Του Μητροπολίτου Χονγκ-Κονγκ κ. Νεκταρίου
Έφυγε από τις Φιλιππίνες, εικοσάχρονο κορίτσι, μαζί με χιλιάδες άλλες γυναίκες για να εργασθεί στο Χονγκ Κονγκ.
Επί 37 ολόκληρα χρόνια εργάσθηκε σκληρά ως υπηρέτρια και καθαρίστρια σε συνθήκες σχεδόν δουλείας.
Ο μισθός πενιχρός. Η ασφάλεια υγείας να καλύπτει μόνο τα απολύτως βασικά. Ο ιδιωτικός της χώρος ένα ράντζο στην αποθηκούλα των σπιτιών όπου εργάσθηκε ή ένα στρώμα πάνω από το πλυντήριο και το στεγνωτήριο.
Το ρεπό της κάθε Κυριακή έπρεπε υποχρεωτικά να το περνάει έξω από το σπίτι μαζί με τις άλλες υπηρέτριες και παραδουλεύτρες στις πλατείες της μεγαλουπόλεως.
Το φαγητό της λίγα νούντλς, μία κούπα ρύζι κι ένα κομμάτι ψωμί.
Σκληρή οικονομία ώστε το μεγαλύτερο μέρος του πενιχρού μισθού να σταλεί στις Φιλιππίνες. Στην πτωχή οικογένειά της.
Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Πως άλλωστε να γίνει αυτό; Στις Φιλιππίνες επέστρεφε μόνο για τρεις εβδομάδες το χρόνο. Τις άλλες ημέρες έπρεπε να εργασθεί για να καλύψει τις ανάγκες των δικών της ανθρώπων.
Τα τελευταία χρόνια έρχεται μια φορά την εβδομάδα και καθαρίζει την Εκκλησία και το Γραφείο. Την εκτίμησα από την πρώτη στιγμή που την γνώρισα. Συνεσταλμένη. Προσεκτική και ευσυνείδητη στην εργασία της. Χαρακτήρας άδολος και ταπεινός.
Σήμερα, ήρθε και δειλά σα μικρό κοριτσάκι, μου ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα της. 37 χρόνια εργασίας είναι πολλά. Δύσκολο πλέον να βρει εργασία στο Χονγκ Κονγκ. Αποφάσισε να συνταξιοδοτηθεί. Την άκουσα και χαμογέλασα. Ποιά σύνταξη; Γνωρίζω ότι δεν πρόκειται να πάρει κάτι. Κανείς δεν την είχε ασφαλίσει για συνταξιοδοτικό πρόγραμμα. Τον τελευταίο καιρό παλεύει και με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Χρήματα δεν υπάρχουν για να προχωρήσει στις απαραίτητες θεραπείες. Θα επιστρέψει πίσω μετά από 37 χρόνια και δεν έχει απολύτως τίποτα.
Όπως ήρθε τότε εικοσάχρονη κοπελίτσα, έτσι επιστρέφει πίσω τώρα κοντά στα εξήντα της. Όλες οι οικονομίες της στάλθηκαν στους δικούς της. Δεν κράτησε ποτέ κάτι για τον εαυτό της. Πριν από λίγους μήνες θυμάμαι πως ήρθε στο Γραφείο για να καθαρίσει και ήταν κλαμμένη. Ρώτησα τότε και έμαθα πως ο αδελφός της είχε σκοτωθεί σε δυστύχημα που προκάλεσε ένας ασυνείδητος οδηγός κι αυτή δεν είχε τα χρήματα για να πάει Φιλιππίνες να παραστεί στην κηδεία του. Ο εργοδότης της δεν της πλήρωνε το εισιτήριο. Και η ίδια έπρεπε να δουλέψει αρκετούς μήνες για να εξασφαλίσει ένα. Τη βοηθήσαμε τότε από την Μητρόπολη.
Τώρα φεύγει για πάντα από το Χονγκ Κονγκ. Εργάσθηκε επί 37 ολόκληρα χρόνια. Έμεινε πάντοτε καταφρονημένη. Η Φιλιππινέζα υπηρέτρια… Θα επιστρέψει στο χωριό της. Εκεί θα παλέψει με την πτωχεία της. Θα παλέψει με την ασθένειά της. Μέχρι ο Κύριός μας να την καλέσει κοντά Του για να την αναπαύσει από τους κόπους της. Την ρωτώ: τι θά κάνεις τώρα εκεί στο χωριό σου; Σκύβει το κεφάλι και μου απαντά με χαμηλή φωνή: Μην ανησυχείτε! Έχουμε μερικά κοτόπουλα. Κάποια γουρουνάκια. Α, έχουμε και μία αγελάδα!
Συνέχισε την εργασία της. Έμεινα μόνος στο γραφείο. Σκέφτηκα. Άλλη μία ευλογημένη ψυχή! Βασανισμένη. Καταφρονημένη. Αλλά με αξία ανεκτίμητη! Έλεγχος για τους δήθεν επιτυχημένους και τους αλαζόνες σε αυτή τη ζωή…
«Κοιτάτε να μην καταφρονήσετε έναν από τους μικρούς αυτούς. Γιατί σας λέω ότι οι άγγελοί τους στους ουρανούς διαπαντός βλέπουν το πρόσωπο του Θεού»!
