Του Αρχιμ. Δαβίδ Τσελίκα, Ιεροκήρυκος της Ι. Μητροπόλεως Φωκίδος
Κάθε συνειδητός χριστιανός που γνωρίζει και βιώνει τον ευαγγελικό λόγο, έχει αντιληφθεί τις φοβερές αλλαγές στους νόμους και τα ήθη που συντελούνται στην ελληνική αλλά και την παγκόσμια κοινωνία τα τελευταία χρόνια.
Είναι ολοφάνερο πλέον σε όσους σκέφτονται συνετά ότι το οικονομικό και πολιτικό σύστημα των αφανών κέντρων εξουσίας μάς επιβάλλει κλιμακωτά μια “πρόοδο” που θέλουν να την δεχτούμε όλοι αδιαμαρτύρητα. Η “πρόοδος” αυτή χλευάζει καθετί ιερό, κατασυκοφαντεί την Ιστορία, αποδυναμώνει τα εθνικά κράτη, προωθεί, με πολλές αφορμές, μία Παγκόσμια Διακυβέρνηση.
Τέτοιες αφορμές είναι άλλοτε η “οικονομική κρίση”, άλλοτε η “κλιματική αλλαγή”, άλλοτε η “τρομοκρατία”, άλλοτε το “μεταναστευτικό”, άλλοτε μια “πανδημία”. Κοινός παρονομαστής, η δήθεν ανάγκη για Παγκόσμια Διακυβέρνηση.
Μεταξύ άλλων το σύστημα επιχειρεί να εδραιώσει μια παραπλανητική φασιστικού τύπου “πολιτική ορθότητα” που επιβάλλει απαγορεύσεις και περιορισμούς στα χριστιανικά σύμβολα, ακόμα και στη λατρεία, ενώ τείνει να εξαλείψει την χριστιανική διδασκαλία από τη δημόσια παιδεία. Ταυτόχρονα επιστρατεύονται συχνά δημοσιογράφοι, παραγωγές κλπ. που παρουσιάζουν τους χριστιανούς ως οπισθοδρομικούς, φανατικούς, ρατσιστές, απροσάρμοστους…
Δυστυχώς με το αντιχριστιανικό κλίμα που μας μαστίζει, βλέπουμε ιδεολογικά να συντάσσονται ακόμα και… θεολόγοι.
Ένα τέτοιο φαινόμενο των ημερών μας, επί κορωνοϊού, αποτελεί μεταξύ άλλων και ο θεολόγος Παναγιώτης Ανδριόπουλος που πρόσφατα αποπειράθηκε με άρθρο του να λοιδορήσει τον Γέροντα Νεκτάριο Μουλατσιώτη, Πρωτοσύγκελλο της Ι. Μητροπόλεως Φωκίδος. Ο λόγος; Επειδή σε βίντεο που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο ο Γέροντας, επικαλέστηκε προσωπικά του βιώματα για να διδάξει τους πιστούς σχετικά με τη χάρη του Μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας.
Επί τούτου ο κ. Ανδριόπουλος κατηγορεί τον Γέροντα Νεκτάριο ότι “διασύρει το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας” και προσθέτει ότι οι ιερείς “προκειμένου να πείσουν για το ότι η Θ. Κοινωνία δεν μεταδίδει ιό, επικαλούνται πράγματα φανταστικά και μυθώδη”. Τελικά παρουσιάζει ο θεολόγος αυτός ως αστεία την ομολογία του Γέροντα Νεκταρίου ότι κάποτε “κατέλυσε ένα δισκοπότηρο με σκουλήκια!!! Και δεν έπαθε τίποτα”, όπως γράφει.
Εν πρώτοις, επιτρέψτε μου να βεβαιώσω κάθε καλοπροαίρετο πιστό χριστιανό, ότι οι μαρτυρίες του Γέροντα Νεκταρίου Μουλατσιώτη, τόσο για τα ανωτέρω σημεία της χάριτος του Θεού μας, όσο και για πολλά άλλα σχετικά που γνωρίζουμε από ευλαβείς λειτουργούς της Εκκλησίας μας, ζώντες ή κεκοιμημένους, είναι απόλυτα αληθινές. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι κάθε “θαύμα” που ακούμε, πρέπει να το δεχόμαστε αβίαστα ως πραγματική ενέργεια του Θεού.
Όμως η αμφισβήτηση του κ. Ανδριόπουλου, όχι μόνο είναι θεολογικά αδικαιολόγητη, αφού αρνείται εμμέσως κάθε θαυμαστή ενέργεια του Θεού, αλλά φαίνεται να είναι και στοχευμένη.
Σε αυτό το συμπέρασμα δεν καταλήξαμε τυχαία. Σε άλλο άρθρο του ο εν λόγω θεολόγος υποστηρίζει τα εξής: «Όλα τα παραπάνω μας φέρνουν ενώπιον μιας νέας πραγματικότητας στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία μετά την παρεύλευση του κορωνοϊού θα πρέπει σοβαρά να συζητήσει τον τρόπο μετάδοσης της Θ. Κοινωνίας στις μέρες μας, γιατί μπορεί να πάμε πια και στην εποχή του ΜΗ κοινού ποτηρίου! Η θεολογική πρόκληση είναι μεγάλη!»
Εδώ λοιπόν βλέπουμε ότι με αφορμή την επιδημία του κορωνοϊού εγκλωβίζει σε ορθολογιστικά πλαίσια το ίδιο το κοινό ποτήριο του μεγαλύτερου Μυστηρίου, της ζωντανής κοινωνίας των πιστών με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Εμμέσως πλην σαφώς προσδίδει έναν απλό συμβολικό χαρακτήρα στο Μυστήριο, αφού παρουσιάζει με ενθουσιώδη θαυμαστικά την δήθεν προοδευτική ιδέα της “εποχής του ΜΗ κοινού ποτηρίου”, ονομάζοντας την βλασφημία του “θεολογική πρόκληση”!
Μια σύντομη διαδικτυακή έρευνα μας αποκαλύπτει και άλλα θεολογικά “κατορθώματα” του κ. Ανδριόπουλου: Αλλού βλέπουμε μέσω του προσωπικού του ιστολογίου να ζητά την απαγόρευση της μεταφοράς εικόνων και λειψάνων ανά την Ελλάδα, μιλώντας για “πνευματική χειραγώγηση των πιστών”. Άλλοτε κατηγορεί επίσκοπο ότι “προσπαθεί να ελέγξει την σεξουαλικότητα των πιστών”, (ενώ προφανώς θα έπρεπε αυτή να είναι ασύδοτη). Καταγγέλει επίσης ότι “σήμερα οι πνευματικοί στην Ελλάδα έχουν ευνουχίσει ανθρώπινες προσωπικότητες”.
Αλλού πάλι αμφισβητεί την γνησιότητα κάποιων ιερών λειψάνων, αλλού μηνύει ιερέα επειδή εξέθεσε για προσκύνημα το κάστανο του Αγίου Παϊσίου, αλλού καταφέρεται εναντίον της παντόφλας του Αγίου Σπυρίδωνα ή κατηγορεί ηγούμενο ότι χρησιμοποιεί ιερό κειμήλιο “για να δοξάζεται εκείνος”, όπως λέει.
Δεν θέλω να αδικήσω τον κ. Ανδριόπουλο, ούτε γνωρίζω αν σφάλλει σε όλα αυτά που καταγγέλλει. Όμως βάλλει με αδικαιολόγητη επιθετικότητα όχι μόνο εναντίον κληρικών παντός βαθμού της Εκκλησίας μας που τους σέβεται ο λαός, αλλά και εναντίον της ίδιας της ευλάβειας των πιστών.
Από την μια κρίνει με μια τετράγωνη λογική, χωρίς θεολογικά επιχειρήματα, τα λατρευτικά πιστεύματα της ορθόδοξης παράδοσης. Από την άλλη αυτοπαρουσιάζεται ως ο ετάζων νεφρούς και καρδιές, ενώ αγνοεί τις προθέσεις των ιερωμένων που κατακρίνει.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, σε τι οφείλεται μια τέτοια αθεολόγητη συμπεριφορά: Πρόκειται απλώς για έναν ψυχολογικό μηχανισμό άμυνας που ο εν λόγω θεολόγος χειρίζεται, προκειμένου να αυτοδικαιώνεται; Ή μήπως τελεί εν διατεταγμένη υπηρεσία; Πάντως τα άρθρα του παρουσιάζονται και σε δημοφιλείς νεοταξικούς ιστότοπους, γνωστούς για το αντιεκκλησιαστικό τους μένος.
Σε κάθε περίπτωση, αν ως θεολόγος ο κ. Ανδριόπουλος επιμένει να “κράζει”, υπάρχουν αυτή τη στιγμή άπειρες επικίνδυνες ιδέες, νόμοι, θεάματα, ήθη και πρακτικές αντίθετες με το λόγο του Ευαγγελίου. Γιατί δεν επιτίθεται στη γιόγκα, στις εκτρώσεις, στον αποκρυφισμό, στην αστρολογία, στις αιρέσεις, στις μυστικές λέσχες, στις μασονικές στοές, για να μας διαφωτίσει; γιατί δεν καταγγέλλει την καταστροφή της παιδείας, τους διεθνείς τοκογλύφους, τα μονοπώλια των πολυεθνικών και τόσα άλλα δεινά της ανθρωπότητας;
Η απάντηση δίνεται προφανώς από τον ίδιο, καθώς καταλήγει σχολιάζοντας για τον Γέροντα Νεκτάριο: “Αν παρατηρήσει κανείς την επιρροή του –και μέσω του διαδικτύου- σε έναν κόσμο όχι ευκαταφρόνητο, θα κατανοήσει πώς αφιονίζονται οι πιστοί. Και το ερώτημα είναι αν νομιμοποιείται να εκφράζεται έτσι δημόσια ένας δημόσιος λειτουργός, μισθοδοτούμενος από το Ελληνικό κράτος”.
Αυτό είναι λοιπόν! Μετά τον κ. Παπαχελά της “Καθημερινής” και την εθνομηδενιστική “Ελληνοφρένεια” , ενοχλείται τώρα και ο κ. Ανδριόπουλος από την επιρροή στον κόσμο ενός κληρικού, όπως ο Γέρων Νεκτάριος.
Εσείς λοιπόν κ. Ανδριόπουλε, δικαιούσθε να γίνεσθε διαμορφωτές της κοινής γνώμης σε εκκλησιαστικά θέματα, ενώ ένας ιερωμένος γνωστός για το έργο του, ιδρυτής μοναστικών αδελφοτήτων, πνευματικός χιλιάδων ψυχών επί δεκαετίες, δεν δικαιούται! Είναι σαφές εδώ ότι σας “δαιμονίζει” η επιρροή στους πιστούς μιας κατά πάντα καθαρά ορθόδοξης φωνής, πασίγνωστης στο πανελλήνιο και όχι μόνο.
Και το ερώτημα είναι, αν νομιμοποιείται να λέγεται θεολόγος κάποιος που συσκοτίζει την λογική των πιστών διαστρέφοντας πιστεύματα αιώνων και πυροβολώντας με απόλυτα κοσμική τεχνική, χωρίς κανένα σεβασμό, ποιμενάρχες και ποιμένες της Εκκλησία μας.
Ας κλείσουμε παραθέτοντας μέρος των πρόσφατων δηλώσεων του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, που ταιριάζουν απόλυτα στην περίσταση:
«Προκαλεί πάντως αφάνταστη λύπη και βαθιά πικρία η απόπειρα ορισμένων, δήθεν ελιτίστικων, κέντρων που αγνοούν και τα στοιχειώδη της Πίστεως (…) να μετατοπίσουν, δολίως ή τεχνηέντως, τη συζήτηση σε καθαρά πνευματικά ζητήματα, διότι προφανώς αυτοσυντηρούνται ή δικαιολογούν την ύπαρξή τους από διχαστικές λογικές, οι οποίες τορπιλίζουν την ίδια την εθνική συναίνεση και ομοψυχία, που η Πατρίδα μας, αυτές τις στιγμές έχει τόσο ανάγκη».
