Αρχήν νόμιζε των όλων είναι Θεόν.
Βέβαιον ουδέν εν βίω δόκει πέλειν.
Γονείς τιμών μάλιστα Θεόν φοβού.
∆ίδασκε σαυτόν μη λαλείν α μη θέμις.
Έργοις δ’ αρέσκειν σπεύδε και λόγοις Θεώ.
Ζωήν πόθησον την έχουσαν μη τέλος.
Ηττών σεαυτόν τοις φίλοις νικών έση.
Θνητός δ’ υπάρχων μηδόλως μέγα φρόνει.
Ιχνηλάτει μεν των σοφών αεί θύρας.
Καί νούν δε καλλώπιζε της μορφής πλέον.
Λόγω Θεού άνοιγε σον, τέκνον, στόμα.
Μνήμης δε αυτού μηδαμώς λάθη ποτέ.
Νήφων προςεύχου τω Θεώ καθ’ ημέραν.
Ξένους ξένιζε, μη ξένος γένη Θεού.
Ορμάς χαλίνου των παθών ψυχοφθόρους.
Πέδαις το σώμα ασφαλίζου σωφρόνως.
Ράβδον σεαυτώ την συνείδησιν φέρε.
Σαφώς σχόλαζε εν Γραφαίς ταίς εν θέοις.
Τας των πενήτων ψυχαγώγησον λύπας.
Υπέρ σεαυτόν τους πέλας καλώς θέλε.
Φίλους έχειν σπούδαζε, η πλούτον πολύν.
Χρυσού γαρ αυτοί ευκλεέστεροι λίαν.
Ψεύδος μίσησον, την δ’ αλήθειαν φίλει.
Ω παί, φυλάσσων ταύτα σώζη ενθέως.
