Ο Μητροπολίτης Διδυμοτείχου Δαμασκηνός το πρωί της Κυριακής των Βαΐων ιερούργησε στον Ιερό Ενοριακό Ναό Αγίου Αθανασίου Σουφλίου, παρουσία του Δημάρχου Σουφλίου κ. Ευ. Πουλιλιού και του Διοικητού της 50ης Ταξιαρχίας κ. Ιω.Τσιόπλα.
Την προηγουμένη, Σάββατο του Λαζάρου, το πρωί ο Σεβασμιώτατος ιερούργησε στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Γεωργίου Σουφλίου και το απόγευμα παρακολούθησε Συναυλία Βυζαντινής Μουσικής στον Ιερό Ενοριακό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών Ριζίων. Τους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδος απέδωσε η Χορωδία του Ιεροψαλτικού Συλλόγου υπό τη διεύθυνση του Πρωτοψάλτου Βασ. Παπαμιχαήλ.
Σε Εγκύκλιό του προς το χριστεπώνυμο πλήρωμα της επαρχίας του ο Σεβ. Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός επί τη εορτή της Βαϊοφόρου, αναφέρει: «Η Εκκλησία μετά βαΐων και κλάδων εορτάζει σήμερα την είσοδο του Ιησού εις Ιεροσόλυμα. Από την άλλη όμως πλευρά ετοιμάζεται και διά το μαρτύριο και το Σταυρό, ο οποίος δεν θα αργήσει να ακολουθήσει. Χαίρει η Εκκλησία εορτάζουσα και φέτος την Κυριακή των Βαΐων, την συμβολική αυτή ήμερα της χαρμολύπης και των μικτών συναισθημάτων, των πολύ οικείων εις αυτήν, διότι και η ιστορική πορεία Της διά μέσου των αιώνων υπήρξε πορεία θριάμβου, αλλά και μαρτυρίου και μαρτυρίας Σταυρού, οδηγούντος όμως πάντοτε εις την Ανάσταση.
Ανέκαθεν και αυτή, όπως ο Κύριός της δέχτηκε τις επευφημίες του πλήθους, τα ποικίλα «Ωσαννά». Είχε ενίοτε επιρροή και εξουσία κοσμική. Αλλά ακόμα και τότε δεν λησμόνησε την πραγματικότητα, ότι πίσω από τις επευφημίες και τα «Ωσαννά» κρύβεται ένα μαρτύριο, μία άρνηση, μία Σταύρωση.
[irp posts=”340540″ name=”Διδυμοτείχου Δαμασκηνός: Η Παναγία προστατεύει τους ακρίτες και τον στρατό μας” (ΦΩΤΟ)”]
Και έτσι έζησε και ζει μέχρι σήμερα. Δεν είναι για την Εκκλησία άγνωστα ούτε η θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, ούτε τα θαύματά Του. Προ πάντων όμως δεν της είναι άγνωστη η θαυματουργική παρουσία Του στη ζωή της. Της είναι όλα αυτά γνωστά από βιωματικής εμπειρίας. Δεν της είναι επίσης άγνωστα και όσα ακολουθούν συνήθως ένα θρίαμβο. Οι εμπτυσμοί και οι κολαφισμοί, οι μάστιγες και τα ραπίσματα, οι κάθε είδους ακάνθινοι στέφανοι, η χολή και το όξος, τα οποθενδήποτε προερχόμενα. Είναι γνωστή της ακόμη και η πολυτέλεια του οίκτου, κυρίως η εξ οικείων. Και ακόμη τα «σταύρωσον» και τα «κατάβηθι» και σε ορισμένες στιγμές η αγωνία της Εκκλησίας φθάνει μέχρι του σημείου να προσευχηθεί προς τον Κύριό Της: «παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τό ποτήριον τοῦτο πλήν οὐχ ὡς ἐγώ θέλω, ἀλλ’ ὡς σύ» (Ματθ. 26,39), Κύριε.
Στρατευόμενη η Εκκλησία με το ποίμνιό της στο κόσμο αυτό συνταυτίζεται προς τον Αρχηγό και Τελειωτή της Κύριο, δέχεται τίς επευφημίας του ανωνύμου και του επωνύμου πλήθους, ανέρχεται, αιώνες τώρα, καθημερινά τον δικό της Γολγοθά, αίρουσα επί των ώμων της, μόνη, χωρίς Κυρηναίο, τον δικό της Σταυρό, τον δικό της κλήρο. Και συσταυρούται πολλές φορές με τον Ιησού. Και καυχάται για το προνόμιό της αυτό. «Ἐμοί δε μή γενοιτο καυχᾶσθαι, ει μή εν τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 6,14) διακηρύττει με τον Απόστολο των Εθνών…».
-120x86.jpg)
){kind=link}