Οι δυσκολίες και οι θλίψεις γίνονται αφορμή για νά καταφύγουμε στόν φιλάνθρωπο Θεό και να ζητήσουμε τη βοήθειά του. Είναι άλήθεια ότι αυτές τις δύσκολες ώρες γίνονται οι πιο θερμές προσευχές!
Ή ψυχή προσεύχεται μέ πίστη καί άφοσίωση, μέ δάκρυα καί άγωνία. Άν όμως ό Θεός μάς δώσει άμέσως αύτό πού ζητάμε, ύπάρχει τό ένδεχόμενο νά σταματήσουμε τήν προσευχή. Νά λάβουμε τό δώρο καί νά ξεχάσουμε τόν Δωρεοδότη. Καί τότε τό δώρο πού λάβαμε είναι πολύ μικρότερο σέ σύγκριση μέ τή ζημιά πού πάθαμε! Διότι δέν ύπάρχει τίποτα χειρότερο άπό τό νά διακόψουμε τήν έπικοινωνία μας μέ τόν Θεό καί νά φύγουμε άπό κοντά του!
Μήπως λοιπόν τό γεγονός ότι ό Κύριος δέν μάς δίνει άμέσως αύτό πού Τού ζητάμε, είναι πρός τό συμφέρον μας; Δέν είναι ένας τρόπος γιά νά μάθουμε νά έπικοινωνοΰμε μέ τόν Θεό καί νά παραμένουμε κοντά του έξαρτώντας άπό Αύτόν κάθε ύπόθεση τής ζωής μας; Αύτό άκριβώς τονίζει καί ό άγιος ’Ιωάννης τής Κλίμακος: «Νά μή λέγεις, όταν γιά πολύ καιρό προσεύχεσαι χωρίς νά παίρνεις αύτό πού ζητείς, πώς δέν κατόρθωσες τίποτε, διότι ήδη κάτι σπουδαίο κατόρθωσες· διότι ποιό άνώτερο άγαθό ύπάρχει άπό τήν προσκόλληση στόν Κύριο καί άπό τή συνεχή παραμονή στήν ένωση μαζί του;» (Κλΐμαξ, Λόγος ΚΗ’, 33).
Πολλές φορές δέν παίρνουμε αύτό πού ζητάμε άπό τόν άγιο Θεό, ώστόσο ώφελούμαστε μέ άλλο τρόπο. Μπορεί νά περιμένει κανείς χρόνια ολόκληρα γιά νά δει νά άλλάζει ό δύστροπος σύζυγος, νά έπιστρέφει τό παραστρατημένο παιδί, νά θεραπεύεται ό άρρωστος· κι όμως όλο αύτό τό διάστημα δέν πηγαίνει χαμένο. Τό άντίθετο μάλιστα. Ή περίοδος τής φαινομενικής σιωπής τού Θεού τελικά άποδεικνύεται ώς ή πιό γόνιμη περίοδος τής ζωής μας. Διότι μέσα άπό τή δοκιμασία αύξάνει ή πίστη καί ή έλπίδα μας στόν Θεό, καταρτιζόμαστε στήν ύπομονή καί στήν ταπείνωση, οδηγούμαστε στή μετάνοια.
Καί άκόμα αισθανόμαστε έντονότερα τή χάρη τοΰ Θεού πού μάς ένισχύει γιά νά άνπμετωπίσουμε τό κάθε πρόβλημα. Είναι χαρακτηριστικό τό παράδειγμα τού άποστόλου Παύλου ό όποιος παρακάλεσε έπανειλημμένως τόν Θεό νά τόν άπαλλάξει άπό χρόνια άσθένεια πού τόν βασάνιζε, άλλ’ ό Κύριος τού άπάντησε: «Αρκεί σοι ή χάρις μου». Σοΰ είναι άρκετή ή χάρις μου, μέ τήν όποια σέ ένισχύω (Β’ Κορ. ιβ’ 9). Καί πράγματι! Μέ τή χάρη τοΰ Θεού ό μεγάλος Απόστολος ξεπερνοϋσε τις δυσκολίες τής άσθένειας καί συνέχιζε άνεπηρέαστος τό θαυμαστό άποστολικό του έργο.
Επομένως, κι όταν ό Θεός δέν άπαντά στις προσευχές μας, έμεΐς ώφελούμαστε, καί μάλιστα πολλαπλά. Ενώ νομίζουμε ότι δέν μάς άπαντά, Εκείνος μάς έπισκέπτεται μέ πλούσια έκχυση θείας Χάριτος. Λοιπόν άς μήν άπελπιζόμαστε κι άς μήν άποκάμνουμε προσευχόμενοι. Ό φιλάνθρωπος Κύριος ώς στοργικός Πατέρας πρόθυμα δέχεται τούς στεναγμούς τής καρδιάς μας καί μάς άπαντά άνάλογα μέ τό άληθινό, τό αιώνιο συμφέρον μας. Άς Τοΰ έμπιστευθοϋμε ολόκληρη τή ζωή μας. Εκείνος γνωρίζει.
