Ο Θεός και ο διάβολος…
«Ο Θεός αγαπάει και τον διάβολο. Δεν πρόκειται όμως να σωθή ο διάβολος. Ο Θεός αγαπάει τους πάντας. Δεν είναι θέμα αν ο Θεός με αγαπάη, θα σωθώ.
Το θέμα είναι, εάν κανείς υφίσταται την θεραπεία, που χρειάζεται για να μπορή να βρεθή στην κατάσταση του φωτισμού, ώστε, όταν βρεθή στην θέα της δόξης του Θεού, να βλέπη την δόξα του Θεού ως φως και όχι ως πυρ αιώνιον και σκότος εξώτερον.
Ο διάβολος δεν είχε κανένα νόμο υπ’ όψιν του. Δεν είναι ένας ο οποίος κάνει πόλεμο, όπως σήμερα κάνουμε πόλεμο, που λέμε, ξέρετε ότι η συνθήκη της Λωζάνης λέει ότι… Ο διάβολος δεν αναγνωρίζει κανέναν κανονισμό καλής συμπεριφοράς στην διαμάχη του εναντίον των ανθρώπων. Γι’ αυτόν τον λόγο είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνη κανείς ορθόδοξος θεολόγος… Η πρώτη μέριμνα του διαβόλου είναι ούτε ν’ ακούσουμε το όνομα του Χριστού, τίποτα περί του ονόματος του Χριστού. Εάν παρ’ ελπίδα για τον διάβολο, ακούσουμε κάτι για τον Χριστό και αρχίζη να κινή το ενδιαφέρον, ε, τότε αλλάζει τακτική. Εφ’ όσον έχασε εκείνη την μάχη, έχει άλλα οχυρά. Κάνει άλλου είδους πόλεμο.
Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι νομίζουν πως άμα έχουν αγαθές διαθέσεις, π.χ. όταν βλέπουν έναν πτωχό και τον συμπονούν, αυτά είναι ανθρώπινα αισθήματα που υπάρχουν. Καί όταν κανείς έχη καλά αισθήματα, θα λέμε ότι αυτά εμπνέονται από τον Θεό. Ναί, αλλά τα καλά αισθήματα μπορεί να εμπνέονται και από τον διάβολο. Οι εμπνεύσεις είναι πολλαχόθεν. Κατά την πατερική παράδοση η μόνη απλανής αίσθηση, που μπορεί να υπάρχη στον άνθρωπο είναι, όταν το ίδιο το Πνεύμα το Άγιον προσεύχεται μέσα στον άνθρωπο».
Του π. Ιωάννης Ρωμανίδης, από το βιβλίο του Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου «Εμπειρική Δογματική»
