Μητρόπολη Χίου: Πουθένα ενότητα. Ούτε στην εκκλησία. Ακόμη και στην Εκκλησία της Ελλάδος έχουμε τους παλαιοημερολογίτες

Πληθώρα μηνυμάτων περιλαμβάνει το σημερινό κυριακάτικο κήρυγμα της Μητρόπολης Χίου. Μιλάει για τον πόλεμο κα ιτην ειρήνη, αλλά και την απούσα ενότητα της Εκκλησίας…

Αναλυτικά αναφέρει: 

Κυ­ρια­κη κε΄ Ε­πι­στο­λων

22 Νο­εμ­βρι­ου 2015

(Ε­φεσ. δ΄ 1-7)

«Σπου­δα­ζον­τες τη­ρεί­ν τη­ν ε­νο­τη­τα του πνεύ­μα­τος εν τω συν­δε­σμω της ει­ρη­νης»

Να ε­πι­με­λεί­σθε και να α­γω­νι­ζε­σθε να δι­α­τη­ρεί­τε την ε­νο­τη­τα, με την ο­ποί­α το Α­γιο Πνεύ­μα σας ε­χει συν­δε­σει, ε­χον­τας ως συν­δε­σμο την ει­ρη­νη, η ο­ποί­α θα βα­σι­λεύ­ει μα­τα­ξυ σας και θα σας ε­νω­νει σε ε­να πνευ­μα­τι­κο σω­μα. Να ε­χου­με ε­νο­τη­τα, α­δελ­φοί μου, μας συμ­βου­λεύ­ει ο Α­πο­στο­λος Παύ­λος, να ζού­με μο­νοι­α­σμε­νοι σαν μι­α οι­κο­γε­νεια που ε­χει ε­να Πα­τε­ρα, το Θε­ο.

Πο­σο μα­κριά ει­ναι δυ­στυ­χως ο κο­σμος α­π’ αυ­τη την ε­νο­τη­τα! Στον προ­η­γού­με­νο αι­ω­να ε­γι­ναν δυ­ο παγ­κο­σμιοι πο­λε­μοι. Τα ε­θνη δι­αι­ρε­θη­καν σε δυ­ο με­γα­λες πα­ρα­τα­ξεις. Ε­κα­τομ­μυ­ρια νε­κροί και τραυ­μα­τι­ες, ε­κα­τομ­μυ­ρια χη­ρες και ορ­φα­να, α­στε­γοι και πει­να­σμε­νοι. Πο­λεις κα­τα­στρα­φη­καν. Το­σο αι­μα και δα­κρυ­α, πο­νος και θλι­ψη! Ε­βα­λαν μυα­λο οι αν­θρω­ποι με­τα α­π’ ο­λη αυ­τη την κα­τα­στρο­φη; Ι­δρυ­θη­κε ε­νας παγ­κο­σμιος ορ­γα­νι­σμος, ο Ορ­γα­νι­σμος Η­νω­με­νων Ε­θνων, με σκο­πο τα ε­θνη να λυ­νουν τις δι­α­φο­ρες τους ει­ρη­νι­κα, με δι­α­λο­γο, με συ­ζη­τη­ση, με δι­και­η κρι­ση ο­λων των ε­θνων. Δυ­στυ­χως ο Ο.Η.Ε. δεν κα­τα­φε­ρε να στα­μα­τη­σει τους πο­λε­μους. Α­πο τις 26 Ι­ου­νι­ου 1945 που ι­δρυ­θη­κε στο Σαν Φραν­τζι­σκο της Α­με­ρι­κης και αρ­χι­σε να λει­τουρ­γεί α­πο τις 24 Ο­κτω­βρι­ου 1945, πο­σες φω­τι­ες πο­λε­μου α­να­ψαν σε ο­λο τον κο­σμο με κιν­δυ­νο, σε πολ­λες πε­ρι­πτω­σεις, ε­ναν τρι­το παγ­κο­σμιο πο­λε­μο! Στην πρω­τη πα­ρα­γρα­φο του προ­οι­μι­ου του Κα­τα­στα­τι­κού Χαρ­τη του Ορ­γα­νι­σμού α­να­φε­ρε­ται: «Να σω­σου­με τις ε­περ­χο­με­νες γε­νι­ες α­πο τη μα­στι­γα του πο­λε­μου, που στο δι­α­στη­μα μιάς γε­νιάς ε­πι­σω­ρευ­σε α­φα­τη θλι­ψη στην αν­θρω­πο­τη­τα».

Δυ­στυ­χως ο Ο.Η.Ε. που υ­πο­σχε­θη­κε να κα­ταρ­γη­σει τον πο­λε­μο και να φε­ρει ει­ρη­νη στον κο­σμο, δεν ε­χει στα­θε­ρα θε­με­λια. Καί ση­με­ρα υ­παρ­χουν κρα­τη που οι πο­λι­τες ε­χουν με­τα­ξυ τους μι­σος και παίρ­νουν τα ο­πλα, σκο­τω­νουν και σκο­τω­νον­ται και δη­μι­ουρ­γούν δυ­στυ­χι­α, πο­νο, προ­σφυ­για, δα­κρυ­α, πολ­λα δει­να. Ε­τσι η­ταν και η Κοι­νω­νι­α των Ε­θνων, που ι­δρυ­θη­κε με­τα τον Πρω­το Παγ­κο­σμιο Πο­λε­μο και δι­α­λυ­θη­κε τις πα­ρα­μο­νες του Δευ­τε­ρου Παγ­κο­σμι­ου Πο­λε­μου. Α­πε­τυ­χε το σκο­πο της. Ε­πε­κρα­τη­σε το δι­και­ο του ι­σχυ­ρο­τε­ρου. Το ι­διο συμ­βαί­νει και ση­με­ρα. Τα μι­κρα κρα­τη υ­πο­φε­ρουν και α­δι­κούν­ται, τα με­γα­λα και ι­σχυ­ρα κρα­τη κα­νουν ο,τι θε­λουν.

Αλ­λα ε­νο­τη­τα δεν υ­παρ­χει ου­τε και με­σα στο ι­διο κρα­τος. Οι αν­θρω­ποι που ζούν με­σα σ’ ε­να κρα­τος, μι­λούν την ι­δια γλωσ­σα, ε­χουν την ι­δια πι­στη, τα ι­δια ή­θη και ε­θι­μα, το ι­διο νο­μι­σμα, δυ­στυ­χως αλ­λη­λο­μι­σούν­ται. Το σα­ρα­κι της δι­χο­νοι­ας που το­ση θλι­ψη ε­χει φε­ρει και στην πα­τρι­δα μας με το­σους εμ­φυ­λι­ους πο­λε­μους, κα­τα­στρε­φει συ­νε­χως τις κοι­νω­νι­ες.

Αλ­λα μη­πως υ­παρ­χει αυ­τη η ε­νο­τη­τα με­σα στην οι­κο­γε­νεια; Τα γε­γο­νο­τα α­πο­δει­κνυ­ουν ο­τι οι­κο­γε­νει­ες που ζούν ει­ρη­νι­κα, αρ­μο­νι­κα, χω­ρις δι­αι­ρε­σεις, ει­ναι σπα­νι­ες. Ο,τι θε­λει κα­νει ο κα­θε­νας, ο πα­τε­ρας, η μη­τε­ρα, τα παι­διά, χω­ρις να συ­ζη­τούν πρω­τα το κα­θε­τι.

Στα ε­θνη, στα κρα­τη, στην οι­κο­γε­νεια δεν υ­παρ­χει ε­νο­τη­τα. Μη­πως υ­παρ­χει στην Εκ­κλη­σι­α; Θα ε­πρε­πε οι Χρι­στια­νοί, κλη­ρος και λα­ος που πι­στεύ­ουν στο Θε­αν­θρω­πο Λυ­τρω­τη μας να ει­μα­στε ε­νω­με­νοι και τι­πο­τα να μη μας δια­σπα. «Πα­τε­ρα, δω­σε ο­λοι ο­σοι πι­στεύ­ουν σ’ ε­με­να να ει­ναι ε­νω­με­νοι» ζη­τη­σε ο Χρι­στος μας α­πο το Θε­ο Πα­τε­ρα τη νυ­χτα του Μυ­στι­κού Δεί­πνου. Στα πρω­τα χρο­νια η Εκ­κλη­σι­α η­ταν ε­νω­με­νη. Οι χρι­στια­νοί λει­τουρ­γού­σαν σαν να ει­χαν μι­α καρ­διά κι ε­να σω­μα. Κι οι ει­δω­λο­λα­τρες βλε­πον­τας αυ­τη την α­γα­πη, την ε­νο­τη­τα, την ει­ρη­νη με­τα­ξυ των Χρι­στια­νων, πι­στευ­αν στο Χρι­στο.

Δυ­στυ­χως, η ε­νο­τη­τα αυ­τη δεν κρα­τη­σε. Ε­να με­γα­λο με­ρος της χρι­στι­α­νο­συ­νης α­πο­μα­κρυν­θη­κε και α­πε­τε­λε­σε τον πα­πι­σμο. Κι ο πα­πι­σμος δι­α­σπα­σθη­κε και δη­μι­ουρ­γη­θη­κε ο προ­τε­σταν­τι­σμος, που ει­ναι χω­ρι­σμε­νος σε 2.000 ο­μο­λο­γι­ες και δογ­μα­τα. Αλ­λα και στην Εκ­κλη­σι­α της Ελ­λα­δος δεν ε­χου­με ε­νο­τη­τα. Ε­να με­ρος των Χρι­στια­νων, με α­φορ­μη το η­με­ρο­λο­γιο, ε­φυ­γε και ε­κα­νε δι­κη του πα­ρα­τα­ξη, αυ­τη των πα­λαι­ο­η­με­ρο­λο­γι­των. Αλ­λα κι αυ­τοί δεν ε­μει­ναν ε­νω­με­νοι. Δι­α­σπα­σθη­καν σε δι­α­φο­ρα κομ­μα­τια.

Βλε­πον­τας πο­σο δυ­σκο­λο πραγ­μα ει­ναι η ε­νο­τη­τα των αν­θρω­πων, ο Α­πο­στο­λος Παύ­λος συ­νι­στα στους Χρι­στια­νούς να μεί­νουν ε­νω­με­νοι. Να για­τι η Εκ­κλη­σι­α μας σε κα­θε Θεί­α Λει­τουρ­γι­α πα­ρα­κα­λεί το Θε­ο να δι­α­λυ­ει κα­θε φι­λο­νι­κι­α και δι­χο­νοι­α με­τα­ξυ των πι­στων και οι Χρι­στια­νοί να δι­νουν το πα­ρα­δειγ­μα της ε­νο­τη­τας.

Ο σα­τα­νας, α­δελ­φοί μου, δια­ιρεί τον κο­σμο, ο Χρι­στος τον ε­νω­νει. Ας πα­ρα­κα­λού­με τον Κυ­ριό μας να δι­νει ε­νο­τη­τα και ο­μο­νοι­α στα σπι­τια μας, στις πο­λεις και στην πα­τρι­δα μας, στα γει­το­νι­κα κρα­τη και σ’ ο­λο τον κο­σμο. Α­μην