Το καμαρίνι της ήταν σαν εικονοστάσι-Στη σχέση της Ζωής Λάσκαρη με τον Θεό αναφέρθηκε ξανά ο σύζυγος της Ζωής Λάσκαρη Αλέξανδρος Λυκουρέζος σε συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2018.
Από αυτήν την συνέντευξη ξεχωρίζουν οι εξής αναφορές στην σχέση αυτήν:
Κοινωνήσαμε μαζί με την Ζωή τρεις μέρες πριν πεθάνει – η πίστη μου έγινε εντονότερη
Μεταξύ άλλων περιγράφει πώς κοινώνησαν μαζί με την Ζωή ανήμερα της Παναγίας, τρεις μόλις ημέρες πριν η Ζωή αναχωρήσει για την άλλη ζωή.
«Διατηρούσε μια πολύ εμπεδωμένη πίστη, συνειδητή, και αυτή η πίστη τής έδινε μεγάλη δύναμη και ασφάλεια στη ζωή», αναφέρει ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος. «Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι η Ζωή, όπως ξέρετε, έφυγε από κοντά μας στις 18 Αυγούστου. Τον Δεκαπενταύγουστο λάβαμε τη Θεία Κοινωνία μαζί. Αν κλονίστηκε η πίστη μου μετά τον θάνατό της; Θα έλεγα ότι έγινε εντονότερη. Ήταν ευλογία που έφυγε με τον τρόπο που έφυγε».
Το καμαρίνι της ήταν εικονοστάσι – μέχρι σήμερα προσευχόμαστε εκεί
Την ζωντανή σχέση της Ζωής Λάσκαρη με τον Θεό μπορούσε να διαπιστώσει κάνεις κοιτώντας το καμαρίνι της: έμοιαζε με ένα μικρό εικονοστάσι.
Το καμαρίνι αυτό διατηρείται σήμερα από τους δικούς της ευλαβικά, μαζί φυσικά με τα εικονίσματά της.
«Το καμαρίνι της μαμάς το ανοίγω κάθε μέρα. Δεν θέλησα να αλλάξω τίποτα», λέει η κόρη της Ζωής Μαρία-Ελένη Λυκουρέζου στην ίδια συνέντευξη, 6 μήνες μετά την κοίμηση της μητέρας της.
«Βέβαια, κανείς δεν ετοιμάζεται πλέον εδώ. Απλά μαζευόμαστε όλος ο θίασος λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι και κάνουμε μια προσευχή».
[irp posts=”401148″ name=”Φράγκος Φραγκούλης: Το ξέσπασμα του στρατηγού – Ο ΣΥΝ και οι… «πλην Λακεδαιμονίων»”]
«Η Ζωή συγχώρησε τους δολοφόνους του πατέρα της»
«Μην ξεχνάμε ότι η Ζωή ήταν ένας άνθρωπος που δεν πρόφερε ποτέ τη λέξη “πατέρας”, διηγείται ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος.
Ο Δημοκρατικός Στρατός τον είχε σκοτώσει όταν ήταν ακόμη βρέφος. Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ.
Συνεπώς δεν είχε ούτε ένα μνήμα να πάει να ανάψει ένα κερί.
Ήταν ένα κενό που τη βασάνιζε πάντα. Προσωπικά, είχα πολλούς φίλους στην Αριστερά.
Μου είχε ζητήσει, θυμάμαι, να την πάρω μαζί μου στο 1o Συνέδριο του ΚΚΕ Εσωτερικού.
Όταν μας ζήτησαν να κάνουμε ενός λεπτού σιγή για αυτούς που είχαν πέσει θύματα, γυρίζω και τη βλέπω δίπλα μου να σπαράζει από το κλάμα. Σκεφτόταν ότι μπορεί εκείνη τη στιγμή να έκανε ενός λεπτού σιγή για εκείνους που σκότωσαν τον πατέρα της.
Όπως μου εξήγησε μετά, όλο αυτό ήταν μια κάθαρση για εκείνη, έφυγε το δηλητήριο από μέσα της».
Έχει επισκεφθεί ανθρώπους μετά τον θάνατό της
Άραγε, την έχει ονειρευτεί;
«Όχι, δεν με έχει επισκεφθεί. Έχει επισκεφθεί άλλους.
Τον πρώτο καιρό όμως, τις πρώτες 40 ημέρες, επειδή ασχολούμαι πολύ με τον διαλογισμό, τη “συναντούσα” εκεί», λέει η κόρη της (σημείωση: ελπίζουμε ότι ως διαλογισμό εννοεί την προσευχή, διότι μόνο μέσω αυτής μπορεί κανείς να επικοινωνήσει σωστά με τον Θεό και τους κεκοιμημένους. Στις ανατολικές τεχνικές διαλογισμού παρεμβάλλονται οι δαίμονες και τα βιώματα δεν είναι γνήσια).
