Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ: Η αναβολή – ματαίωση της ετήσιας υποχρεωτικής συγκλήσεως της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν έχει καμία δικαιολογία.
Ούτε φυσικά τον κορωνοϊό. Και αυτή βαρύνει τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο και όσους Αρχιερείς συμφώνησαν μαζί του. Ο Νόμος 570/1977 στο άρθρο 6 τονίζει ότι ο Αρχιεπίσκοπος « υπέχει κανονικήν ευθύνην εις την περίπτωσιν που παραλείψει να συγκαλέσει εκτάκτως την Ιεραρχία» αν του το ζητήσει ο προβλεπόμενος αριθμός Αρχιερέων. Για την τακτικη και υποχρεωτική σύγκληση δεν τίθεται καν θέμα. Η κανονική ευθύνη είναι δεδομένη.
Για τον κορωνοϊό προβλέπονται τα μέτρα, τα οποία έχει αποδεχθεί η Διαρκής Ιερά Σύνοδος (ΔΙΣ) και με τα οποία θα έπρεπε να συγκληθεί οπωσδήποτε η Ιεραρχία. Αν ο χώρος του Διορθοδόξου Κέντρου, στη Μονή Πεντέλης θεωρείτο μικρός, όπως και η αίθουσα συνεδριάσεων της Ιεραρχίας στη Μονή Πετράκη, τότε υπήρχε ο χώρος της Μητρόπολης των Αθηνών και ο πλέον άνετος του Αγίου Παντελεήμονος, της οδού Αχαρνών.
Αλίμονο αν με την ίδια λογική ο Πρόεδρος της Βουλής και οι πρόεδροι όλων των οργάνων και των θεσμών της Πολιτείας ρωτούσαν τα μέλη τους αν θέλουν να συνεδριάζουν…
Η ΔΙΣ προ εβδομάδος απέστειλε ερώτημα προς τους Αρχιερείς – μέλη της Ιεραρχίας, αν θέλουν να συγκληθεί η Ιεραρχία. Το ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ της συγκλήσεως δεν είναι θέμα θελήσεως. Την γραπτή εγκύκλιο συνοδεύει η προφορική έκφραση της θελήσεως του Αρχιεπισκόπου να μην συγκληθεί η Ιεραρχία και η υποστήριξη της αναβολής από Αρχιερείς που ακολουθούν πάντοτε τις επιθυμίες του.
Πέραν του κανονικού ζητήματος της αναβολής υπάρχει και η ποιμαντική ευθύνη των αρχιερέων – μελών της Ιεραρχίας έναντι του πιστού λαού. Πάντοτε θα έπρεπε να νιώθουν οι πιστοί στις ψυχές τους τη μέριμνα της ποιμαίνουσας Εκκλησίας, τον ενισχυτικό λόγο της. Αυτή η μέριμνα στην περίοδο της πανδημίας είναι περισσότερο από απαραίτητη. Και αυτή φυσικά δεν φαίνεται με τη σιωπή των ποιμένων τους…
Κοινή είναι η πεποίθηση στον πιστό λαό ότι στην πανδημία είναι χωρίς πνευματικό προσανατολισμό. Η από την ΔΙΣ κοινοποίηση προς αυτόν των κυβερνητικών εντολών δεν αποτελεί ποιμαντική μέριμνα. Επί των εντολών αυτών οφείλει η Ιεραρχία να αποφανθεί ως εκκλησιαστική αυθεντία και όχι να αφήνει σε πλήρη σύγχυση τον πιστό λαό, για το πώς οφείλει να συμπεριφερθεί.
Υπάρχουν Αρχιερείς και ιερείς, οι οποίοι εκφράζουν την αντίθεσή τους προς ορισμένες κυβερνητικές εντολές, που όμως αποδέχθηκε και κοινοποίησε η ΔΙΣ. Ο πιστός λαός αναμένει από την Ιεραρχία να εκφράσει τον θεολογικό της λόγο και να δικαιολογήσει ποιμαντικά τη στάση της, και όχι δια του Προέδρου της να συνθηματολογεί.
Δεν θέλει διεκπεραίωση των κυβερνητικών εντολών, που επιβάλλονται δια της σπάθης του Νόμου. Θέλει έναν πατρικό λόγο παρηγοριάς, μιαν καθοδήγηση πνευματική, που θα σέβεται τον ανθρώπινο Νόμο, αλλά θα δίνει προτεραιότητα στην δια της Πίστεως ελευθερία και ευθύνη του κάθε ανθρώπου. Σε αυτή την περίοδο της πανδημίας η μη σύγκληση και η σιωπή της Ιεραρχίας είναι ποιμαντική αποχή.-
