσκηση καί εξαγνισμένη από τή νηστεία καί τήν προσευχή, καί προσέφερε στόν Θεό οίκο άγιο καί κατοικητήριο ιερό, ώστε νά ποιήσει εν αυτώ μονήν.
Έτσι, παρότι ο όσιος Πατάπιος όχι μόνο δέν διεκδικούσε τήν προβολή καί τή δόξα τών ανθρώπων, διακρίθηκε καί έλαμψε καί τιμήθηκε όχι μόνο στήν εποχή αλλά καί μέχρι σήμερα, χωρίς η τιμή καί η δόξα πού απολαμβάνει καί από τόν Θεό καί από τούς πιστούς καί τήν Εκκλησία νά αλλοιωθεί κατά τό παραμικρό από τό πέρασμα τού χρόνου, πού αλλοιώνει τά πάντα.
Πώς όμως συνέβη αυτό; Τό ερώτημά μας τό απαντά μέ τό απολυτίκιό του ο ιερός υμνογράφος. «Δι’ ασκήσεως τώ κόσμω εξέλαμψας». Μέ τήν άσκηση έλαμψες στόν κόσμο, γράφει αναφερόμενος στόν όσιο Πατάπιο. Δέν έλαμψε μέ τόν πλούτο, δέν έλαμψε μέ τά αξιώματα, δέν έλαμψε μέ τήν εξουσία τήν οποία είχε καί διαχειριζόταν, δέν έλαμψε μέ τήν εξωτερική ομορφιά η οποία «ως άνθος μαραίνεται», δέν έλαμψε μέ τίποτε από όσα χρησιμοποιούν οι άνθρωποι στίς ημέρες μας γιά νά λάμψουν καί νά ξεχωρίσουν καί νά διακριθούν.
Έλαμψε μέ κάτι πού υποτιμάται καί συχνά συκοφαντείται.
Έλαμψε μέ κάτι τό οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι αποφεύγουμε, γιατί τό θεωρούμε δύσκολο καί κοπιώδες καί επώδυνο.
Έλαμψε μέ αυτό τό οποίο οι άνθρωποι τό αισθανόμαστε ίσως καί ως κάτι υπερβολικό, ως κάτι πού δέν μάς αφορά, ως κάτι πού καταστρέφει, όπως νομίζουμε, τήν εικόνα τού εαυτού μας καί μάς βλάπτει. Καί αυτό είναι η άσκηση. Είναι τά πνευματικά αγωνίσματα πού συμβάλλουν στήν πρόοδο τής ψυχής μας. Είναι η μελέτη, η προσευχή, η εγκράτεια, η νηστεία, η μελέτη τού λόγου τού Θεού, ο αγώνας γιά τήν απαλλαγή από τά πάθη μας καί τήν κατάκτηση τών αρετών. Όλα αυτά ελκύουν τή χάρη τού Θεού στήν ψυχή τού ανθρώπου, καί αντίθετα από ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι, είναι αυτά πού κάνουν τόν άνθρωπο νά λάμπει, καί μάλιστα μέ μιά λάμψη πού δέν ξεθωριάζει μέ τό πέρασμα τού χρόνου, αλλά παραμένει καί διαρκεί. Γιατί αυτή η λάμψη δέν είναι λάμψη εκ τού κόσμου, αλλά είναι λάμψη εκ τού Θεού, λάμψη πού παραμένει καί συνοδεύει τόν άνθρωπο, όπως τό έκανε καί στήν περίπτωση τού οσίου Παταπίου.
Από εμάς, λοιπόν, εξαρτάται· άν θέλουμε νά λάμπουμε καί εμείς όχι προσωρινά καί περιστασιακά αλλά αιώνια, τότε άς προσπαθήσουμε νά ακολουθήσουμε τό παράδειγμα τού οσίου Παταπίου. Δέν θά φύγουμε σέ κελιά καί σέ μοναστήρια, αλλά ο καθένας μας εκεί πού είναι μπορεί νά ασκηθεί, καί στήν προσευχή καί στήν εγκράτεια καί στή μελέτη τού λόγου τού Θεού. Άς προσπαθήσουμε, λοιπόν, νά ακολουθήσουμε τό παράδειγμα τού οσίου Παταπίου, ιδιαιτέρως τήν περίοδο αυτή πού προετοιμαζόμεθα γιά τή μεγάλη εορτή τών Χριστουγέννων. Άς αγωνιζόμεθα καί άς επικαλούμεθα καί τή χάρη καί τή βοήθεια τού οσίου Παταπίου, τού οποίου έχουμε σήμερα τήν ευλογία νά προσκυνούμε τίς εμβάδες του. Τί είναι οι εμβάδες; Είναι οι παντόφλες πού βάζουν στό άγιο λείψανο τού οσίου καί μετά τίς δίδουν ευλογία. Δύο εμβάδες έχουμε τού αγίου Παταπίου, μάλιστα η μία έχει καί μικρό τμήμα τού αγίου λειψάνου. Έτσι έχουμε αυτή τήν ευλογία καί θά μείνουν αυτές οι εμβάδες στόν ναό πού είναι ένας από τούς μοναδικούς ναούς στήν Ελλάδα πού είναι αφιερωμένος στόν όσιο Πατάπιο.
Έτσι, λοιπόν, άς τόν παρακαλούμε νά πρεσβεύει γιά μάς στόν Θεό καί ως θαυματουργός νά μάς προστατεύει καί νά μάς θεραπεύει από τή φοβερή πανδημία τού κορωνοϊού πού μάς πλήττει.
Βλέπετε κάθε ημέρα χάνουμε αδελφούς μας, είτε διότι δέν θέλησαν νά πιστεύσουν ότι είναι πραγματικός καί θανατηφόρος αυτός ο ιός καί δυστυχώς δέν τηρούν ίσως τά μέτρα πού πρέπει νά τηρήσουν, είτε ίσως διότι δέν κάνουν καί τό εμβόλιο, αυτό είναι θέμα βέβαια δικό τους, αλλά βλέπουμε ότι οδηγούνται δυστυχώς στόν θάνατο. Είναι αμαρτία νά μήν προφυλάσσουμε τόν εαυτό μας από αυτό τό κακό. Είμεθα υποχρεωμένοι νά τόν προφυλάσσουμε.
Εάν ρωτήσετε αυτούς οι οποίοι επλήγησαν από τόν ιό, ταλαιπωρήθησαν στά νοσοκομεία, διασωληνώθησαν, θά δείτε τί μαρτύριο πέρασαν. Άλλους τούς έσωσε ο Θεός, άλλοι δέν άντεξαν καί έχασαν αυτή τή ζωή, αλλά φοβάμαι νά μήν χάσουμε καί τήν άλλη, διότι είμεθα υποχρεωμένοι νά προφυλάσσουμε τόν εαυτό μας. Ο Θεός μάς έδωσε νού, μάς έδωσε όλες τίς δυνατότητες νά προφυλάξουμε τόν εαυτό μας από κάθε κακό. Τώρα είναι ένα κακό, θά περάσει αύριο ίσως. Γιατί νά μήν προφυλάξουμε τόν εαυτό μας καί βρεθούμε στή δύσκολη αυτή κατάσταση; Γι’ αυτό «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου», γιά νά έχουμε καί τή χάρη καί τήν ευλογία τού οσίου Παταπίου.
