Ο αναρχισμός είναι ολοκληρωτική θεωρία-κοσμοθεωρία και βιοθεωρία- που βάζει στο κέντρο μόνο τόν άνθρωπο, το άτομο. Όταν λέγει “ούτε θεός ούτε αφέντες” αυτό ακριβώς εννοεί.
Δεν δέχεται καμμιά αυθεντία, κανένα νόμο και καμμιά τάξη. Νόμος είναι η α-νομία και το θέλω του ανθρώπου. Αυτό όμως είναι ένας άκρατος εγωϊσμός. Απολυτοποιείται το άτομο και αγνοεί το σύνολο, την κοινωνία, τη συλλογική λογική και συνείδηση, ό,τι παρέδωσαν οι προηγούμενες γενεές.
Καταλαβαίνει κάποιος ότι μια τέτοια νοοτροπία που διαγράφει ό,τι η συμφωνία και η ψήφος των περισσοτέρων αποφάσισε, μπορεί να φαίνεται σαν υπέρβαση και ελευθερία, στην ουσία όμως αυτό είναι η αναρχία, γίνεται μάλιστα πολύ επικίνδυνη όταν συνδυάζεται και με τη βίαιη ανατροπή ενός κοινωνικού και συλλογικού κεκτημένου και πάντοτε οδηγεί στη σύγκρουση.
Θα μπορούσε κάλλιστα να λεχθεί ότι οι καλύτεροι αναρχικοί είναι οι πραγματικοί χριστιανοί, οι οποίοι ξεπερνάνε με την αγάπη όσα προβλέπουν οι νόμοι και έχουν το πολίτευμα και τα μάτια τους στον ουρανό. Ζούνε δηλ. μέσα στον κόσμο, αλλά δεν γίνονται ένα με τον κόσμο και για αυτό τους μισεί ο κόσμος. Αλλάζουν με την αγάπη και το λόγο τον άνθρωπο, αλλά δεν καταστρέφουν ανθρώπους και κόσμο.
Το υπάρχον σύστημα δεν είναι ασφαλώς το τέλειο, το ανέχεται όμως στις γενικές του συνιστώσες ως θεσμό το ευαγγέλιο, ως αναγκαίο θα λέγαμε κακό, για να μη γίνει άλλο χειρότερο κακό, δηλ. η αποθηριοποίηση του ανθρώπου και η ζουγκλοποίηση της κοινωνίας. Έτσι ανέχεται και το στρατό και τα δικαστήρια και τις φυλακές και τον όρκο. Τα ανέχεται όλα αυτά «άχρι καιρού», λόγω της πνευματικής αδυναμίας μας. Ο χριστιανισμός δεν πετά στα σύννεφα της αναρχίας. Είναι ρεαλιστικός. Ούτε επίσης μπορεί ο καθένας να βάζει νόμους κλπ. κατά πως νομίζει. Σε μια κοινωνική ζωή συμβαδίζεις, αλλά βεβαίως δεν συμβιβάζεσαι.
Δεχόμαστε λοιπόν ό,τι δέχεται το Ευαγγέλιο. Έσχατη ακρότητα του αναρχικού είναι ο σατανισμός και μάλιστα της νέας εποχής, ο οποίος λέγει: “κάνε ό,τι θέλεις (=γουστάρεις), αλλά μη απολυτοποιείς αυτό που κάνεις. Σύ είσαι το φως, σύ είσαι ο θεός”.
Αυτό ακριβώς θέλει και ο διάβολος. Αυτή είναι η πτώση του Εωσφόρου, του Αδάμ, του Ιούδα, του πάπα, δηλ. η άρνηση του θείου θελήματος και η θεοποίηση του ανθρωπίνου αμαρτωλού θελήματος. Αυτή όμως η εξέλιξη της ανθρώπινης θέλησης και νοοτροπίας είναι απαράδεκτη για το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία. Δεν συμφωνούμε. Η Εκκλησία μας μάλιστα σε κάθε θεία Λειτουργία προσεύχεται για το υπάρχον σύστημα εξουσίας και τους άρχοντες, «ίνα ήρεμον και ησύχιον βίον διάγωμεν (οι χριστιανοί) εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι».
Β) Δημιουργός του σύμπαντος και του ανθρώπου είναι ο Θεός. Συνεπώς είναι δημιουργός και του ανθρωπίνου σώματος. Το σώμα του ανθρώπου είναι λοιπόν θεόπλαστο. Διέπεται από νόμους και διαδικασίες του έβαλε ο Ίδιος ο Θεός. Δεν είμαστε εμείς δημιουργοί και νομοθέτες του εαυτού μας. Δεν έχουμε απόλυτη ελευθερία, αλλά σχετική και η οποία ονομάζεται «αυτεξούσιον», αυτεξουσιότητα.
Μπορούμε δηλ. να πούμε ΟΧΙ στο Θεό και τις εντολές Του, αλλά δεν μπορούμε να αλλάξουμε την ανθρωπολογία, τη φύση, τη λειτουργία του όντος. Επιχειρώντας κάτι τέτοιο χάνουμε το δρόμο μας και οι οποιεσδήποτε επεμβάσεις μας εκδικούνται.
Δεν είμαστε θεοί. Είμαστε δημιουργήματα. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Δεν μπορούμε να υπερβούμε τη φύση μας και τα όριά της. Κάθε φορά που συνέβη αυτό καταστραφήκαμε. Ο Θεός λοιπόν έβαλε συγκεκριμένη λειτουργία σε κάθε μέλος του ανθρωπίνου σώματος. Δεν αλλάζει αυτό όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες εγχειρίσεις κι αν γίνουν. “Άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς”. Δεν υπάρχει τρίτο είδος. Ο,τιδήποτε άλλο είναι παρά φύση. Αυτά που λένε ότι «έτσι νιώθω εγώ» και «έτσι είμαι φτειαγμένος», είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις».
Υπάρχει στην ιατρική βιβλιογραφία η περίπτωση των “γυναικωτών”, ανθρώπων δηλ. με ορμονικές διαταραχές. Λοιπόν, κανένας από αυτούς στατιστικά δεν έδειξε σημάδια ή συμπεριφορά ομοφυλοφιλίας, είχαν δε όλοι τη συνείδηση του άνδρα. Η ομοφυλοφιλία είναι πάθος, όπως και όλα τα άλλα, άσχετο με τα εξωτερικά ή ορμονικά χαρακτηριστικά του ατόμου.
Σχετική ίσως επίδραση μπορεί να έχει το περιβάλλον και η ανατροφή, ποτέ όμως αυτά τα τελευταία δεν μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση ενός προσώπου, που έχει καταντήσει πλέον ανώμαλο. Μη λοιπόν δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα. Η φυσική λειτουργία του γενετησίου ενστίκτου είναι δεδομένη από τον Θεό. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού. Δεν προάγουν ούτε τη ζωή ούτε την ευτυχία.
Ιδού και ένα παράδειγμα εκ του φυσικού: σε μια επαρχιακή πόλη ένας νέος αισθάνεται «κάπως διαφορετικά» και προβαίνει σε εγχείριση αλλαγής φύλου. Περνάει ο πρώτος καιρός με τη νέα ιδιότητα και τις ανάλογες εμπειρίες και κάποια στιγμή «στραβώνει πάλι η δουλειά» και θέλει να ξαναγυρίσει στην προτέρα κατάσταση.
Άλλαξαν τα συναισθήματα… και τώρα τί κάνουμε; Όμως ούτε ο Θεός ούτε η φύση έκαναν λάθος. Ο άνθρωπος μετακινήθηκε από τη θέση του και τώρα του βγήκαν ανάποδα. Ο λογισμός του πλανήθηκε, ο διάβολος τον πλάνεψε, κάποιοι “φίλοι” δεν τον φρέναραν, κάποιος σεξολόγος από τηλεοράσεως με πολύ μοναχικό όνομα θα επήνεσε την εγχείριση γενικά… και το κακό έγινε. Ας αφήσουμε τα ψυχολογικά προβλήματα που προέκυψαν… Άντε τώρα μάζεψέ το.
Ό,τι λέγει το Ευαγγέλιο λοιπόν δεν είναι ποτέ λάθος και για καμμιά περίπτωση επιστημονική ή πρακτική. Αυτή είναι η πραγματικότητα, επιβεβαιωμένη με τραγικό τρόπο κάθε φορά, δυστυχώς «κατόπιν εορτής».
Χριστιανική Εστία Λαμίας
-120x86.jpg)
