Όλα θα πάρουν νόημα, όταν οι άνθρωποι τελικά εξελιχθούν σε Ανθρώπους!

Του Αρχιμ. Παύλου Παπαδόπουλου
Κάποτε που ο κόσμος ζούσε απλά, κάποτε που οι άνθρωποι ζούσαν δίνοντας αγάπη στους άλλους, κάποτε που τα πρόσωπα ήταν χαμογελαστά πλημμυρισμένα με ανεξικακία, αμεριμνησία, καθαρότητα τότε ο κόσμος αποζητούσε την ευμάρεια που δεν είχε.

Πέρασαν χρόνια πολλά, πόλεμοι, πείνα, εξαθλίωση, πόνος… μέχρις ότου η πολυπόθητη πρόοδος χαρίσει σε όλους (σχεδόν) μία αναβαθμισμένη ποιότητα ζωής. Η ανάπτυξη της τεχνολογία λόγω της απίστευτης γενικότερης επιστημονικής προόδου συνέβαλε τα μέγιστα σε τούτη την αλλαγή, σε τούτη την νέα ζωή των ανθρώπων.

Η ευκολία στους διάφορους τομείς της ζωής μας, η συνεχόμενη αναζήτηση καινούργιων προκλήσεων, τα επιστημονικά πειράματα, η έρευνα, κάποιοι νεοφανείς επιστημονικοί κλάδοι είναι κάποια κομμάτια από το πάζλ του παρόντος και του μέλλοντός μας.

Ο άνθρωπος κατάφερε να κυριαρχήσει στον κόσμο λόγο του νου του, λόγο της ικανότητας που έχει να σκέφτεται, να κρίνει και να αποφασίζει όχι μόνο με το ένστικτο όπως τα ά-λογα ζώα αλλά σύμφωνα με το συμφέρον του.

Ο άνθρωπος κατάφερε να απαντήσει σε πολλά αναπάντητα –μέχρι και πριν λίγα χρόνια- ερωτήματα όμως τελικά όλοι οι σοφοί της γης σιωπούν μπροστά στο μεγάλο, αιώνια υπαρξιακό ερώτημα: «Τι είναι ο άνθρωπος»;

Γιατί ο άνθρωπος πασχίζει να «προοδεύσει, να αναπτυχθεί, να ζήσει καλύτερα, ευκολότερα, πιο πολύ»; Γιατί καταναλώνεται τόσο πολύ ώστε να μεταμορφώσει αυτόν τον φθαρτό κόσμο σε έναν «παράδεισο» σύμφωνα με τα δικά του πιστεύω; Γιατί ο άνθρωπος κουράζεται να δείχνει ότι μπορεί να νικήσει την φύση, το σύμπαν, τις αρρώστιες, την φθορά, τον θάνατο, τον Θεό; Γιατί δεν ξέρεις ποιος είναι, τί είναι! Γιατί έπαψε να πιστεύει στον Θεό. Γιατί έπαψε να ελπίζει στην αιωνιότητα. Ξέχασε το ποιος είναι. Έπαψε να αναζητά την αγάπη του Άλλου, να δίνει αγάπη στον Άλλο…

Όντως ο κόσμος μας έχει περισσότερες ανέσεις από αυτόν που παρέλαβαν οι παππούδες μας. Όμως ο κόσμος μας δεν έχει κάτι που είχε ο κόσμος των παππούδων μας. Δεν έχει Θεό. Δεν έχει Πίστη. Δεν έχει Ελπίδα. Δεν έχει Αγάπη.

Ο κόσμος μας ζει μέσα σε έναν ψέμα αιωνιότητος, ζει μέσα σε ένα ψέμα αυτάρκειας, ζει μέσα σε ένα ψέμα προόδου, διότι μόνο κάποιος που έχασε τα λογικά του πιστεύει ακόμα ότι ο κόσμος μας είναι καλύτερος από ότι ήταν πριν 50 χρόνια, ότι αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις, την κοινωνία μας, την ελευθερία του ατόμου, την δικαιοσύνη, την ευημερία των λαών.

Που είναι λοιπόν η πρόοδος; Μήπως μέσα στην ανεξέλεγκτη ισοπέδωση των υποχρεώσεων και στην αναζήτηση καινούργιων δικαιωμάτων; Μήπως μέσα στην αλόγιστη επιβουλή εξουσίας των δυνατών που ονομάζουνε ειρήνη; Μήπως μέσα στην παρανοϊκή προβολή της διαστροφής, της ανηθικότητας και του εγωισμού σαν πρότυπα ζωής για τους νέους μας;

Μιλούμε σήμερα οι άνθρωποι για δύσκολους καιρούς, για χρόνια που θα έρθουν και οι νέες γενιές θα περάσουν δύσκολα. Ξεχνούμε όμως ότι το σήμερα διαμορφώνει το αύριο, ότι εμείς θα χαράξουμε τον δρόμο που θα βαδίσουν οι νέες γενιές.

Πρέπει λοιπόν να αποφασίσουμε προς τα πού θα τον χαράξουμε αυτόν τον δρόμο. Προς την εξασφάλιση μία ψεύτικης ειρήνης, μίας ψεύτικης χαράς, μίας ψεύτικης αυτάρκειας που θεμελιώνουμε πάνω στην άμμο της κάλπικης μεγαλωσύνης μας; Ή προς την Ζωή που μας προτείνει Αυτός που από «εκ του μη όντος εις το είναι ημάς παρήγαγε..»;

Ο άνθρωπος είναι το τελειότερο δημιούργημα του Θεού, κανένα άλλο πλάσμα δεν μπορεί να δημιουργήσει πολιτισμό, να γράψει ποιήματα, να συνθέσει μουσική, να χαρεί με μία ανοιξιάτικη μέρα, να αναπαυθεί σε ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα.

Ο άνθρωπος όμως πρέπει να μην ξεχάσει ότι και αυτός είναι δημιούργημα, είναι μία σκιά μέσα στην ιστορία που μόνο με την Χάρη του Δημιουργού του μπορεί να γίνει ήλιος.

Το πάν δεν είναι ο άνθρωπος να προοδεύσει, να ξεπεράσει τα επιτεύγματα των προηγουμένων γενεών χαμένος μέσα σε ένα λαβύρινθο καθηκόντων απέναντι στο είδος του, απέναντι στους παλαιούς και νέους, σε αυτούς που άφησαν μια κληρονομιά και σε αυτούς που θα ζητήσουν το κάτι παραπάνω.

Το παν είναι ο άνθρωπος να βρει ποιος είναι, που βαδίζει, ποιος είναι ο σκοπός ύπαρξής του…

Το παν είναι να καταλάβει ότι μόνο με τον Χριστό μπορεί να Καταλάβει, πρέπει να δει ότι μόνο με τον Χριστό μπορεί να Δει, πρέπει να ζήσει με τον Χριστό ώστε να Ζήσει.

Όλα θα πάρουν νόημα, όταν οι άνθρωποι τελικά εξελιχθούν σε Ανθρώπους…