O Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης μίλησε στο LIFO.gr εφ’ όλης της ύλης, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στις σχέσεις του με τον Μητροπολίτη Άνθιμο, στο αποτεφρωτήριο και σε άλλα θέματα που άπτονται της Εκκλησίας.
Ακολουθούν τα αποσπάσματα εκκλησιαστικού…ενδιαφέροντος:
-Θέλετε να μας πείτε λίγα πράγματα για τα προβλήματα που αντιμετωπίσατε στον τομέα της καθαριότητας; Σας έχει μείνει η ρετσινιά του ότι δεν μαζέψατε τα σκουπίδια άμεσα όπως είχατε υποσχεθεί.
Αυτή η ρετσινιά, όντως, θα με κυνηγάει σ’ όλη μου τη ζωή. Ήταν άστοχο ότι είπα ότι σε έξι μήνες θα λύσω το πρόβλημα. Έτσι ήθελα να δηλώσω ότι ήταν πρώτη προτεραιότητα – και ήταν πράγματι.
Έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά, είχαμε χοντρές συγκρούσεις με τα σωματεία, είχαμε τεράστια προβλήματα με τα μηχανικά μέσα, αλλά σιγά-σιγά βάλαμε μπροστά, και τι κάναμε: Αποκαταστήσαμε το σύστημα ανακύκλωσης, ενημερώσαμε τον κόσμο πόρτα-πόρτα δίνοντας σακούλες, με σποτάκια, με φυλλάδια, για να γίνουν σύμμαχοί μας. (Ακόμα και η Εκκλησία, ο Άνθιμος, δέχτηκε και προέτρεπε τον κόσμο από τα κυριακάτικα κηρύγματα στις εκκλησίες να προσέχουν τα σκουπίδια και να βοηθούν τις Υπηρεσίες Καθαριότητας!).
Στη συνέχεια κάναμε μια πολύ μεγάλη προσπάθεια να επισκευάσουμε τα υπάρχοντα αυτοκίνητα. Από τα 70 αυτοκίνητα μόνο τα 10 κινούνταν όταν ξεκινήσαμε – τα 60 ήταν χαλασμένα, σε ακινησία – έ, τώρα τα χρησιμοποιούμε όλα πάλι, τα επιδιορθώσαμε. Πήραμε και μέσω ΕΣΠΑ χρήματα για να ανανεώσουμε τον στόλο με «πράσινα» απορριμματοφόρα, αλλά και για την αναβάθμιση του σταθμού μεταφόρτωσης απορριμμάτων του Δήμου Θεσσαλονίκης στον Φοίνικα.
Είναι και θέμα νοοτροπίας του κόσμου;
Υπάρχει ένα πρόβλημα στη νοοτροπία μας γενικώς. Πιστεύουμε ότι μπορούμε να βγάζουμε τα σκουπίδια μας όποτε θέλουμε, όποια ώρα, όποια μέρα. Πιστεύουμε ότι το «υπηρετικό προσωπικό» θα μαζέψει ό,τι σκουπίδια πετάμε στους δρόμους και στα πάρκα – αλήθεια, έτσι κάνουμε και στο σπίτι μας, τα πετάμε τα σκουπίδια όπου βρούμε;
Πιστεύουμε ότι μπορούμε να μετακινούμε τους κάδους για να παρκάρουμε το αυτοκίνητό μας. Όλα αυτά προσπαθούμε να τα αλλάξουμε. Βέβαια, έχουμε και πρόβλημα με την οργάνωση υποδομής. Ξέρεις γιατί οι κάδοι στην Ευρώπη είναι σχεδόν πάντα άδειοι και όλα είναι καθαρά, ενώ σε μας μοιάζουν πάντα γεμάτοι; Στην Ευρώπη οι κάδοι συχνά δεν είναι στο δρόμο, αλλά στις αυλές των σπιτιών – ακόμα κι οι πολυκατοικίες έχουν τη δυνατότητα να έχουν πίσω αυλή και να κρατούν εκεί τον κάδο, και να τον βγάζουν όταν έρχεται το απορριμματοφόρο. Εδώ δεν έχουμε αυτή τη δυνατότητα. Όση προσπάθεια αν κάνουν οι άνθρωποι της καθαριότητας, αν εσύ κατεβάσεις τα σκουπίδια την ώρα που έχει φύγει το απορριμματοφόρο, η πόλη θα είναι μόνιμα βρώμικη. Τα σκουπίδια καλό είναι να κατεβαίνουν την ώρα που θα είναι να περάσει το δρομολόγιο.
Μερικές ώρες πριν; Δε χάλασε ο κόσμος. Αλλά πρέπει να ξέρεις και τα δρομολόγια, και είναι δουλειά μου να τα κάνω γνωστά. Γι’ αυτό έχουμε προβλέψει μια καμπάνια στην πόλη για την πληροφόρηση του κόσμου.
Σημαντικότατο κατά τη γνώμη μου: Τι γίνεται, επιτέλους, με το αποτεφρωτήριο;
Αυτή είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία. Παρ’ ό,τι απ’ την πρώτη μέρα που αναλάβαμε τη Δημαρχία προσπαθούμε γι’ αυτό, οι όροι και οι προδιαγραφές για το αποτεφρωτήριο μας εμποδίζουν συνεχώς. Είναι πέρα από κάθε φαντασία. Γι’ αυτό έχει ξεσηκωθεί και ο κόσμος, δικαίως. Ένα από τα τρελά είναι ότι δεν μπορεί να στηθεί φουγάρο σε κατοικήσιμη περιοχή, μόνο σε βιομηχανική ζώνη – δηλαδή, σύμφωνα με το νόμο, πρέπει να γίνει αποτεφρωτήριο σε βιομηχανική περιοχή! Επίσης, ο νόμος λέει ότι το αποτεφρωτήριο πρέπει ναι και καλά να γίνει μέσα σε νεκροταφείο. Κατά τη δική μου, όμως, άποψη, αυτό δεν είναι απαραίτητο θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε. Δημιουργούνται έτσι αντιφάσεις και προβλήματα που δεν μπορούν να ξεπεραστούν.
Εγώ δεν έχω πρόβλημα να είναι το αποτεφρωτήριο σε βιομηχανική ζώνη, για να κάνω και μαύρο χιούμορ: αυτός που πάει, δεν καταλαβαίνει και πολύ πού πάει – δεν θα τον πειράξει αν είναι σε βιομηχανική ζώνη.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι πως το Νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης, αυτό στη Θέρμη, δεν υπήρχε! Είχε εγκατασταθεί δηλαδή εκεί, χωρίς να έχει γίνει τροποποίηση του πολεοδομικού σχεδίου. Στα χαρτιά δηλαδή δεν υπήρχε καν Νεκροταφείο Θεσσαλονίκης, και όλα τα κτίσματα εκεί είναι άνευ αδείας. Οπότε, δεν ήταν δυνατόν να κατασκευαστεί σε μη υπαρκτό – πολεοδομικώς – χώρο ένα νέο κτίσμα και δη αποτεφρωτήριο! Αντιλαμβάνεσαι ότι καλείσαι να παλέψεις με τέρατα, με την αποθέωση της παράνοιας. Ελπίζω ότι θα γίνει τροποποίηση του νόμου, όπως ακούγεται, για να λυθεί επιτέλους το πρόβλημα, και να τα καταφέρουμε κι εμείς στη Θεσσαλονίκη να κάνουμε αυτό που υποσχεθήκαμε και που σε όλον τον κόσμο θεωρείται δεδομένο.
Σας φοβίζουν οι αντιδράσεις της Εκκλησίας για το αποτεφρωτήριο;
Δεν υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις. Και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έχει πει ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα, και ο Αναστάσιος της Αλβανίας το ίδιο, και άλλοι ιεράρχες σημαντικοί. Ο δικός μας, ο Άνθιμος, νομίζω ότι έχει πειστεί τελικά. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά το νομίζω. Δογματικά δεν απαγορεύεται: ούτε στην Αμερική, ούτε στη Γαλλία, ούτε στη Γερμανία έχει υπάρξει πρόβλημα με τους χριστιανούς ορθόδοξους. Το πρόβλημα με το αποτεφρωτήριο για τους δικούς μας δεν είναι αυτή καθ’ αυτή η αποτέφρωση, είναι η εξόδιος ακολουθία. Από προσωπική εμπειρία το λέω, όταν πέθανε η γυναίκα μου και είπα πως θα την πάμε για αποτέφρωση στη Βουλγαρία (αφού στην Ελλάδα δεν υπήρχε ούτε υπάρχει η δυνατότητα) δεν επετράπη να γίνει εξόδιος ακολουθία.
Μου είπανε, “α, όχι δεν γίνεται, τι ‘ναι αυτά”. Εγώ αυτό που είπα και στον Άνθιμο είναι ότι ο θάνατος είναι κάτι τρομερά σημαντικό για να πεις ψέματα. Μπορούσα κάλλιστα να πω ψέματα στον ιερέα, ότι πχ. τη γυναίκα μου θα πάω μετά να τη θάψω στο χωριό, και θα μου έκαναν την εξόδιο ακολουθία κανονικά και θα την έπαιρνα μετά στη Σόφια. Ποιος θα με εμπόδιζε; Κανένας. Αλλά γιατί να χρειαστεί να πω ψέματα; Δεν θέλω. Δεν παίζεις με τέτοια πράγματα, στον θάνατο ενός δικού σου ανθρώπου μάλιστα. Γιατί να μας αναγκάζουμε να πούμε ψέματα;
Είναι τελικά καλή η συνεργασία σας με τον Άνθιμο, όπως είχατε ελπίσει;
Εγώ αναρωτιόμουν καταρχάς έτσι όπως… ξεκινήσαμε, αν θα υπήρχε καν συνεργασία! Αυτό που τελικά αντελήφθην είναι ότι ο Άνθιμος είναι ένας έντιμος άνθρωπος της εκκλησίας (μ’ ό,τι συνεπάγεται αυτό). Τελικά είναι σοβαρός – με την έννοια ότι αυτό που λέει το εννοεί – και είναι και έξυπνος. Μετά τις εκλογές του είπα “Κοίταξε Δέσποτα, εσύ είναι η θρησκευτική αρχή εγώ είμαι πολιτική αρχή. Οφείλουμε να συνεργαστούμε για το καλό της πόλης. Να βρούμε ποια είναι αυτά στα οποία συμφωνούμε”. Και συσσίτια κάναμε, και στο Παπάφειο βοηθήσαμε, και στις Στέγες Αστέγων μας βοήθησε, και πρόσφατα με την ανακύκλωση που την προώθησε μέσα από τα κυριακάτικα κηρύγματα στις εκκλησίες, που ήταν πολύ σημαντικό. Αυτά στα οποία δε συμφωνούσαμε τα αφήσαμε στην άκρη και συνεργαστήκαμε σ’ αυτά που συμφωνούσαμε.
Κάθε τι που λέτε, χρησιμοποιείται από τους αντιπάλους σας – και συχνά διαστρέφεται κιόλας. Πχ. προτείνετε αναμνηστικές πινακίδες στους δρόμους με ονόματα οδών και σε άλλες γλώσσες και την επόμενη μέρα η μισή Θεσσαλονίκη είναι έξαλλη επειδή “ο Μπουτάρης θέλει να καταργήσει τις ελληνικές οδούς και να τις δώσει όλες τούρκικα ονόματα”…
Καταρχάς ο σκοπός μου με τις αναμνηστικές πινακίδες, τους λεγόμενους δείκτες μνήμης, ήταν να επιβεβαιώνουν την αίσθηση του επισκέπτη αλλά και του κατοίκου πως αυτή η πόλη ήταν πάντοτε άστυ, πως υπάρχει μια ιστορική συνέχεια απ’ την αρχαιότητα, που συνεχίστηκε και συνεχίζεται.
Η Θεσσαλονίκη έχει 2.300 χρόνια ιστορίας. Έχουν περάσει εκατοντάδες κινήματα, από τους Ζηλωτές μέχρι τον Μπεναρόγια (από τους πρώτους εκπροσώπους του σοσιαλιστικού κινήματος στον ελλαδικό χώρο). Δεν φτιάχτηκαν όλα χτες. Όλα αυτά να γίνουν κτήμα μας.
Όταν λέμε “Αγορά Μοδιάνο” τι είναι αυτό το Μοδιάνο; Κάνα εργαλείο είναι, κάνας ήρωας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου; Αν βάλουμε επεξηγηματικές πινακίδες ο κόσμος θα μαθαίνει την πόλη του. Όλα αυτά φυσικά αμέσως διαστρεβλώνονται πράγμα που μου δημιουργεί θλίψη.
Το γεγονός ότι προσπαθούμε να αποκαταστήσουμε τη γνώση για την ιστορία της πόλης μας, είτε με τους Δείκτες Μνήμης, είτε με την ανάδειξη κτηρίων – στην ουσία να αναδείξουμε την πολιτιστική κληρονομιά της πόλης – διαστρέφεται από ανθρώπους χωρίς ουσιαστικό αντεπιχείρημα, γίνεται σλόγκαν και στο τέλος αστικός μύθος.
