του Γεώργιου Βασιλείου, διευθυντή Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου
Ως θέατρο παραλόγου και ρομάντζο οδύνης θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει τα γεγονότα που διαδραματίζονται τον τελευταίο καιρό στην χώρα μας έχοντας ως κεντρικό σημείο αναφοράς την παραμονή ή μη της Ελλάδος στην Ε.Ε.
Οι επονομαζόμενοι πολιτισμένοι ταγοί της δύσης έρχονται να αμφισβητήσουν με τις πράξεις τους τα αυτονόητα, δηλαδή την ίδια την Ευρώπη που ως όνομα και ως ύπαρξη εννοιολογική είναι ελληνική. Πέρα όμως αυτού τα ίδια τα πρόσωπα έρχονται την ίδια ώρα να καταστρατηγήσουν τις πανανθρώπινες αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Η ρήση του Σοπενχάουερ ίσως είναι η καλύτερη για να αποδώσει αυτή την ώρα την πραγματικότητα του ευρωπαϊκού δράματος: «Ο κόσμος μας είναι ένα λιβάδι σφαγής. Μέσα σε αυτό όλες οι υπάρξεις που τυραννιούνται και αγωνιούν δεν μπορούν να ζουν διαφορετικά παρά μόνο με την αλληλοεξόντωση που το κάθε σαρκοβόρο ζώο γίνεται ένας ζωντανός τάφος αμέτρητων άλλων ζώων».
Αυτή την κατάσταση όπως την έχει σκιαγραφήσει με τα μελανότερα χρώματα της γραφίδας του ο Σοπενχάουερ, νοιώθω ότι ζούμε και εμείς σήμερα έμπροσθεν της τηλοψίας. Ανήμποροι να προτάξουμε την θέλησή μας στους εκτελεστές των οικονομικών συμφερόντων, οι οποίοι ενώπιον αυτών το μόνο που αφήνουν στο πέρασμά τους είναι ένας σωρός από ερείπια, ένας μορφασμός δίχως έννοια, ένας κόσμος πόνου και δυστυχίας, περιμένουμε την δική μας σωτηρία.
Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, την ίδια ώρα οι εραστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κωφεύοντας έμπροσθεν των μογών των οικονομικά ασθενούντων ως ασπάλακες θωρακισμένοι μέσα στα λαγούμια των δυνατών της δύσης, χωρίς αιδώ, μετά την ολοκλήρωση του σχεδίου τους, ετοιμάζονται να εκφωνήσουν έμπροσθεν της σωρού των θυμάτων τον επικήδειο της ενοχής ο οποίος στην πραγματικότητα είναι ενοχή και συγκάλυψη του αποτρόπαιου εγκλήματος του δυτικού πολιτισμού σε βάρος της ανατολής.
Ο ιστορικός του μέλλοντος, ατενίζοντας και αυτός από την βίγλα του την υποκριτική στάση όλων αυτών, θα συγγράψει το δικό του ιστορικό θρηνητικό του άσμα της έκπτωσης του ανθρώπου, των επιδιώξεων των μικρών ελπίδων δικαιώνοντας έτσι την σκέψη του πνευματικού τιτάνα Ντοστογιέφσκι ο οποίος είχε πει: «Πρέπει να καταστήσουμε τους εαυτούς μας υπεύθυνους για τις αμαρτίες όλου του κόσμου, για την αυτοκαταστροφή μας η οποία έκανε τα πάντα παράλογα, βρώμικα, κολασμένα, μηδενιστικά».
Η πράξη όμως αυτή για να πραγματοποιηθεί χρειάζεται γενναιότητα, ανδρεία, εντιμότητα, ιδανικά, αξίες οι οποίες όμως έχουν περιθωριοποιηθεί από τους εκφραστές της ευρωπαϊκής ένωσης στο υπόγειο του σκοτεινού εγωισμού των επιδιώξεων της άκριτης ατομικότητας εν ονόματι της δικής τους επιβίωσης.
Αυτή την τραγική ώρα της ελλείψεως όλων αυτών των υγιών στοιχείων, τα οποία παρασύρθησαν από το χείμαρρο της απάνθρωπης δαιμονικής οίησης, οι οικονομικά ανίσχυροι λαοί της ευρωπαϊκής ένωσης λαμβάνοντας τον ρόλο του σύγχρονου Διογένη με το φανάρι τους, προσπαθούν να αναζητήσουν μέσα στα ανήλια υπόγεια του χαλασμού και των ερειπίων, στο άπλετο σκοτάδι της κόλασης την χαμένη ομορφιά.
Η φωνή που έρχεται ως απάντηση μέσα από αυτό το σκοτάδι είναι η παραφορά της ρήσεώς του ότι πόσο μεγάλο είναι ο άνθρωπος να είναι άνθρωπος με την ρήση δεν υπάρχει άνθρωπος αφού χάθηκε ο άνθρωπος.
Με την φωνή θαμπά να ξεπροβάλει ως σκιά από το σκοτάδι η καταρρακωμένη μορφή του νιτσεϊκού ανθρώπου έρχεται να τους πει όχι πιά το ότι «ο Θεός πέθανε» αλλά το «ο άνθρωπος πέθανε».
Μέσα σε αυτή την γενική απαισιοδοξία, μπροστά σε αυτή την σκοτεινή ώρα όπου ο άνθρωπος έχασε με τις πράξεις του την ζωή και το νόημα της ζωής επαναλαμβάνοντας το προπατορικό αμάρτημα, μια ηλιαχτίδα φωτός έρχεται για να φωτίσει αυτή την διάχυτη κόλαση του πόνου και της δυστυχίας, ο διθυραμβικός λόγος του ποιητή Κωστή Παλαμά να λέγει «καί αν είναι πλήθος τ’ άσχημα, κι αν είναι τα άδεια αφέντες φτάνει μια σκέψη μια ψυχή, φτάνεις, εσύ εγώ φτάνω να δώσει νόημα στων πολλών την ύπαρξη ένας φτάνει».
Αυτή η αισιόδοξη νότα του ποιητή έρχεται να συγκρουστεί με τους άχαρους ήχους των κυμβάλων των αλαλλαζόντων και των τυμπάνων του οικονομικού πολέμου, να διαμηνύση το χαρμόσυνο άγγελμα ότι υπάρχει ελπίδα απ΄ την στιγμή που «ο κόσμος καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα». Ότι υπάρχει και η ανάσταση η οποία δεν θα μπορούσε να υπάρξει αν δεν υπήρχε σταύρωση, πόνος θλίψη, θάνατος. Άλλωστε η πιο σκοτεινή ώρα είναι αυτή πριν από την αυγή. Αυτήν την αυγή της δικαίωσης και της ανάστασης αναμένει αυτή την ώρα ο καταπιεσμένος οικονομικά ευρωάνθρωπος. Αυτή η αναστάσιμη κραυγή του σταυρωμένου οικονομικά αδύναμου ανθρώπου στην εποχή των οριζοντιώσεων των πάντων θα αποδείξει στην νέα εποχή των ισχυρών ότι ήρθε η ώρα να απαρνηθούμε τον απάνθρωπο και υπάνθρωπο πολιτισμό μας ο οποίος ζει για το τίποτα, επιστρέφοντας στην γη της επαγγελίας, της αγάπης του προσώπου του πλησίον στο χώρο όπου ιερουργείται η ελευθερία όχι στα χαρτιά των διακηρύξεων αλλά στην μετουσίωση της πράξης.
-120x86.jpg)
