Κάποιο χειμώνα με πολλή παγωνιά, οι μοναχές μού συνέστησαν να πάω στο δωμάτιο για τους επισκέπτες, που ήταν πιο ζεστά.
Πήγα.
Ξεκουραζόμουν, όταν ήρθε κατά πάνω μου μια ομάδα δαιμόνων -ήταν δέκα και παραπάνω ίσως. «Να, Αυτός είναι ο εχθρός μας», έλεγαν μεταξύ τους και απειλούσαν με τα νύχια τους να μου βγάλουν τα μάτια.
Ούτε εικόνα είχα μαζί μου ούτε το σταυρό. Μόνη μου άμυνα ήταν η προσευχή. Σηκώθηκα και πήγα στο κελί μου.
Με ακολούθησαν αλλά δεν με άγγιζαν. Στο κελί μου δεν μπόρεσαν να μπουν. Εκεί με προστάτευε η χάρις του Κυρίου.
Με νηστεία και αδιάλειπτη προσευχή ο Γέροντας παρακαλούσε τον Κύριο για κάθε ψυχή. Με δάκρυα και ολονυχτίες ελευθέρωνε τις ψυχές από τα χέρια των δαιμόνων. Και φώναζε στους τελευταίους:
—Μαζί μου θέλετε να πολεμήσετε; Ε, να ξέρετε λοιπόν πως με τη βοήθεια του Χριστού δεν θα με νικήσετε.
Κάποια μοναχή παραπονέθηκε στον Γέροντα πως ένιωθε να την ακολουθούν σκιές παντού και πως αυτές απομακρύνονταν μόνο όποτε βρισκόταν κοντά του.
Τότε ο Γέροντας την καθησύχασε και από εκείνη την ώρα η μοναχή δεν ξαναδοκίμασε τον ίδιο πειρασμικό πόλεμο.
Ο π. Γαβριήλ πάντα υπογράμμιζε:
— Όταν το κακό σε κυριεύει, πρώτα σου παίρνει το μυαλό.
—Σ’ ένα ναό ακούνε αγγελικές φωνές. Μπορεί να είναι αλήθεια αυτό, Γέροντα;
— Ο Θεός να μας φυλάει από τέτοιες φωνές. Όταν με τα αυτιά μας ακούμε κάτι παράξενο, είναι επικίνδυνο.
Μια γυναίκα άρχισε να χασμουριέται την ώρα που διάβαζε τον κανόνα.
Την είδε ο π. Γαβριήλ και της είπε: «Τώρα εσύ έπεσες».
Της εξήγησε ότι υπάρχει ο πνευματικός πόλεμος και της έδειξε πώς πολεμούσε με τα πονηρά πνεύματα.
Κι η αναπνοή του μια σταμάταγε, μια δυνάμωνε.
Μια μοναχή, γεμάτη απορία και ενδιαφέρον, ρώτησε τον π. Γαβριήλ:
—Πάτερ, πώς καταφέρνετε και πολεμάτε τον Πονηρό;
—Αυτό είναι κάτι που μαθαίνω συνεχώς εδώ και πενήντα χρόνια. Κι εσύ θέλεις να το μάθεις αμέσως; απάντησε χαμογελαστός. Κι άλλη φορά είπε:
—Μερικές φορές ο άνθρωπος κάνει στον εαυτό του τέτοιο κακό, που ούτε ο εχθρός του δεν έχει σκεφτεί να του κάνει.
Παραξενεύεται ακόμη και ο ίδιος ο Πονηρός.
-120x86.jpg)
