Ο Αμβρόσιος και η κλιματική αλλαγή!

Η Αριστερά δεν θέλει να υπάρχει ουδεμία αναφορά στον χριστιανικό Θεό εντός του κοινωνικού διαλόγου
Από τον Δημήτρη Παπαγεωργίου, δημοσιογράφο
Κάθε φορά που μια τηλεστάρ, πολιτικός ή «περσόνα» βγαίνει και μιλά για «τη φύση που εκδικείται» οι τηλεθεατές χειροκροτούν ή κουνούν με συγκατάβαση το κεφάλι τους. Κάθε φορά που ένας πολιτικός μάς αναφέρει ως δικαιολογία για μια καταστροφή την περίφημη «κλιματική αλλαγή» κάποιοι αισθάνονται ενοχές και ορκίζονται να χρησιμοποιήσουν λιγότερες πλαστικές σακούλες.

Εάν, όμως, ένας ιεράρχης πει ότι «η αμαρτία οδηγεί σε καταστροφή» ξυπνά σε όλους τους παραπάνω η οργή. Θα είχε ενδιαφέρον να εξετάσει κάποιος θεολογικά τις τρεις δηλώσεις και να δει εάν έχουν τόση διαφορά μεταξύ τους.

Δυστυχώς, δεν έχω τα προσόντα να το κάνω αυτό. Πολιτικά, όμως, οι τρεις δηλώσεις δεν έχουν ουδεμία διαφορά. Πρόκειται περί τριών δηλώσεων οι οποίες υποθέτουν ότι υπάρχει μια δύναμη εκτός του ανθρώπου η οποία ενεργεί για να διασφαλίσει την «τιμωρία» του. Τιμωρία η οποία προέρχεται από τις πράξεις ή τις παραλείψεις του.
Οταν λέμε ότι «η φύση εκδικείται» υπονοούμε ότι αυτό το σύνολο το οποίο ονομάζεται φύση εκδικείται τον άνθρωπο για τις δραστηριότητές του οι οποίες διατάραξαν τη «φυσική τάξη». Οταν αποδίδουμε ευθύνες στην κλιματική αλλαγή -και δεν μιλάμε για την εποχή των παγετώνων, αλλά την κλιματική αλλαγή που προέρχεται από την ανθρώπινη δραστηριότητα-, πάλι εννοούμε ότι το «κλίμα», δηλαδή η «φυσική τάξη», κάνει κακό στον άνθρωπο λόγω εκτροπών οι οποίες προκλήθηκαν από τον ίδιο. Τι διαφορετικό υπάρχει στο ότι «η αμαρτία» προκαλεί την «τιμωρία» του Θεού»; Και πάλι ένα «σύνολο» το οποίο βρίσκεται έξω από τον ανθρώπινο παράγοντα δρα κατά πράξεων και παραλείψεών μας, δηλαδή της αμαρτίας, όπως ονομάζεται η «κακή πράξη» κατά την Εκκλησία.
Η κατακραυγή και ο ξεσηκωμός κατά του τρίτου μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Οτι μια θρησκεία παλεύει κατά μιας άλλης θρησκείας. Εχω και στο παρελθόν γράψει για το πώς η σύγχρονη Αριστερά έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας «κοσμικής θρησκείας». Και γι’ αυτό οι οπαδοί της, οι οπαδοί αυτής της κοσμικής θρησκείας, ξεσηκώνονται. Γιατί μπορούν να επιτρέψουν μόνο την «επίκληση» των δικών τους θεολογικών αντικειμένων. Της «κλιματικής αλλαγής» δηλαδή ή της «φύσης». Ουσιαστικά δεν θέλουν να υπάρχει ουδεμία αναφορά στον χριστιανικό Θεό εντός του κοινωνικού διαλόγου και απειλούν με εξοστρακισμό οποιονδήποτε τον εισάγει στην κουβέντα.

Επιτρέπουν μόνο μια πολύ συγκεκριμένη προσέγγισή του. Μια προσέγγιση όπου το μοναδικό χαρακτηριστικό που επιτρέπεται να έχει ο Θεός είναι αυτό του «αγαπουλίνου Θεού», που μοιάζει με εκείνον τον τύπο που έλεγε «αγάπη μόνο». Δεν είναι, λοιπόν, ούτε θέμα «σεβασμού» για τους νεκρούς αλλά ούτε και τίποτε άλλο. Είναι απλά ακόμη ένα στάδιο μιας διαδικασίας «εκκοσμίκευσης», που έχει λάβει, όμως, θρησκευτικότατα χαρακτηριστικά.