Μη λες εύκολα, κάνε υπομονή

Υπομονή: Πάντοτε μού έκανε εντύπωση ο λόγος τού σοφού Σολομώντος: «Καιρός τού σιγάν καί καιρός τού λαλείν» (Εκκλ. γ΄ 7). Αυτή τή φορά όμως έμελλε νά τό διαπιστώσω στήν πράξη.

Ο Γιώργος είναι γνωστός μου, φίλος μου από χρόνια. Τά λέμε συχνά, κουβεν­τιάζουμε γιά ποικίλα θέματα. Κάποιο απόγευμα τίς προάλλες τηλεφωνούσε σέ κάποιον στενό συγγενή του καί βρέθηκα κι εγώ εκεί κοντά. Κάποιο σοβαρό θέμα συζητούσαν, οικογενειακό, κάποιο πρόβλημα ακανθώδες υπήρχε. Καθώς τόν άκουγα νά μιλάει, κατάλαβα ότι ο συνομιλητής του είχε διαφορετική άποψη γιά τό συγκεκριμένο θέμα. Μά δέν μπορούσαν ούτε στά αυτονόητα νά συμφωνήσουν. Τελικώς, ο φίλος μου ύψωσε τόν τόνο τής φωνής του καί κατέβασε τό ακουστικό μέ θόρυβο στό τηλέφωνο. Είχε νευριάσει, ξεφυσούσε αγανακτισμένος.

Πήγα τότε κοντά του καί φιλικά τού είπα δυό λέξεις. Δυό λέξεις πού τόσο συχνά τίς ακούμε κάθε μέρα: «Κάνε υ­πομονή», είπα. Τίποτε παραπάνω.

Ο φίλος μου ξεροκατάπιε, μέ κοίταξε στά μάτια καί μέ πόνο μού είπε: «Μή λές τόσο εύκολα αυτές τίς δύο λέξεις σ έναν πού βλέπεις ότι βρίσκεται σέ κατάσταση εκνευρισμού». Απομακρύνθηκα γιά λίγο. Κατόπιν κάθισα καί σκέφτηκα αυτό πού μού είπε.

Εγώ χωρίς παρόμοια προβλήματα, εκ τού ασφαλούς πήγα νά υποδείξω τόν σωστό τρόπο αντιμετώπισης, νά συμβουλέψω, νά ρίξω λάδι στήν τρικυμισμένη θάλασσα τής ψυχής τού φίλου μου. Μόνο πού αυτό λειτούργησε σάν λάδι πού έπεσε στή φωτιά καί τόν εκνεύρισα περισσότερο. Ήταν σωστή η προτροπή μου, αλλά άκαιρη. Ειπώθηκε σέ ακατάλληλη στιγμή. Βεβαίως η υπομονή είναι μεγάλη αρετή, δύναμη, περικλείει ελπίδα, κουράγιο, καρτερία. Όμως η συμβουλή έφερε αντίθετο αποτέλεσμα.

Πόσες φορές, σκέφτηκα, λέω τέτοια λόγια! Άν περνούσα κι εγώ τά ίδια ή ανάλογα προβλήματα, θά καταλάβαινα καλύτερα τόν φίλο μου. Τώρα είχα βεβαίως καλή διάθεση. Αλλά η συμβουλή ξεκίνησε απ τό μυαλό καί βγήκε από τά χείλη. Έμοιαζε μέ πέτρα όμως καί μέ βέλος πού τρυπάει. Η καρδιά δέν συμμετείχε. Ήταν αμέτοχη. Γι αυτό όχι μόνο δέν οικοδόμησε, δέν παρηγόρησε, αλλά έφερε καί αντίθετο αποτέλεσμα. Ερέθισε τήν πληγή, αύξησε τόν πόνο.

Πόσες φορές μάς ξεφεύγουν εύκολα τέτοιες συμβουλές σέ δυσκολεμένους ανθρώπους: «Κάνε κουράγιο», «μή στε­­νοχωριέσαι», «όλα θά περάσουν», «κάνε υπομονή»! Όταν όμως χτυπήσει τήν πόρτα τής ψυχής μας, τής υγείας μας, τής οικογένειάς μας, τής εργασίας μας κάποια δυσκολία σοβαρή, τότε μοιάζουμε μ αυτούς πού μπαίνουν στό χορό νά χορέψουν, αλλά χάνουν τά βήματα καί παραπατάνε, ενώ λίγο πρίν συμβούλευαν τούς άλλους πώς νά χορεύουν.

Αυτοί είμαστε οι άνθρωποι. Αδύνατοι μέ τό Α κεφαλαίο. Οι συμβουλές μας όταν έχουν μόνο συμμετοχή τού μυαλού, είναι μόνο λόγια. Όταν όμως περικλείουν μέσα τους καί συμμετοχή τής καρδιάς καί λεχθούν στήν κατάλληλη ώρα καί μέ κατάλληλο τρόπο, τότε μπορούν νά γλυκάνουν, νά ενισχύσουν, νά στηρίξουν τόν συγγενή, τόν φίλο, τόν συνεργάτη.

Καί μείς οι ίδιοι πόσο ευκολότερα δεχόμαστε μιά προτροπή, όταν γνωρίζουμε ότι αυτός πού μάς τήν απευθύνει μιλάει μόνο από αγάπη καί ενεργεί μέ διά­κριση!

Άς είμαστε λοιπόν περισσότερο προσεκτικοί σέ συμβουλές «εκ τού ασφαλούς» στίς δυσκολίες τών συνανθρώπων μας.