Άρθρο της Ιωάννας Κ. Λυμπεροπούλου, Θεολόγου (i_lymper@yahoo.gr)
Πρόκειται για έναν σύγχρονό μας ταπεινό και άξιο ιερέα, πνευματικό, οικογενειάρχη και καθηγητή τεχνικής εκπαίδευσης, ο οποίος είχε αφήσει τον εαυτό του στα χέρια του Χριστού, ώστε να τον χρησιμοποιεί ως μέσον για τη σωτηρία των ανθρώπων.
Και Εκείνος τον είχε καταστήσει δοχείο της Χάρης του, χορηγώντας του χαρίσματα-δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Διότι, ως γνωστόν, «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν». Η οικογένειά μου συνδεόταν τόσο με τον ίδιο, όσο και την πρεσβυτέρα του Ανθή.
Βιογραφικά
Ο π. Νικόλαος Α. Πέττας γεννήθηκε 27 Μαΐου του 1941 στην Πάτρα.
Ήταν επτανησιακής καταγωγής, γόνος επιφανών οικογενειών.
Οι γονείς του ήρθαν στην Πάτρα μετά τους μεγάλους σεισμούς στα Επτάνησα το 1928.
Ο πατέρας του ονομαζόταν Ανδρέας -του Νικολάου- Πέτρακας η Πέττας από την πόλη της Ζακύνθου και ήταν γνωστός βιομήχανος σαπωνοποιΐας στην Πάτρα.
Μητέρα του ήταν η Σοφία, θυγατέρα Παναγή Τζάκη από τα Φραγκάτα της Κεφαλλονιάς.
Ήταν το τελευταίο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας. Η ευλαβής μητέρα του έφυγε σε νεαρή ηλικία. Από μικρό τον νουθετούσε εν Κυρίω, ενώ του έλεγε προφητικά: «Νικολάκη μου, θέλω να γευθώ μία μπουκιά από το αγιασμένο ρασάκι σου!», γιατί της είχε κάνει εντύπωση το γεγονός, ότι σαν βρέφος δεν θήλαζε το γάλα Τετάρτη και Παρασκευή.
Βάπτιση και νεαρή ηλικία
Τον π. Νικόλαο τον βάπτισαν τρεις αφιερωμένες κοπέλες, δίνοντάς του δύο ονόματα, Νικόλαο-Εμμανουήλ.
Από μικρή ηλικία ασχολείτο με την οικογενειακή επιχείρηση, ενώ παράλληλα οι γονείς του φρόντιζαν να λαμβάνει μόρφωση σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια.
Υπάρχουν περιστατικά, που μαρτυρούν ότι από μικρός είχε βιώσει ζωντανά την θεία προστασία.
Ένα ενδεικτικό είναι το εξής: Μία ημέρα, που η αδελφή του Ελένη τον είχε πάει στον ενοριακό τους ναό του Αγίου Γερασίμου στην Παραλία Πατρών, στο δρόμο, καθώς επέστρεφαν εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά τους μία υψηλή μαυροφόρα επιβλητική γυναίκα και είπε αυστηρά στην αδερφή του: «Πάρε το παιδί και κρύψου στις καλαμιές, γιατί σε λίγο θα περάσει στρατιωτικό τανκ και θα σας πατήσει!».
Πράγματι από τον στενό αυτό δρόμο πέρασε ένα γερμανικό τανκ και σώθηκαν χάρη στην επέμβαση της Παναγίας μας.
Καθώς μεγάλωνε ο Νικόλαος-Εμμανουήλ είχε εξομολόγο και πνευματικό καθοδηγητή τον γνωστό οσιωθέντα αρχιμ. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο στην Πάτρα.
Στα δύσκολα χρόνια της κατοχής, επειδή η οικογένειά του ήταν εύπορη και είχε την οικονομική δυνατότητα και επειδή η μητέρα του ήταν ελεήμων, συγκέντρωναν στο σπίτι τους πτωχούς και τους οικονομούσαν.
Την ίδια δύσκολη περίοδο, συγκεντρώνονταν στο σπίτι οι οικείοι του Νικολάου με πρόσωπα από τον κύκλο του π. Γερβασίου και έκαναν εποικοδομητικές πνευματικές συζητήσεις.
Συνήθως ο Νικόλαος συναναστρεφόταν με μεγαλύτερους από την ηλικία του ανθρώπους, σοφούς, αλλά είχε και μεγάλη ευαισθησία στα παιδιά.
Ιδιαίτερη φροντίδα είχε σε αυτά του Ορφανοτροφείου του Σκιαγιοπούλειου, που βρισκόταν στη γειτονιά του.
Χαρακτηριστικά, στις ημέρες των εορτών έπαιρναν με τους δικούς του ορφανά παιδιά από το ίδρυμα στο σπίτι τους.
Παράλληλα ασχολήθηκε με την κατήχηση παιδιών, ενώ πολλά από τα παιδιά, που κατηχούσε, έγιναν ρασοφόροι.
Ενηλικίωση
Όταν ήλθε η ώρα, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και έγινε Λοχίας στη Μοίρα πυραύλων στο Λαγκαδά Θεσσαλονίκης.
Την πίστη του και ο,τι είχε βιώσει από μικρός, τα μετέδιδε στους στρατιώτες. Πολλούς οδήγησε σε γέροντες και πνευματικούς.
Στο στρατόπεδο τελούσαν καθημερινά όλες τις ακολουθίες μέσα από το Ωρολόγιο. Την περίοδο, που υπηρετούσε στη Θεσσαλονίκη, γνώρισε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ τον γνωστό μας γέροντα όσιο Παΐσιο, τον Αγιορείτη. Στις επισκέψεις, που έκανε στο νοσοκομείο, προκειμένου να δει τον γνωστό Μοναχό Παΐσιο, έπαιρνε μαζί του και φαντάρους.
Αρκετοί από αυτούς ομολογούν ότι γνώρισαν τον Χριστό και την μυστηριακή ζωή από το νεαρό τους λοχία Νικόλαο, ενώ κάποιοι έγιναν ρασοφόροι.
Μόρφωση
Αξιοθαύμαστη είναι η πλούσια και πολύπλευρη μόρφωση που είχε ο π. Νικόλαος.
Συνδύαζε κάτι πολύ σπάνιο, τις θετικές και τις θεωρητικές επιστήμες.
Συγκεκριμένα είχε τα εξής πτυχία: Μηχανολόγου, Ραδιοτεχνίτου, Εργοδηγού Μηχανουργικών Εγκαταστάσεων, Θεολόγου, Τεχνολόγων Μηχανικών, Εκπαιδευτικού Λειτουργού Παιδαγωγικής Επιμόρφωσης.
Ήταν άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα, φιλόμουσος, αγαπούσε το διάβασμα και μελετούσε εγχειρίδια πολλών επιστημών.
Εργασία
Πρωτοδιορίστηκε ως καθηγητής Μηχανολογίας στις τεχνικές σχολές της Ναυπάκτου.
Αργότερα πήρε μετάθεση και δίδασκε σε τεχνικά σχολεία στην Πάτρα.
Ως εκπαιδευτικός φερόταν στα παιδιά με αγάπη και επιείκεια.
Γνώριζε καλά τα παιδαγωγικά και την ψυχολογία των παιδιών, ενώ οι ενέργειές του δήλωναν ότι ήταν λεπτός άνθρωπος.
«Η όλη παρουσία του στο σχολείο ήταν μετρημένη και με ιεροπρέπεια.
Σου ενέπνεε σεβασμό σε τέτοιο βαθμό, που και ως συνάδελφο λαϊκό ακόμα, τον φανταζόμασταν με ράσο» γράφει ο επί σειρά ετών συνάδελφός του, κ. Χαράλαμπος Λ. Κοντοχρήστου και συνεχίζει:
«Για εμάς τους καθηγητές ήταν ένας ιδιαίτερος και σπάνιος άνθρωπος, υπόδειγμα κληρικού και καθηγητή με την συνέπειά του και την πνευματικότητά του.
Αρχικά προξενούσε εντύπωση στους μαθητές το γεγονός, ότι ένας ρασοφόρος ήταν παράλληλα και καθηγητής τους στη Μηχανολογία και έμπαινε με τα ράσα στο εργαστήριο να τους διδάξει στην πράξη.
[irp posts=”332420″ name=”Θαύμα παρουσίας Αξίων”]
Η σκέψη αυτή τους έκανε στην αρχή να τον χλευάζουν, ενώ εκείνος έκανε ότι δεν καταλάβαινε.
Μετά τις πρώτες μέρες αναπτυσσόταν ένα παράξενο πνευματικό δέσιμο μεταξύ τους και γινόταν για εκείνους ο πατέρας τους, ο δάσκαλός τους, η παρηγοριά τους.
Όταν ορισμένοι συνάδελφοι ταλαιπωρούσαν τα παιδιά, μεσολαβούσε ο π. Νικόλαος και τα βοηθούσε να πάρουν το πτυχίο τους.
Βοηθούσε τα παιδιά χωρίς διακρίσεις.
Ακόμα και άνθρωποι, που του δήλωναν ότι δεν τον συμπαθούσαν επειδή φορούσε το ράσο, συχνά τον πλησίαζαν και ζητούσαν τη συμβουλή του για διάφορα θέματά τους.
Γιατί ο π. Νικόλαος δεν τους περιφρονούσε και δεν τους απέφευγε, αλλά τους τραβούσε κοντά του, γιατί δεν φοβόταν. Με την σεμνότητά του, που συνδυαζόταν με γενναιότητα, κέρδιζε την εκτίμηση και τον θαυμασμό ανθρώπων, που δεν περίμενε κανείς να σεβαστούν ποτέ ένα ρασοφόρο.
Εμείς πολλές φορές κάναμε κάποια πράγματα διοικητικά η προσωπικά κρυφά από εκείνον.
Όμως ο π. Νικόλαος μ’ ένα άλλο τρόπο, πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό, τα γνώριζε όλα!
Μέσα στην απέραντη ηρεμία, που τον χαρακτήριζε, αντιλαμβανόταν κάθε κίνηση και, με μίαν εξαιρετική θεόσδοτη χάρη, καταλάβαινε όχι μόνο όσα του λέγαμε, μα και όσα σκεφτόμασταν».
Οικογένεια
Στις 7-5-1970 νυμφεύθηκε την πιστή και άξια σύζυγό του Ανθή Χ. Κατριμπούζα, που γεννήθηκε στο χ. Φράγκα της Αχαΐας 22 Νοεμβρίου του 1943.
Ήταν πολύ αγαπημένο ζευγάρι και απέκτησαν κατόπιν πολλής προσευχής δώδεκα παιδιά, έξι αγόρια και έξι κορίτσια.
Ως οικογενειάρχης και καθηγητής ο Νικόλαος συνέχιζε την αυστηρή πνευματική ζωή.
Στο σχολείο, σύμφωνα με μαρτυρίες, ήταν άξιος συνεχιστής της αγωγής των γονέων στα παιδιά.
Τον ενδιέφερε οι σπουδαστές να λάβουν γνώσεις επιστημονικές, αλλά και πνευματικές και ηθικές, ώστε να είναι χρήσιμοι στην κοινωνία και να κάνουν σωστές οικογένειες.
Χειροτονία
Κάποια στιγμή, ανάμεσα στη γέννα των δύο παιδιών τους, του Παναγιώτη και της Μαρίας, ένιωσε να φουντώνει περισσότερο από ποτέ, μέσα του η φλόγα, που τον πρόσταζε να ιερωθεί.
Αυτό το εμπιστεύτηκε στον πνευματικό του, ώστε να δει που θα οδηγήσει.
Επί τρία χρόνια δεχόταν ουράνιο κάλεσμα να γίνει λειτουργός του Υψίστου και τελικά ο πνευματικός του π. Γεώργιος Παπασταύρου και άλλοι αγιορείτες πατέρες, όπως ο π. Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ο γέροντας Παΐσιος, ο π. Εφραίμ της Φιλοθέου και οι Διονυσιάτες Γαβριήλ, Θεόκλητος και Χαράλαμπος, τον έπεισαν να δεχθεί την θεία κλήση.
Αποκαλυπτικά για το πρόσωπο του π. Νικολάου είναι τα λόγια του μακαριστού Μητροπολίτου Πατρών κυρού Νικοδήμου Βαλληνδρά, ο οποίος στις 8 Απριλίου του 1979 τον χειροτόνησε Διάκονο και στις 15 Απριλίου του ίδιου έτους τον χειροτόνησε Πρεσβύτερο, δίνοντάς του το όνομα Νικόλαος.
Είχε πει: «Πολλές χειροτονίες έχω τελέσει, αλλά αυτό, που ένιωσα στην χειροτονία αυτή είναι κάτι το μοναδικό». Ανέφερε ο αρχιερέας ότι και στις δύο χειροτονίες ένιωσε ότι ζούσε μία Πεντηκοστή και ότι κατάλαβε πως ο π. Νικόλαος είναι πράγματι ελεημένος από τον Θεό. Ο τότε Επίσκοπος έκλεισε το λόγο του λέγοντας: «π. Νικόλαε, νιώθω ότι ελεήθηκα από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, αφότου έβαλα τας χείρας μου στην κεφαλή σου, για να σου μεταδώσω τη χάρη της ιερωσύνης».
Να με θυμάσαι και να με μνημονεύεις σε παρακαλώ, και σε αυτήν τη ζωή και στην άλλη, όταν σε καλέσει ο Κύριος.
Ιερέας
Αρχικά ο τόπος διακονίας του ήταν η ενορία του Αγίου Γεωργίου Κρύα Ιτεών Πάτρας.
Αργότερα μετατέθηκε ως εφημέριος στον ναό του Αγίου Βασιλείου Ζαροχλέικων, όπου διαμένει και η οικογένειά του.
Ως ιερέας ήταν ασκητικός και ακόμα πιο φιλακόλουθος από πριν.
Τελούσε κατανυκτικές Θείες Λειτουργίες, ενώ πολλοί πιστοί είχαν παρατηρήσει ότι αρκετές φορές δεν πατούσε στο έδαφος.
Παράλληλα ήταν διάκονος των Μυστηρίων, προσεκτικός, αφιλοχρήματος, με συναίσθηση της ευθύνης της αποστολής του και μεγάλο ενδιαφέρον για την πνευματική και πρακτική στήριξη του ποιμνίου του. Χαρακτηριστικά, ο ευλαβέστατος κληρικός της Πάτρας Αρχιμ. Νικόδημος Πετρόπουλος, σε γραπτό του κείμενο για τον π. Νικόλαο (με ημερομηνία Πάτρα, 23-10-2011), μεταξύ άλλων σημειώνει ότι ήταν ένας ιερέας-άνθρωπος του Θεού, άκακος, απλός, σεμνός, άνθρωπος της υπομονής και της ταπείνωσης, που έχαιρε εκτίμησης από τους πιστούς και που εν πολλοίς θύμιζε τον παπα-Πλανά.
Μάλιστα δηλωτικό των πνευματικών χαρισμάτων του π. Νικολάου είναι το εξής περιστατικό, που αναφέρει ο π. Νικόδημος Πετρόπουλος: «Ο Θεός στην ενορία, που διακονώ, επέτρεψε κάποτε δεινό πειρασμό υπό ψευδαδέλφων.
Τις στιγμές εκείνες, που με υπομονή και πολλή σιωπή υπέμεινα αυτήν την δοκιμασία, προς αποφυγή του σκανδαλισμού των πιστών και ενώ βρισκόμουν στο ναό μαζί με πνευματικά μου παιδιά, προσήλθε ο ταπεινός αυτός λευίτης και ένδακρυς απευθυνόμενος σε μένα, μου είπε:
Αδελφέ μου, ήλθα να σε δω, γιατί μου είπε ο Χριστός να πας στον Άγιο Παύλο, στο Νικόδημο, διότι διέρχεται έναν μεγάλο πειρασμό…».
Μαρτυρίες άλλων
Άλλες φορές πάλι, όπως αναφέρει σε βιβλίο του ο πατερικός π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος, εκεί που έτρωγε στο οικογενειακό τραπέζι, σηκωνόταν ξαφνικά και νηστικός έφευγε.
Έπαιρνε το αυτοκίνητο και πήγαινε σε συγκεκριμένο σπίτι, όπου το ζευγάρι καυγάδιζε έντονα.
Τότε έμπαινε μέσα και εξομάλυνε τα πράγματα και τους συμφιλίωνε.
Είναι πολλές οι μαρτυρίες ανθρώπων, που καταθέτουν ότι ο π. Νικόλαος προέλεγε δοκιμασίες, ασθένειες, και άλλα που θα συνέβαιναν και αναλόγως με την περίπτωση, έδινε τις κατάλληλες συμβουλές. Όμως πάντα σε αυτά, που αποκάλυπτε, είχε σκοπό σωτηριολογικό.
Πολλά περιστατικά, που αποκαλύπτουν το διορατικό του χάρισμα αναφέρει ο π. Χαράλαμπος Ντελής – Πανουτσακόπουλος από την Πάτρα στο προσωπικό του ιστολόγιο.
Προσευχή και αποκαλυπτικές εμπειρίες
Αγαπούσε πολύ την προσευχή και ποθούσε την άσκηση.
Είχε διαμορφώσει σε ένα γιαπί οικοδομής πλησίον της οικίας του, ένα ασκητήριο, και εκεί είχε πολλές εικόνες, καντήλι, το πετραχήλι του.
Ήταν για τον π. Νικόλαο τόπος προσευχής και άσκησης.
Εκεί συχνά εξομολογούσε, ενώ είχε πολλές επισκέψεις και εμφανίσεις της Παναγίας και άλλων Αγίων.
Βίωνε πολλές αποκαλυπτικές εμπειρίες κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, που είναι δύσκολο να περιγραφούν και να αναφερθούν επί της παρούσης.
Το σίγουρο είναι ότι βίωνε καταστάσεις Χάριτος.
Κατά μαρτυρία του διακριτικού π. Αντωνίου Ρουμελιώτη από την Πάτρα, στις περισσότερος Θείες Λειτουργίες έβλεπε επάνω στην Αγία Τράπεζα, τη στιγμή του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων, τον ίδιο τον Κύριο. Και όταν εξομολογείτο με διάκριση αυτές τις εμπειρίες του, θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο για τέτοια θεωρία. Επιπλέον, μετά το πέρας της αναίμακτης θυσίας, δεν μπορούσε να βγει αμέσως από το ιερό βήμα.
Ο π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος αναφέρει ότι, όταν ο π. Νικόλαος είχε αποκαλύψεις κατά την Θεία Λειτουργία, συχνά «αφαιρείτο» διότι συνεπαίρνετο στα Ουράνια.
Αυτό αποτελούσε αφορμή να τον παρεξηγούν άλλοι κληρικοί και οι ψάλτες, θεωρώντας ότι έχει «σαλέψει» η ότι έχει κάποιο νοητικό πρόβλημα.
Δεν ήταν λίγες οι φορές, που ζούσε την απαξίωση και την επικριτική ως και μειωτική στάση προς το πρόσωπό του, ακόμα και από ανθρώπους εκκλησιαστικού περιβάλλοντος.
Ωστόσο είναι πολλοί αυτοί, που θεωρούν ότι μετά το θάνατό του, αντιλαμβάνονται τα σημεία του π. Νικολάου και νιώθουν ότι ο Κύριος τους είχε κλείσει τη διάνοια, διότι δεν θα τα άντεχαν η ότι δεν είχαν την πνευματικότητα να τα κατανοήσουν.
Χαμός της κόρης του
Ακόμα και τον άδικο χαμό του πρώτου του παιδιού, της Σοφίας, το 1992 ανήμερα της εορτής της από τροχαίο δυστύχημα, είχε δει κατά την προσκομιδή, όταν λειτουργούσε.
Ο ίδιος ομολόγησε ότι είδε μπροστά στα μάτια του όλο το χαμό του παιδιού του.
Κοίμηση
Για την κοίμησή του έλαβε πληροφορία από το Μέγα Βασίλειο, όταν τελούσε την Θεία Λειτουργία προς τιμήν του την πρωτοχρονιά του 2000.
Συγκεκριμένα πληροφορήθηκε ότι μετά από τρεις ημέρες θα βρισκόταν στην ουράνια πολιτεία, όπως και έγινε.
Μετά την κοίμηση του π. Νικολάου, πλήθος πιστών συνέτρεξε να τον αποχαιρετήσει θεωρώντας τον αληθινό κληρικό, μεγάλο αγωνιστή και άνθρωπο του Θεού. Το σκήνωμά του είχε ευκαμψία και διατηρούσε φυσιολογική θερμοκρασία, ενώ το πρόσωπό του διακρινόταν ιλαρό.
Υπάρχουν μαρτυρίες ότι, μετά την κοίμησή του, άνθρωποι τον επικαλούνται και τους βοηθά, επιτελώντας θαυμαστά σημεία και ιάσεις.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι ο π. Νικόλαος είχε προείπει ότι πρώτα θα έφευγε εκείνος για την άλλη ζωή και μετά η πρεσβυτέρα του σε σημαδιακή χρονολογία και ημέρα και ότι τα παιδιά τους θα πονέσουν περισσότερο για την απώλεια της μητέρας τους.
Επίσης, ότι κατά την κοίμησή της θα αντιληφθούν περισσότερα για το πνευματικό ύψος της.
Πράγματι, ο π. Νικόλαος έφυγε 4 Ιανουαρίου 2000 και η πρεσβυτέρα του Ανθή στις 6 Δεκεμβρίου 2012, δηλαδή δώδεκα έτη μετά την κοίμηση του π. Νικολάου.
Μάλιστα, σύμφωνα με μαρτυρίες πνευματικών πατέρων, και ενδεικτικά καταγράφεται του π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου, επτά μήνες πριν την κοίμησή της η πρεσβυτέρα, ενώ βρισκόταν καθηλωμένη στο κρεβάτι με βαριά προβλήματα κινητικά και αναπνευστικά, άκουγε ουράνιες Λειτουργίες και αγγελικές ψαλμωδίες, μεταξύ αυτών άκουσε και τη φωνή του κεκοιμημένου συζύγου της, ο οποίος την προετοίμασε λέγοντας:
Πρεσβυτέρα μου Ανθούλα, επειδή περνάς πολλά βάσανα, όπως ο πολύαθλος Ιώβ, είναι απόφαση του Χριστού μας εφέτος στην εορτή μου (δηλαδή του αγίου Νικολάου, 6 Δεκεμβρίου) να σε πάρω στα ουράνια για να ξεκουραστείς!.
Ο λόγος αυτός επαληθεύτηκε, όταν συνέβη το γεγονός της κοιμήσεώς της στις 6 Δεκεμβρίου του 2012.
Η ευλαβέστατη πρεσβυτέρα Ανθή έφυγε στο «Σοφία, ορθοί» του Ευαγγελίου του Όρθρου, το πρωί του αγίου Νικολάου, ευρισκόμενη στην εντατική του Γ.Ν.Α.
Ας έχουμε την αγία ευχή και των δύο σύγχρονων σπάνιων Γερόντων.
