του Aρχιμ. Ιακώβου Κανάκη
Την Μεγάλη Εβδομάδα την είπαν μεγάλη γιατί μεγάλα είναι τα γεγονότα που πραγματοποιούνται σε αυτήν.
Σήμερα ανεβαίνουμε ένα σκαλοπάτι ακόμα της σκάλας που φθάνει στην Ανάσταση. Οι μέρες αυτές έχουν μια μοναδικότητα και μια ιδιαιτερότητα. Για όλους;
Τουλάχιστον για όσους το επιθυμούν. Όλα τα πράγματα στην πνευματική ζωή σχετίζονται με την καθαρότητα της καρδιάς κατά το «Μακάριοι οι καθαροί τῆ καρδιά ὅτι αὐτοί τόν Θεό ὄψονται». Το ίδιο και για την Εβδομάδα των Παθών. Κάποιοι ακολουθούν ήδη τον Χριστό από την Κυριακή των Βαΐων και συνεχίζουν σήμερα κάτω από τον Σταυρό Του. Οι μέρες του Πάθους έχουν δική τους ατμόσφαιρα, είναι κατανυκτικές και όχι τυπικές. Ειδικά αυτές τις ημέρες δεν ταιριάζει καθόλου «το πρέπει». Αυτές τις ημέρες γίνεσαι αυθόρμητος αλλά και συνειδητός συνοδοιπόρος του Πάθους.
Την Μεγάλη Εβδομάδα αφήνεις τον εαυτό σου να ζήσει τα φοβερά γεγονότα λαμβάνοντας ως δώρο την χαρμολύπη. Λύπη για τα πάθη που κατακλύζουν την καρδιά, λύπη στην θέα του Εσταυρωμένου, λύπη γιατί βρισκόμαστε στα χνάρια του Ιούδα αλλά και χαρά, κυρίως χαρά, γιατί σε λίγο θα έχει νικηθεί για μια φορά ακόμα ο θάνατος και γιατί ο Χριστός μας έδωσε την δυνατότητα όχι μόνο να του μιλήσουμε αλλά κοινωνήσουμε το Σώμα και το Αίμα Του. Η σχέση μας μαζί Του δεν είναι καθόλου αόριστη ή αόρατη αλλά οντολογική, ουσιαστική, σώμα με Σώμα. Είναι κοινωνία Νυμφίου και νύμφης. Αυτή η κοινωνία αποτελεί και την κορυφαία στιγμή του Θείου δράματος, η μέγιστη στιγμή κάθε ανθρώπου. Δεν είναι συγκίνηση ούτε συναισθηματισμός αλλά ζωή βιωμένη. Ζωή με στοιχεία αιωνιότητας στο σήμερα αφού Σήμερον κρεμᾶται…
Δεν είναι ανάμνηση αλλά βίωμα. Αυτήν την Μεγάλη Εβδομάδα πρέπει να την ζήσουμε με την προσμονή ότι είναι η πρώτη της ζωής μας και με την ωριμότητα και την αίσθηση ότι είναι η τελευταία. Τα παραδείγματα μιας τέτοιας βίωσης μας τα προσφέρουν τα κείμενα των Ιερών Ευαγγελίων αλλά και η πλούσια υμνολογία των ημερών. Βιωμένη πίστη έζησε αυτή η αμαρτωλή γυναίκα που εμφανίζεται στον Ιησού λαμβάνοντας μέρος στον ενταφιασμό Του. Από το τελευταίο σκαλοπάτι βρίσκεται στο πρώτο ενώ το αντίστροφο γίνεται για τον μαθητή, τον «ένα από τους δώδεκα».
Ο Χριστός σπάει τα καλούπια και ανοίγεται στον κόσμο, που τον αναμένει ως Μεσσία και ως Σωτήρα. Και σήμερα τον αναμένει με την ίδια λαχτάρα έστω και αν δεν το ξέρει. Όμως ο Χριστός υπήρξε πάντα σημείο αντιλεγόμενο. Για αυτούς που το θέλουν είναι πράγματι το γλυκύτερο και κοντινότερο πρόσωπο της ζωής ενώ για άλλους ο αντικείμενο της χλεύης και της συκοφαντίας. Κάποιοι τον αναμένουν με καρδιές ανοικτές και κάποιοι άλλοι ακόμα και σήμερα τροχίζουν τα μαχαίρια. Όμως ο Χριστός και πάλι θα έλθει και πάλι θα φωτίσει τις ψυχές πολλών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Σε όλες τις ηπείρους θα μεταδοθεί η χαρά του θριάμβου! Καλώς να έρθει! Σήμερα στα πόδια του μαζί με το στεφάνι να του προσφέρουμε και το δάκρυ, αυτό το μοναδικό που βρίσκεται στα κατάβαθα της ψυχής!
