ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ: Αγαπητοί αδελφοί χριστιανοί της Ιεράς Μητροπόλεως Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, συνεχίζουμε τα εκκλησιολογικά κηρύγματά μας.
Στο τέλος του προηγουμένου κηρύγματός μας είπαμε ότι την πορεία μας προς τους ετεροδόξους για διάλογο την εκμεταλλεύονται οι ετερόδοξοι για δικό τους ώφελος, γιατί την ήθελαν αυτήν την ευκαιρία να μιλήσουν μαζί μας, μήπως και αυτοί πείσουν κάποιον δικό μας να προσεγγίσει και να έλθει στην πλευρά τους. Τέλος πάντων!
Εμείς πρέπει να βλέπουμε την αγαθή πλευρά του θέματος και δεν θα παύσουμε τον διάλογό μας με αυτούς, με αγάπη και καλό τρόπο, όπως είπαμε σε προηγούμενα κηρύγματα. Αλλά τώρα θέλω να σας πω πάνω σε ποια βάση μπορούμε να στηρίξουμε την ενότητά μας με όλα τα αντορθόδοξα κινήματα. Θα σας πω ένα περίεργο λόγο, ο οποίος και μένα πραγματικά εξένισε, από άγνοιά μου βέβαια. Ο άγιος Πορφύριος, ο οποίος εμελέτησε πατερικά το θέμα, με τον φωτισμένο νού του, μας λέγει ότι στα ιερά κείμενα των αγίων Πατέρων υπάρχει η διάσπαρτη ιδέα ότι η ένωση αυτή εδώ στην γη μπορεί να γίνει «αβίαστα, χωρίς προσπάθεια, χωρίς άλλα μέσα· μπορούμε να ενωθούμε εδώ, στην αλήθεια, με την μυστική ζωή, με έρωτα θείο»
(Μαθητεύοντας, σσ. 268-269). Αλλά νομίζω ότι στον φωτισμένο αυτό λόγο του ο άγιος Πατήρ ως ένωση εννοεί την ενότητα των Ορθοδόξων, οι οποίοι το βλέπουμε και εμείς πόσο είμαστε χωρισμένοι. Έπειτα, για μας η Εκκλησία εκφράζεται με την Θεία Λειτουργία, στην οποία κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
Και αφού αυτοί πιστεύουν άλλα δόγματα, άρα δεν μπορούμε να έχουμε κοινό Ποτήριο μαζί τους και δεν έχουμε λοιπόν εκκλησιαστική ενότητα μεταξύ μας. Αλλά γράφει τελικά ο άγιος Πατήρ, ότι το ποθητό αυτό αίτημα δεν θα μπορούμε να το δούμε πραγματοποιημένο προ της Δευτέρας Παρουσίας (Ανθολόγιο, σ. 200). Σ᾽ αυτό συναντάται ο ιερός Πατήρ και με άλλους αγίους, οι οποίοι λέγουν το ίδιο και στο χώρο της Μυστικής Θεολογίας και στον χώρο της βιωματικής ζωής.
Αλλά ελησμόνησα να θέσω απλώς ένα ερώτημα: Τι θα γίνει με τα τόσα εκατομμύρια των ανθρώπων, που έχουν άλλη πίστη και είναι αβάπτιστοι και ακοινώνητοι; Σ᾽ αυτό, χριστιανοί μου, δεν μπορώ να σας απαντήσω. Είναι θέμα της προνοίας του Θεού αυτό. Έχει ο Θεός τον τρόπο του, με τον οποίο θα τους κρίνει, ίσως με τον νόμο της αγάπης στην ζωή τους. Εμείς πάντως χρέος έχουμε να προσευχόμεθα και γι᾽ αυτούς και να τους δίνουμε καλό μάθημα με την μεταξύ μας δική μας αγάπη.
Τέλος, θέλω να γράψω για την λεγομένη «θεωρία των κλάδων», την οποία προτείνουν οι ετερόδοξοι ως βάση για την ενότητά μας με αυτούς. Σας λέγω δε, ότι η θεωρία αυτή, αν και ανόητη, «έπιασε» σε πολλούς. Όχι σε
ορθοδόξους βέβαια, αλλά σε αυτούς τους ιδίους, τους Προτεστάντες, που την κατασκεύσαν. Κατά την θεωρία
αυτή η θεία Αποκάλυψη κατήλθε εκ του ουρανού, ως ένα δένδρο με πολλούς κλάδους, την οποία είχαμε πρώτα και αποτελούσαμε μία ενωμένη Εκκλησία. Οι κλάδοι αυτοί, λέγουν, αποκόπηκαν έπειτα, αλλά ο καθένας περιέχει ένα μέρος της αληθείας. Αν ενωθούν λοιπόν όλοι αυτοί οι κλάδοι, θα αποτελέσουμε πάλι την ενωμένη Εκκλησία, όπως ήταν στην αρχή. Και έτσι θα έλθει η εκκλησιαστική ενότητά μας.
Δηλαδή, η «θεωρία των κλάδων» συνιστά με άμεσο τρόπο την ένωση όλων των ετεροδόξων και της
δικής μας βέβαια Εκκλησίας για την ένωση. Να γίνει ένα «ανακάτωμα» των δογμάτων και σ᾽ αυτό το «ανακάτωμα», που θα μας παρουσιάσει η θεωρία των κλάδων, ο καθένας θα έχει σ᾽ αυτό το δικό του δόγμα και θρήσκευμα, αλλά θα είμαστε ενωμένοι. Αυτό είναι ο «οικουμενισμός», ή «παναίρεση».
Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, αγαπητοί, για να κλείσουμε το θέμα, λέγει σαφώς ότι η ένωση των
Εκκλησιών θα γίνει με τον διάλογό μας βέβαια με τους αιρετικούς και με καλό τρόπο, αλλά με βάση τα ορθόδοξα δόγματα της αμωμήτου πίστης μας.
† Με πολλές ευχές, Ο Γόρτυνος & Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας
Μία βάση για να νοήσουμε κάπως το άκτιστον της Εκκλησίας (Από την διατριβή του μνημονευθέντος ωραιοτάτου βιβλίου του κ. Κωνσταν. Νούση επί των λόγων του αγίου Πορφυρίου)
«Η χριστοποίηση των ελλόγων όντων εν Εκκλησία τα καθιστά κατά Χάριν θεούς, χωρίς ωστόσο να αποβάλλουν την κτιστή τους φύση. Σύμφωνα εξάλλου και με την ασύγχυτη και αδιαίρετη ένωση των δύο φύσεων στο πρόσωπο του Λόγου κατά το χαλκηδόνιο δόγμα. Η αίσθηση, παρά ταύτα, που κυριαρχεί είναι η
βιωματική “υπεροχή” του ακτίστου, μέσα στο οποίο συγκιρνάται ασυγχύτως η κτιστότητα και μεταμορφούμενη θεουργείται. Αυτήν την κατάσταση που βίωνε ο Καυσοκαλυβίτης άγιος Πορφύριος, της αισθητής εισόδου του στην Εκκλησία, της πλήρους δηλαδή κοινωνίας με την άκτιστη Τριάδα, την αιώνια Εκκλησία, προφανώς την εξέφραζε θεολογικά και με την ρητή του διαβεβαίωση ότι “η
Εκκλησία είναι άκτιστη”.
Κλείνοντας την παρούσα υποενότητα, ας αφήσουμε τον Άγιο να ορίσει περιεκτικά ο ίδιος για μια ακόμα φορά το μυστήριο της Εκκλησίας: “όλοι να είμαστε ενωμένοι μέσα στην Εκκλησία. Μα η Εκκλησία είναι άκτιστη. Όλοι
ενούμεθα εκεί μεταξύ μας και με όλους τους αγίους. Ενωμένοι και ο Υιός με τον Πατέρα και το Πνεύμα, η Παναγία Τριάδα, κι εμείς μαζί Της. Αυτή είναι η Εκκλησία”».1
1. Μαθητεύοντας, σ. 225.
-120x86.jpg)
