Ι.Μ. ΜΟΡΦΟΥ: Τα δημοσιευθέντα ποιήματα αντέγραψαν προσκυνητές της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου από χειρόγραφα της Γερόντισσας με άδεια του π. Αντωνίου Φραγκάκη.
Ήταν μία από τις πολλές αλησμόνητες επισκέψεις τους στη μεγάλη Γερόντισσα Γαλακτία.
Τι είναι ο Θεός
(2012)
Θεέ μου, Πατέρα και Δημιουργέ, Κυβερνήτη και Πανσθενουργέ,όλοι μιλούν για Σένα, όλοι σε ψάχνουν.
Άλλοι σε φαντάστηκαν από την κεφαλή τους και δημιούργησαν τη μορφή Σουόπως εβόλευε την ζωή τους.
Είναι τα είδωλα τα σιχαμερά, δαιμόνων φαντάσματα και μιαρά,που θανατώνουν την ψυχή τους.
Κι απ’ αυτούς που βαπτίσθηκαν χριστιανοί και μπήκανε μέσα στο σπίτι Σου και στην καρδιά Σου, ποτέ δεν σε γνώρισαν πραγματικά, γιατί αγνόησαν τα λόγια Σου και το Πανάγιο θέλημά Σου.
Άλλοι σε φαντάστηκαν σαν γέρο πωγωνάτο και λευκό σε θρόνο να κάθεσαι υψηλό, πάνω στα νέφη, άλλοι περιστεράκι θεώρησαν το Πνεύμα Σου να φτερουγίζει στα κεφαλάκια τους και με χαρά να τους γνέφει.
Μόνο το Γιό Σου δεν φαντάσθηκαν, γιατί μας έχει φανερωθεί, αν και πολλοί Του κρυφτήκαμε και δεν Τον αφήσαμε, λυτρωτικά να μας καθοδηγεί.
Μόνο που Εσύ είσαι Φως! Φως άπλετον και εκθαμβωτικόν! Ασκίαστον και νοερόν! Άναρχον και ομιλητικόν. Απερινόητον και υπαρκτόν! Τρίφωτον και μοναδικόν (Μονάς η Τριάς)! Εσωκαρδίως εκχεόμενον και διαστάσεις μη γνωριζόμενον! Είσαι ο Πατέρας που στοργικά αγκαλιάζει, που πάντα υπομονεύεται κι όταν πρέπει διορθωτικά δοκιμάζει. Είσαι η ακλόνητη σιγουριά σε όσους ξέρουν την πρόνοιά Σου, το γεμάτο ταμείο σε όσους προσβλέπουνε στα ανεξάντλητα αγαθά Σου. Σε λυπεί η αμαρτία μας, γιατί μας διώχνει μακριά Σου, σε χαρήνει η μετάνοια, γιατί μας φέρνει και πάλι κοντά Σου.
Τα λόγια του Γυιού Σου φάρμακο, ο θάνατός Του Ζωή, ο Τάφος Του Ανάσταση και χαρμονή. Ο Άδης τύψεις δικές μας, παρέα με τους δαίμονες και τους εχθρούς σου, κάψιμο αφόρητο από τους φωτεινούς ποταμούς Σου… Το Πνεύμα Σου Φως, μιλεί και σκέφτεται και αγαπά, φωτίζει, καθαρίζει και μεριμνά. Υπέρτατο Ον όπως κι οι Τρεις Σας. Με κρότο κινείται στον κόσμο αυτό, κρότο αθόρυβο στα αυτιά, δυνατότατο στην καρδιά. Την αμαρτία σιχαίνεται, στην μετάνοια αφήνεται. Αυτό στον Γυιό Σου μας οδηγεί και ο Γυιός Σου σ’ Εσένα! Και γινόμαστε όλοι ένα! Μέσα στην Βασιλεία Σου την υπέρλαμπρη και ποθητή. Που μπαίνουμε χωρίς να ξέρουμε το πρόσωπό Σου (ενν. το αμέθεκτο της Θείας Ουσίας) αλλά χαιρόμαστε παντοτινά το γλυκύτατο δοξασμό Σου (ενν. την κατά Χάριν υιοθεσία). Εκεί δέξου με την ελεεινή, που δεν έκαμα τίποτα στη ζωή μου για να Σ’ ευχαριστήσω αλλά και δεν μπορώ μακριά Σου να ζήσω. Γιατί Σε αγαπώ… Αμήν! Αμήν! Αμήν!
***
Το Κρινάκι
(21 Απριλίου 1994)
Ένα κρινάκι ολόλευκο
φύτρωσε στην αυλή μου
πως θάθελα να του ‘μοιαζε
η αμαρτωλή ψυχή μου
τα πέταλά του άνοιξε
στον ουρανό κοιτάζει
κι Αυτόν που το ‘στειλε στην γη
υμνεί και Τον δοξάζει.
Με την λευκή του φορεσιά
και την αγνότητά του
γεμίζει την ψυχούλα μου
με το λεπτό άρωμά του.
Σαν να μου λέει πως κι εγώ
να γίνω σαν εκείνο
και η ψυχή μου στον Θεό
να πάει άσπρο κρίνο.
