Ο πιστός άνθρωπος, ο Ορθόδοξος πιστός Χριστιανός, σε στιγμές πνευματικής περισυλλογής και ιδίως κατά τις ώρες της προσευχής, που η ψυχή ανοίγεται εις τήνεπικοινωνίαν με τον Τριαδικόν Θεόν, εκτός των άλλων, ποιεί καρδιακήν αναφοράν και δι᾽ όλην του την συμπεριφοράν.
Από θετικής απόψεως βλέπει την προσπάθειαν την οποίαν έχει εις το να βαδίζη την οδόν της Ευαγγελικής αρετής, από το «κατ᾽εικόνα» δηλαδή εις το «καθ᾽ ομοίωσιν» με όλες τις παραμέτρους του θέματος, και από αρνητικής απόψεως παρακολουθεί τον ακατάπαυστον αγώνα που διεξάγει διά να νικήση τα πάθη του αλλά και εις το να μη συμμείγνυται με τους ασεβείς, δηλαδή με τους κακoδόξους και αιρετικούς και γενικώς με όλους τους εχθρούς της Ορδοδοξίας. Να προσεύχεται δι᾽ αυτούς και διά την μετάνοιαν και την επιστροφήν των εις την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, αλλά να μισή τας πράξεις των.
Ομιλούμε βεβαίως διά τους συνειδητούς πιστούς και τους ανθρώπους της Εκκλησίας, που, παρά τις μικρότερες ή μεγαλύτερες αδυναμίες τις οποίες γνωρίζουν ότι έχουν,επιθυμούν να τις κατανικήσουν και να τις μεταβάλλουν από κακίες και πάθη σε αρετές. Καί το τονίζομε αυτό, διότι υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι, όλως ανοήτως, φρονούν ότι μπορούν δήθεν να συνδυάσουν την ζωήν της δικαιοσύνης με την ζωήν της αδικίας και της αμαρτίας. Είναι εκείνοι οι οποίοι ρίπτουν στάχτην εις τους οφθαλμούς της καρδίας των με αποτέλεσμα να αμβλύνεται η συνείδησίς των και να φθάνη έως και της πωρώσεως.
Τελικώς δε, να φθάνουν εις το κατάντημα να τους εγκαταλείπη η Χάρις του Θεού, πράγμα που σημαίνειεκουσία θεοεγκατάλειψι, δηλαδή αυτοθεοεγκατάλειψι, αφού ο Θεός ουδέποτε αρνήται το πλάσμα Του.
