Περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου…

π. Παντελεήμων Κρούσκος

-«Τίποτα δεν αγγίζει τις απριλιάτικες βιολέτες; τίποτα-: μονάχα ο ακάνθινος Ιησούς».

-«Το άφθαρτο ξύλο: Ο σταυρός είναι δυο επιθυμίες. Η μια επιθυμία που ερωτεύτηκε τα ουράνια σμίγει και σταυρώνεται με την επιθυμία καθώς διασχίζει τη γη. Κι ο Χριστός στο Έαρ Σταυρωμένος.» (Ν. Καρούζος, Ποιήματα Α’ και Β’)

«Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου» (Ματθ. 26,38) Αυτή η αίσθηση μας ακολουθεί την κάθε στιγμή της μεγάλης εβδομάδας και στάλα στάλα στάζει το αίμα του Χριστού, μές στην μουντή ψυχή μας.
Μπορεί να είναι δοξολογική μέρα των Βαΐων και να προκαταγγέλει τον θρίαμβο της ανάστασης, αλλά παρόλα ταύτα μου αφήνει μια πικρή γεύση. Όταν ο Χριστός, ερχόμενος από την Βηθανία, επί πώλου όνου, αντικρύζει την Πόλη πού σκοτώνει τους προφήτες και λιθοβολεί τους αποστόλους, δακρύζει! Και αφού δακρύζει την σπλαχνίζεται, γιατί δεν κατανόησε την ημέρα πού την επισκέφτηκε ο Κύριος και Θεός της και έτσι θα παραδοθεί στην καταστροφή. Εκείνη την ώρα ο Κύριος, για ακόμα μια φορά ίσως να θέλησε να σκεπάσει τα παιδιά της κάτω από την προστασία του, όπως η όρνις τα νοσσία υπό τας πτέρυγας. Αυτά τα ίδια τα νοσσία πού θα Τον ανεβάσουν σε λίγο στον σταυρό.

[irp posts=”341067″ name=”Πρόγραμμα ακολουθιών της Μ. Εβδομάδας και του Πάσχα στο Φανάρι”]

Την ψυχωφελή πληρώσαντες τεσσαρακοστήν…
Πότε, καλοί μου φίλοι, γράφαμε εδώ για το Τριώδιο και πότε πληρώσαμε ήδη την μεγάλη Τεσσαρακοστή! Ως μία ημέρα η εχθές! Βγαίνουμε λοιπόν από το πέλαγος και τον ωκεανό της μεγάλης νηστείας, για να μπούμε σιγά σιγά στο ποτάμι της μεγαλοβδομάδας, ώσπου να φτάσουμε στον γαληνό όρμο της Ανάστασης!
Το ζήτημα είναι βέβαια τί μας άφησε αυτή η περιπλάνηση μας, αυτό το ταξίδι μας και με ποιες εμπειρίες, κέρδη και ζημίες μπαίνουμε στην πασχαλινή περίοδο. Υπάρχει ακόμα και καιρός για πνευματικό αγώνα. Ακόμα και για αρχή αγώνος. Τώρα, στο τέλος. Φιλότιμος ων ο δεσπότης, ανταμείβει τον πρώτο καθώς και τον έσχατο. Τίποτα δεν είναι τετελεσμένο και η θύρα δεν σφραγίστηκε για κανέναν.

Τα βράδυα της μεγαλοβδομάδας, όταν η ψυχή μας θα κλαίει και θα κρούει την θύρα του νυμφώνα, θα βρούμε καιρό και άλλον καιρό για να συντονιστούμε και εμείς με αυτά πού μας λείπουν και με εκείνα πού ζητάμε. Και ιδού μία νέα αρχή, με αφετηρία το τέλος. Έχετε θάρρος και καλή απόφαση!