«Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα…» Παρακαλεί ο υμνωδός να του ανοίξει ο Κύριος τις πύλες της μετανοίας… Αλήθεια. Πόσο δύσκολα ανοίγουν οι πύλες της μετανοίας μας!
Πόσες προφάσεις, πόσες δικαιολογίες, πόσες δυσκολίες για να δεχθεί ή ψυχή ότι φταίει. Ότι είναι αμαρτωλή, ότι έχει ανάγκη μετανοίας.«Καί τί έκανα;», λένε πολλοί. «Δεν έχω τίποτε το σπουδαίο!».
Καί αυτά,ενώ υπάρχουν κακίες κατά των άλλων καί λόγια πικρά καί υβριστικά καί μνησικακίες καί ψεύδη καί της ψυχής αμαρτωλές επιθυμίες καί της σάρκας αμαρτήματα καί φιλαργυρίες καί σκληρότητες.
Καί τόσα καί τόσα άλλα…Δεν έχουμε λοιπόν ανάγκη μετανοίας;Δεν χρειάζεται να καθαρίσουμε την ψυχή μας από όλα αυτά, πού μας κάνουν ενόχους ενώπιον του Θεού; Καί οδηγούν στον θάνατο της ψυχής,τον χωρισμό της από τον Θεό καί την αιώνια καταδίκη; «Κατά την σκληρότητα οου καί άμετανόητον καρδίαν θησαυρίζεις σεαυτώ όργήν εν ήμερα οργής καί άποκαλύψεως καί δικαιοκρισίας του Θεού» (Ρωμ.β’,5).
Είναι πράγματι φοβερό να μένει αμετανόητος ό άνθρωπος. Άλλα καί όταν καταλάβει ή ψυχή του την ανάγκη της μετανοίας, καί τότε τί αγώνας χρειάζεται για να λάβει την απόφαση της μετανοίας. Πόση ντροπή προκειμένου να εξομολογηθεί τίς αμαρτίες πού έγιναν. Πόση δυσκολία να σταματήσει το κακό και να προχωρήσει σε αλλαγή ζωής. Να παύσει την αμαρτία.
Ο διάβολος, λέει ό ιερός Χρυσόστομος, με την πονηρία του κατόρθωσε να συνδυάσει με την αμαρτία το θάρρος καί με τη μετάνοια τη ντροπή.
Ενώ στην αμαρτία προχωρούμε με θάρρος, στη μετάνοια ντρεπόμαστε να προχωρήσουμε. Καί αυτό, για να δυσκολέψει τη μετάνοια, επειδή γνωρίζει ότι αυτή οδηγεί στη σωτηρία.
-120x86.jpg)
