“Γιά 42 σχεδόν χρόνια και ο Κυπριακός Ελληνισμός, ξέροντας ότι «πιστός ο επαγγειλάμενος» (Εβρ.10,23), αναμένει υλοποίηση της εξαγγελίας της μοναδικής εκείνης στιγμής του κόσμου: «και επί γης ειρήνη» (Λουκ.2,14)” αναφέρει μεταξύ άλλων ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος στο χριστουγεννιάτικο μήνυμά του.
Διαβάστε ολόκληρο το μήνυμα του Μακαριωτάτου:
Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
«Τα σύμπαντα σήμερον χαράς πληρούνται. Χριστός ετέχθη εκ της Παρθένου».
Ημέρα κατά πάντα χαρμόσυνη είναι η γενέθλια ημέρα του Χριστού! Ημέρα αγαλλίασης και προάγγελος σωτηρίας. Με την έλευση στη γη του Χριστού, λύεται η καταδίκη των πρωτοπλάστων. Ακυρώνεται το επιτίμιο «γη ει και εις γην απελεύση» (Γεν. 3,19). Σήμερα «την Εδέμ Βηθλεέμ ήνοιξε»∙ «παιδίον εγεννήθη ημίν και εδόθη ημίν» ( Ησ. 9,5), για να διαλύσει «το μεσότειχον του φραγμού» και να μεταλάβουμε «του παραδείσου της τρυφής». «Επεφάνη η χάρις του Θεού η σωτήριος» (Τιτ. 2,11) και ανέτειλεν ο «Ήλιος της δικαιοσύνης» (Μαλαχ. 4,2).
Υποκλινόμαστε με ταπείνωση και δέος μπροστά στην άφατη αγάπη του Θεού, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η σάρκωση του Υιού Του. Ταυτόχρονα απορούμε πως μπόρεσε η ανθρώπινη φύση, η δουλεύουσα στα πάθη, να δεχθεί τον απαθή; Πως η φθαρτή φύση δέχεται τον άφθαρτο, η αμαρτωλή τον άγιο, η ένοχη τον αναμάρτητο; «Μυστήριον», όντως, «ξένον και παράδοξον»!
Ερωτά και ο Μ. Βασίλειος: «Διατί ο Θεός εν ανθρώποις;». Καί δίνει ο ίδιος την απάντηση: «Διά τούτο Θεός εν σαρκί, επειδή έδει την καταραθείσαν σάρκα ταύτην αγιασθήναι, την ασθενήσασαν ενδυναμωθήναι, την αλλοτριωθείσαν Θεού, ταύτην οικειωθήναι αυτώ, την εκπεσούσαν του Παραδείσου, ταύτην εις ουρανούς αναχθήναι» (Μ. Βασιλειου: Ομιλία εις την αγίαν του Χριστού Γέννησιν). Γιατί έπρεπε η σάρκα που δέχτηκε το επιτίμιο να αγιασθεί, εκείνη που ασθένησε να ενδυναμωθεί, εκείνη που αποξενώθηκε από τον Θεό να ξανασυνδεθεί μαζί του, εκείνη που εξέπεσε του παραδείσου να ξαναμπεί σ’ αυτόν.
Διευκρινίζει προς τούτο ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης ότι με την «κένωσιν» του Λόγου του Θεού «ανακαινούται το αθρώπινον, διά της προς το θείον ανακράσεως θείον γινόμενον».
Εύλογα, λοιπόν, «τα σύμπαντα σήμερον χαράς πληρούνται». «Το ρήμα τούτο το γεγονός» (Λουκ. 2,15), «ότι ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρ» (πρβλ. Λουκ. 2,11), δεν αναφέρεται μόνο στους Χριστιανούς. Αναφέρεται σ’ όλη την κτίση∙ και στους άπιστους και στους διώκτες του Χριστιανισμού, αφού με την ενανθρώπηση του Χριστού όλη η ανθρωπότητα απέκτησε τη δυνατότητα της σωτηρίας. Χωρίς την ενανθρώπηση του Χριστού ουδείς θα είχε αυτή τη δυνατότητα. Ακόμα και η άψυχος ύλη, που μετά την πτώση «συστενάζει και συνωδίνει» (Ρωμ. 8,22) με την ανθρωπότητα, καλείται σε ανακαίνιση με τη γέννηση στη γη του Χριστού.
Το γεγονός της ενανθρώπησης του Χριστού δεν είναι ένα στατικό σημείο στην ιστορία της ανθρωπότητας που παραπέμπει «τω καιρώ εκείνω», στις ημέρες του Καίσαρος Αυγούστου. Είναι απολυτρωτικό μυστήριο δυναμικό, που ενεργείται από χρόνο σε χρόνο, από μέρα σε μέρα, μέχρι τη συντέλεια των αιώνων.
Πάντοτε, αλλά ιδιαίτερα στις μερες μας, όπου παρατηρείται άγχος από την οικονομική κρίση, σύγχυση από την κοινωνική αστάθεια, όπου ακούονται «πόλεμοι και ακοαί πολέμων», υπάρχει φόβος από την τρομοκρατία και επικρατεί παραλογισμός λόγω του άκρατου ατομισμού και της ιδιοτέλειας στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, το μήνυμα της γέννησης στη γη του Χριστού είναι ένα και μοναδικό: ότι δεν είναι ο ανθρώπινος παράγοντας, ο μόνος που κυβερνά και κατευθύνει την Ιστορία. Υπάρχει ο Θεός, ο οποίος μέσα στο όλο μυστήριο της Θείας Οικονομίας συγκαταβαίνει και γίνεται άνθρωπος∙«κενώνει εαυτόν» μέχρι βρέφους και απειλής του Ηρώδου, μέχρι Σταυρού και θανάτου, αλλά με μόνο σκοπό και κατεύθυνση την Ανάσταση.
Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
Στον Άρχοντα της Ειρήνης, τον επιφανέντα Θεό, στηρίκτηκε για δύο χιλιάδες τώρα χρόνια το έθνος μας. Στο μήνυμα της ενανθρώπησής Του, εναπέθεσε τις προσδοκίες του. Σε καιρούς δόξης και θριάμβων η πίστη αυτή κατέστη η σημαία και ο θυρεός του. Σε καιρούς εθνικών περιπετειών και ταπεινώσεων έγινε η επιστηρικτική ράβδος του και η άγκυρα της ελπίδος του.
Γιά 42 σχεδόν χρόνια και ο Κυπριακός Ελληνισμός, ξέροντας ότι «πιστός ο επαγγειλάμενος» (Εβρ.10,23), αναμένει υλοποίηση της εξαγγελίας της μοναδικής εκείνης στιγμής του κόσμου: «και επί γης ειρήνη» (Λουκ.2,14). Ειρήνης, ασφαλώς, μετά δικαιοσύνης και ισοπολιτείας.
Η Εκκλησία, που για δύο χιλιάδες χρόνια συμπορεύτηκε με τον Κυπριακό Ελληνισμό, που είναι και το ποίμνιό της, θα εξακολουθήσει να πορεύεται και τώρα μαζί του μέχρι το τέρμα του αγώνα και την απελευθέρωση του τόπου. Δεν θα παύσει να στηρίζει και να συμβουλεύει, να υποδεικνύει, μέσα από τη μακραίωνη πείρα της, το εθνικώς ορθόν και πρέπον. Έχουμε τη γνώμη ότι τώρα που ο πρώτος ενθουσιασμός και οι ψευδαισθήσεις για την αλλαγή του κατοχικού ηγέτη έχουν παρέλθει, και ο ίδιος απέβαλε το επικοινωνιακό προσωπείο του, είναι ξεκάθαρος σε όλους ο τελικός στόχος της Τουρκίας. Στόχος που δεν αλλάζει με την εναλλαγή των προσώπων στις διάφορες θέσεις, αλλά παραμένει μόνιμος και συνίσταται στην κατάκτηση και Τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου. Έχουμε χρέος, πάση θυσία, να ματαιώσουμε τους τουρκικούς στόχους. Κάθε ενέργειά μας που διευκολύνει την υλοποίηση των σχεδίων του κατακτητή, είτε είναι οικονομική ενίσχυση των κατεχομένων, είτε έμμεση αναγνώριση του ψευδοκράτους, είτε απεμπόληση των κατεχομένων περιουσιών μας, θα πρέπει αμέσως να σταματήσει. Ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο, χωρίς κίνδυνο η ενδείξεις κατάρρευσής του, θα διευκολύνει και την ηγεσία μας στην επιδίωξη εξεύρεσης δίκαιης λύσης.
Εάν σταθερά και αταλάντευτα επιμείνουμε στη διεκδίκηση και για τον λαό μας των δικαιωμάτων που απολαμβάνουν όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι, δηλαδή της ελεύθερης διακίνησης, της ελεύθερης εγκατάστασης και της ελεύθερης απόκτησης περιουσίας σε όλη την Κύπρο, και στην αρχή «ένας άνθρωπος μία ψήφος», δύσκολα οι άλλοι θα αρνηθούν για μας ο,τι θεωρούν αυτονόητο για τον εαυτό τους.
Γι’ αυτό και θα πρέπει αμέσως να παύσουμε να δίνουμε στους τρίτους άλλοθι, με το να παρουσιαζόμαστε έτοιμοι για υποχωρήσεις σε θέματα αρχών. Όσοι διατείνονται ότι η πάροδος του χρόνου εδραιώνει την κατοχή θα πρέπει να ξέρουν πως είναι οι συνεχείς υποχωρήσεις μας, που μας οδηγούν σ’ ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Απόδειξη τα 800 χρόνια που ζήσαμε κάτω από ξένους δυνάστες χωρίς να χάσουμε τον προσανατολισμό και την ελληνικότητά μας. Κι όσοι επισείουν, ως δαμόκλεια σπάθη, την απειλή της διχοτόμησης, αν δεν δεχθούμε ο,τι ζητεί ο κατακτητής, θα πρέπει να ακούσουν τους ίδιους τους Τούρκους, οι οποίοι διακηρύττουν ότι από της ημέρας της εισβολής, που έχουν επιτύχει τη διχοτόμηση επί του εδάφους, δεν είναι πιά αυτός ο τελικός στόχος τους. Ας είμαστε, λοιπόν, έτοιμοι για συνέχιση του αγώνα.
Παρά τις δυσκολίες από τη συνεχιζόμενη οικονομική ύφεση και τις ταλαιπωρίες από την εκκρεμότητα του εθνικού μας θέματος, καλούμαστε σήμερα να πορευθούμε προς το θεοδέγμον σπήλαιο. Η υμνολογία σημειώνει ότι «εκεί παρθένος τεκούσα βρέφος, την δίψαν έσβεσεν, ευθύς, την του Αδάμ και του Δαβίδ». Εκεί θα βρούμε κι’ εμείς απαντήσεις σε όλα τα προβλήματα που μας κατατρύχουν, ενθάρρυνση και δύναμη για συνέχιση και του εθνικού μας αγώνα. Γι’ αυτό και πάλιν τονίζει η Εκκλησία την ανάγκη να πορευθούμε εκεί: «Διά τούτο προς τούτο – το σπήλαιον – επειχθώμεν, ου ετέχθη παιδίον νέον ο προ αιώνων Θεός».
Αυτού το άπειρον έλεος, τέκνα εν Κυρίω αγαπητά, επικαλούμαστε σε όλους, ιδιαίτερα στους εμπερίστατους: στους αγνοουμένους και στους συγγενείς τους, στους πρόσφυγες, στους εγκλωβισμένους, στους πάσχοντες. Ελπίζουμε με τη βοήθεια του Θεού, αλλά και τους δικούς μας αγώνες, η νέα χρονιά, στην οποία εντός ολίγου θα εισέλθουμε, να οδηγήσει στην απελευθέρωση της πατρίδας μας.
Εν τη Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου,
Χριστούγεννα 2015.
-120x86.jpg)
