Αντεγκλήσεις μεταξύ του προέδρου Δημήτρη Χριστόφια και του Μητροπολίτη Πάφου Γεώργιου εκδηλώθηκαν στο μνημόσυνο του Μακαρίου στην γενέτειρα του Παναγιά, ενόψει των αυριανών ονομαστηρίων του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου και πρώτου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας.
«Ιστορικότερη παρακαταθήκη του Μακαρίου ήταν η υπογραφή της συμφωνίας για λύση του κυπριακού στο πλαίσιο της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας», τόνισε ο Δ. Χριστόφιας.
Ο Μακάριος, είπε, είχε το πολιτικό κριτήριο και το πολιτικό εκτόπισμα να λαμβάνει κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της Κύπρου σε στιγμές δύσκολες για τον τόπο.
Αυτή την παρακαταθήκη, είπε, ακολούθησαν από τότε όλοι ανεξαιρέτως οι πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ανέφερε επίσης ότι ο Μακάριος ως πνευματικός ηγέτης αποτελούσε παράδειγμα με την μετριοπάθεια, την ταπεινοφροσύνη και την ωριμότητα του.
«Φαινόμενα χλιδής, αμετροέπειας και φανατισμού δεν θα έβρισκαν καμιά συμπάθεια στο πρόσωπο του μεγάλου αυτού ηγέτη», κατέληξε ο πρόεδρος Δ. Χριστόφιας.
Ο Μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος, ο οποίος χοροστάτησε στο μνημόσυνο, δήλωσε ότι «ουδέποτε ο Μακάριος αναφέρθηκε σε διζωνική ομοσπονδία».
Ο Μακάριος, είπε, δέχθηκε «ως αδήριτο συμβιβασμό την δικοινοτική ομοσπονδία, αλλά ουδέποτε αναφέρθηκε σε διζωνική». Η ομοσπονδία, που δέχθηκε ο Μακάριος, υποστήριξε ο Μητροπολίτης Πάφου, «απέχει πολύ από την ομοσπονδία που ονειρεύονται οι Τούρκοι και κάποτε και εμείς άθελα μας, λέμε ότι επιδιώκουμε».
Η άρνηση και η απόρριψη διαχρονικών θέσεων, οι οποίες είναι υιοθετημένες σε σωρεία ψηφισμάτων του ΟΗΕ, οδηγεί στην ακύρωση αυτών των θέσεων και ταυτόχρονα οδηγεί στη διχοτόμηση, δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέφανος Στεφάνου, απαντώντας στον Μητροπολίτη Πάφου.
Σε δηλώσεις του, ο Σ. Στεφάνου ανέγνωσε τρία από τα τέσσερα σημεία , που συμφώνησε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ραούφ Ντενκτάς το Φεβρουάριο του 1977, η οποία, όπως είπε, μαζί με τη συμφωνία του 1979 «αποτελούν το φάρο των διαχρονικών θέσεων της ελληνοκυπριακής πλευράς για τη λύση του κυπριακού». Το πρώτο σημείο αναφέρεται σε μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη δικοινοτική ομοσπονδιακή δημοκρατία, το δεύτερο ότι το έδαφος που θα τελεί υπό τη διοίκηση κάθε κοινότητας θα πρέπει να συζητηθεί υπό το φως της οικονομικής βιωσιμότητας ή παραγωγικότητας και της ιδιοκτησίας γης και το τρίτο ότι ζητήματα αρχών, όπως της ελευθερίας της διακίνησης, το δικαίωμα της εγκατάστασης, το δικαίωμα περιουσίας και άλλα ειδικά θέματα είναι ανοικτά προς συζήτηση λαμβανομένης υπόψη της θεμελιώδους βάσης ενός δικοινοτικού ομοσπονδιακού συστήματος και ορισμένων πρακτικών δυσκολιών που μπορούσαν να εγερθούν για την τουρκοκυπριακή κοινότητα.
Σύμφωνα με τον Στεφάνου, αν η ελληνοκυπριακή πλευρά αποδέχεται τα σημεία δύο και τρία, « τότε αποδέχεται το περιεχόμενο της διζωνικής, που δεν είναι άλλο από την ύπαρξη δύο ζωνών, από τις οποίες η κάθε μια θα διοικείται από την αντίστοιχη κοινότητα».
