“Είναι μεγάλη η ευθύνη, πρωτίστως ημών των κληρικών, οι οποίοι εκλήθημεν να αναδεικνυώμεθα Κυρηναίοι” τόνισε με νόημα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
Ολόκληρη η Προσφώνησις της Α. Θ. Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου προς τα μέλη της Πατριαρχικής Αυλής επί τη εισόδω εις τον νέον ενιαυτόν (31-12-2013) έχει ως εξής:
Ιερώτατε Μητροπολίτα Καλλιουπόλεως και Μαδύτου κ. Στέφανε,
Ομοθυμαδόν, εν συνάξει, εν χαρά πεπληρωμένη, κατακλείομεν, κατά το έθος, το έτος 2013, εκεί όπου το ηρχίσαμεν: εν τω πανσέπτω Κέντρω της Ορθοδοξίας, εν τω τόπω της μαρτυρίας και του μαρτυρίου, της προσευχής και της διακονίας.
Έρχονται και παρέρχονται αι γενεαί των ανθρώπων και εν Φαναρίω φυλάσσεται αλώβητος η παρακαταθήκη των Πατέρων, η πίστις, το ήθος και ο πολιτισμός της Ορθοδοξίας, τα ιερά και τα όσια του Γένους. Παρελαύνουν ενώπιον ημών αι φωτειναί μορφαί των Πατριαρχών, των Ιεραρχών, των πρεσβυτέρων και διακόνων, όλων των ευόρκως διακονησάντων λαικών εν τη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Εν κατανύξει τους μνηνομεύομεν όλους, τους ευγνωμονούμεν, τους τιμώμεν.
Ο μακαριστός πνευματικός ημών πατήρ, Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων, από την γέννησιν του οποίου συνεπληρώθησαν εφέτος εκατόν έτη, εις ένα βαθυστόχαστον λόγον του (30-11-1971), αναφερόμενος εις τον καθ᾽ ημάς Οικουμενικόν Θρόνον, σημειώνει ότι αυτός «επί μάλλον και μάλλον αναγνωρίζει και συνειδητοποιεί ότι υπέρ παν άλλο, υπέρ πάσαν αξίαν, είναι ως Εκκλησία, μυστήριον Θεού, εν τη εσχάτη αναλύσει, είναι Σταυρός, είναι ευθύνη και χρέος, είναι συγκατάβασις και ενανθρώπησις, είναι καταλλαγή και αγάπη και ειρήνη – είναι τόπος θεώσεως. Είναι σταυρός, ουχί ως αυτοσκοπός, αλλ᾽ έξοδος εις Ανάστασιν. Ο σταυρός, εφ᾽ ου ο Εσταυρωμένος Θρόνος, είναι σταυρός αναστάσεως. Καί πλέον τούτου, είναι σταυρός, προσδοκών την τελείαν δικαίωσιν εν τοις εσχάτοις, εν τη όλη αποκαλύψει της Αποκαλύψεως του Θεού».
Ηυλογήθημεν υπό του πανοικτίρμονος Υιού και Λόγου του Θεού και Κυρίου των όλων, να διακονούμεν εν Φαναρίω σείς και ημείς και να είμεθα κληρονόμοι πολυτίμων παραδόσεων, τας οποίας οφείλομεν να διασώσωμεν ακεραίας.
Το χρέος τούτο δημιουργεί σοβαράς δεσμεύσεις, απαιτεί αυτοθυσίαν και ολοκληρωτικήν αφιέρωσιν και δη εν μέσω ενός ευδαιμονοθηρικού πολιτισμού, ο οποίος μάλλον δεν ευνοεί την αυθυπέρβασιν, την προσφοράν και την αγάπην.
Ο σύγχρονος ατομοκεντρισμός και ο ευδαιμονισμός μετατρέπουν την ζωήν του ανθρώπου εις έρημον, όπου τίποτε δεν βλαστάνει. Είναι όντως μαρτύριον διά τον άνθρωπον, να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτόν του, και το εγώ του να είναι η κυρία πηγή νοηματοδοτήσεως της υπάρξεώς του. Ο ευδαιμονισμός οδηγεί πάντοτε εις δυστυχίαν, αφού παγιδεύει τον άνθρωπον εις τον φαύλον κύκλον των αναγκών και των ικανοποιήσεων, η λογική των οποίων είναι το «ακόρεστον».
Είναι μεγάλη η ευθύνη, πρωτίστως ημών των κληρικών, οι οποίοι εκλήθημεν να αναδεικνυώμεθα Κυρηναίοι. Ένας σύγχρονος σπουδαίος θεολόγος διαπιστώνει ότι αυξάνεται, δυστυχώς, ο αριθμός των φορέων μιάς «εικονικής ιερωσύνης», η οποία θέλει περισσότερον να «φαίνεται» παρά να «είναι». Πρόκειται διά μίαν ιερωσύνην των τύπων, των λαμπερών αμφίων, της κοινωνικότητος, της αδαπάνου ευλαβείας των καθαρών ή του πολυπράγμονος ακτιβισμού.
Η αλήθεια της ιερωσύνης, όμως, είναι ο Σταυρός και η Ανάστασις. Είναι η Θεία Χάρις, η οποία μας απελευθερώνει από τον εαυτόν μας, διά να συναντήσωμεν τον αδελφόν. Ο ιερεύς είναι πάντοτε αγαπητικός, φλεγόμενος, γεμάτος ευαισθησίαν και τρυφερότητα διά το «μέγα τραύμα» και το «μέγα θαύμα», τον άνθρωπο. Δεν είναι ποτέ νωθρός, ράθυμος, κατηφής ή απαιδιόδοξος.
Η Εκκλησία του Χριστού είναι «εν τω κόσμω», και εδώ καλείται να δίδη την σωστικήν μαρτυρίαν της. Τα συγκλονιστικά λόγια του Χριστού «Η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου» (Ιωάνν. 18, 36) υπογραμμίζουν ότι η βασιλεία του Θεού δεν έχει σχέσιν με τον κόσμον της πτώσεως και της φθοράς. Δεν αναφέρεται, όμως, ο ευαγγελικός λόγος εις μίαν άσαρκον, αυτάρκη, αδιάφορον διά τον άνθρωπον και τον κόσμον του Εκκλησίαν. Εν τω κόσμω, βεβαίως, η παρουσία και ο προσανατολισμός της Εκκλησίας τρέφονται από τον «ουκ εκ του κόσμου» χαρακτήρα της.
Η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία αφουγκράζεται την κραυγήν των κοπιώντων και πεφορτισμένων, των θυμάτων της αδικίας, της πτωχείας και της βίας. Αντιστέκεται εις τας ποικίλας αντικειμενοποιήσεις του ανθρώπου είτε αυταί γίνονται εις το όνομα της πολιτικής και της οικονομίας είτε του πολιτισμού, του έθνους ή και της επιστήμης. Αγωνίζεται διά την επικράτησιν του πολιτισμού της αλληλεγγύης και της αδελφοσύνης. Εις τον αγώνα αυτόν, η Εκκλησία μας παραπέμπει εις την αληθινήν πηγήν της ελευθερίας, τον Χριστόν, που είναι η αλήθεια. «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιωάνν. 8, 32).
Ο Χριστός παρεμβαίνει πάντοτε υπέρ του ανθρώπου, ενδυναμώνει την ιδικήν μας προσπάθειαν, κινητοποιεί μέσα μας πρωτογνώρους δυνάμεις, μας μεταμορφώνει υπαρκτικώς. «Υμείς επ᾽ ελευθερία εκλήθητε, αδελφοί» (Γαλ. 5, 12). Η υψίστη έκφρασις της ελευθερίας είναι η αγάπη, το απερινόητον μυστήριον της εν Χριστώ ζωής.
Ο συγκαταβάς τω γένει των ανθρώπων Σωτήρ, ο σεσαρκωμένος Λόγος του Πατρός, πρεσβείαις του εν αγίοις πατρός ημών Βασιλείου, Αρχιεπισκόπου Καισαρείας, ουρανοφάντορος, του Μεγάλου, να χαρίζη εις όλους υμάς, κληρικούς τε και λαικούς, τα πεφιλημένα τέκνα της ημετέρας Μετριότητος, ένα ευλογημένον και αγλαόκαρπον νέον ενιαυτόν, υγιείαν κατ᾽ άμφω, πνεύμα κοινωνίας και ομονοίας και την ειρήνην Αυτού, την πάντα νούν υπερέχουσαν.
Χρόνια πολλά!
-250x180.jpg)
