Αγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Θα έδινα όλη μου τη ζωή για να ζήσω μία ώρα στο Νταχάου

Με αφορμή την εορτή του (18 Μαρτίου)
Όταν η Μίλιτσα Ζερνώφ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συνάντησε τον άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς στη Νέα Υόρκη, τον ρώτησε για την εμπειρία του στο φοβερό στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί στο Νταχάου.

«Σεβασμιώτατε, άραγε οι κακουχίες και οι στερήσεις στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως στη ναζιστική Γερμανία κατά τον πόλεμο πνευματικά φονεύανε ή ξαναγεννούσαν τον άνθρωπο; Διότι, εγώ για παράδειγμα, γνώρισα ανθρώπους, και μάλιστα πιστούς, οι οποίοι στο στρατόπεδο δεν είχαν τη δύναμη να προσευχηθούν, επειδή όλες τους οι δυνάμεις ήταν συγκεντρωμένες στο ξεροκόμματο, στο κρεμμύδι, στο φλιτζάνι με το ζεστό νερό…».

Μού απάντησε:

-Στο στρατόπεδο γινόταν αυτό: κάθεσαι σε μία γωνιά και επαναλαμβάνεις μέσα σου -Κύριε, εγώ είμαι γη και σποδός. Κύριε παράλαβε την ψυχή μου! Καί πάλι σε ανεβάζει ο Κύριος και εκεί βλέπεις τον Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο. Και μετά λες: Κύριε, δεν αντέχω άλλο να σε βλέπω. Πάρε με ξανά πίσω. Και έπειτα σε κατεβάζει ξανά στην γη.

Στην πραγματικότητα, θα έδινα όλη τη ζωή που μου απέμεινε, εάν αυτό ήταν δυνατόν, για μία ώρα παραμονής στο Νταχάου.

«Ο επίσκοπος σήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε ίσια στα μάτια», διηγείται η Μίλιτσα. «Εγώ δεν μπόρεσα να αντέξω εκείνο το βλέμμα. Με κοίταζαν τα μάτια του ανθρώπου που συνάντησε το Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο…»

Μού έλεγε και το εξής

-Με πλησίαζαν οι δεσμοφύλακες και ειρωνικά με ρωτούσαν

-Πιστεύεις εσύ ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Θεός;

-Όχι, τους απαντούσα.

Τότε άρχιζαν να γελούν και να με ξαναρωτούν:

-Δηλαδή εσύ δεν πιστεύεις πλέον;

[irp posts=”336904″ name=”Οι δοκιμασίες της ζωής μας”]

-Δεν πιστεύω πλέον, αλλά γνωρίζω, φώναζα με όλη μου τη δύναμη και εκείνοι εξαγριωμένοι έφευγαν την ίδια στιγμή.

Αργότερα ξανάρχιζαν την κουβέντα και ρωτούσαν:

-Εκείνος ο Ιησούς σου ήταν γιός μιάς Εβραιοπούλας;

-Όχι, τους απαντούσα.

-Τότε τίνος γιός ήταν;

-Υιός του Θεού, τους απαντούσα και εκείνοι δεν είχαν τι να μου πούν.

Ο Επίσκοπος Νικόλαος ήταν στύλος της σερβικής Εκκλησίας. Τώρα, μετά την κοίμησή του, που έγινε σαν σήμερα πριν 61 χρόνια, βλέπει συνεχώς το Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο.