Ξεπεράστηκε το φράγμα του χρόνου

του ιεροκήρυκος αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη

Ελευθερία ζωής, όχι σκλαβιά θανάτου. Εγώ ήρθα, «ίνα ζωήν έχωσι και περισ­σον έχωσιν» (Ιωάν. ι´ 10).

• Η ελευθερία από το χρόνο είναι ελευθερία από το θάνατο. Όταν φύγουμε από τα δεσμά της ύλης, φεύγουμε και από τα δεσμά του χρόνου.

Καί αυτό που υπάρχει μετά το χρόνο είναι ο θάνατος.
Κι αυτός που κατάργησε το θάνατο είναι ο Αρχηγός της ζωής. Επομένως με την κατάργησι του χρόνου και του θανάτου αφήνεται το πεδίο ελεύθερο στη ζωή.
• Ο δρόμος της ζωής, από στενά μονοπάτια του παρόντος βίου, γεμάτα αγκάθια και πόνους, γίνεται λεωφόρος ανοιχτή για την ελευθερία των τέκνων του Θεού.
Καρπός
Η ελευθερία από το θάνατο είναι καρπός σε τέσσερις επί μέρους ελευθερίες:
• Η μια είναι η ελευθερία της Πίστεως. Ως πιστός δεν είμαι δέσμιος των αι­σθήσεων. Βλέπω πέρα από όσα βλέπουν και νοιώθουν οι σωματικές αισθήσεις. Βλέπω με τα κυάλια της Πίστεως πέρα από το φυσικό ορίζοντα, τα άπιαστα στο νού, τα αόρατα στα μάτια, τα ανήκουστα στ᾽ αυτιά.

Η άλλη είναι η ελευθερία της αγνότητας. Δεν παραμένω δούλος των παθών. Ως ένσαρκος άγγελος ο άγιος υπερίπταται της λάσπης. Δεν έχει να επιλέξη είδος βούρκου και λάσπης, αλλά επιλέγει τίναγμα της υπάρξεως προς τα άνω.
• Η τρίτη είναι η ελευθερία της αγάπης. Δεν κλείνεται ο πιστός στα στενά πλαίσια του εαυτού του. Η ζωή του ανήκει και στους άλλους. Η προσφορά είναι η απελευθέρωσις της αγάπης από φίλαυτες αγκυλώσεις.
• Η τέταρτη είναι η ελευθερία των δικαιωμάτων. Δεν είναι ο πιστός γκρι­νιάρης σκλάβος του πόσα παίρνω, αλλά ελεύθερος δότης του πόσα δίνω.
• Αυτές οι τέσσερις ελευθερίες ανοίγουν την προοπτική να μας χαρισθή το έλεος του Θεού για όσα κακά έχουμε διαπράξει. Καί το έλεος του Θεού με τη σειρά του εξαφανίζει το χρόνο της φθοράς και τη φθορά του χρόνου και μας ανοίγει την πόρτα της αιώνιας ελευθερίας.

Διαλέξαμε ή όχι;
Το χρόνο της υπάρξεώς μας δεν τον διαλέξαμε. Ήρθαμε όχι με τη δική μας ελευθερία. Δεν ερωτηθήκαμε. Άλλων επιλογή ήταν η ένταξίς μας στο χρόνο. Ο­μως η αιωνιότητα, που είναι χρόνος στο άπειρο, άχρονη πραγματικότητα, αυτή την χωρίς χρόνο αιωνιότητα, την επιλέγει η δική μας ελευθερία.
• Γιά την παρουσία μας στη γη του χρόνου και του πόνου είμαστε «ρομπότ». Άλλοι μας έστειλαν εδώ. Καί καλά έκαναν. Γιά την παρουσία μας όμως στην Υπέρ τον χρόνο ζωή του ουρανού και στην Υπέρ τον θάνατο παρουσία μας στη ζωή την αθάνατο, εμείς είμαστε και υπεύθυνοι και κυρίαρχοι.
• Μόλις γεννιέται ο άνθρωπος, είναι και ώριμος να πεθάνη. Ώριμος με την έννοια του προορισμού, όχι ως προς την ώρα. Κανείς δεν ξέρει την ώρα αυτή. Καί επειδή είναι ενδεχόμενο να είναι η σημερινή μέρα ή η τωρινή ώρα, ή το ε­περχόμενο λεπτό, γι᾽ αυτό οφείλουμε να έχουμε πάντοτε τη σχετική ωριμότητα. Δηλαδή, να είμαστε όπως μας θέλει ο Κύριος: «Πάντοτε έτοιμους». Το «μια στιγμή να ετοιμασθώ» δεν ισχύει, δεν υπάρχει. Μυριάδες στιγμές τις αφήσαμε ανέμελα. Την τελευταία στιγμή δεν την ορίζουμε εμείς. Είναι αλλουνού.
• Γιά τον πιστό η τελευταία στιγμή της ελευθερίας του από το χρόνο και το φόβο του θανάτου, είναι το «νυν», το τώρα, η τακτοποίησις τώρα των καθ᾽ ημάς, διά της μετανοίας και εξομολογήσεως.

Σε κυνηγά, δεν τον βλέπεις!
Οι πολλοί είναι σαν την στρουθοκάμηλο, που κρύβει το κεφάλι στην άμμο και δεν βλέπει τον κυνηγό που πλησιάζει. Κι επειδή δεν τον βλέπει, αυτοκοροιδεύ­εται, αυταπατάται, ότι ο κυνηγός έφυγε και πάει για άλλο θήραμα. Αυταπα­τώμεθα, ότι ο κυνηγός θάνατος μας ξέχασε και πάει για άλλους…
• Οι άγιοι τον έβλεπαν τον κυνηγό. Είχαν «μνήμη θανάτου». Εμάς μας χαρα­κτηρίζει μια ανόητη φυγή από το πρόβλημα. Καί λοιπόν; Αν το σκάσουμε από το πρόβλημα, το πρόβλημα θα πάψη να υπάρχη;
• Κι αν κλείσουμε τα μάτια να μη βλέπουμε το νήμα στο τέρμα, θα φοβηθή ο θάνατος να μας στήση το νήμα και το μνήμα; Στο τρέξιμο στο δρόμο του χρο­νου, που άλλοτε είναι δρόμος ταχύτητας, άλλοτε δρόμος αντοχής, άλλοτε δρόμος μετ᾽ εμποδίων, οπωσδήποτε θα συναντήσουμε ένα τεράστιο ΣΤΟΠ! Σταμάτα! Μέχρι εδώ ήταν!…
• Φοβάσαι; Τότε μη κοιτάς μπροστά το χρόνο. Κοίτα ψηλά το θρόνο. Ύψωσε τα μάτια στον Θεό. Θα δης όχι ένα μαχαίρι να κόβη το νήμα της ζωής, αλλά θα δης ένα χέρι να σηκώνη τη μπάρα. Είναι το χέρι του Θεού. Σηκώνει τη μπάρα στα διόδια του χρόνου και σε προσκαλεί: Πέρασε! Ελεύθερος! Πέρα για πέρα ελεύθερος!
Τι διαλέγεις;

Η όλη υπόθεσίς μας παίζεται ανάμεσα στο θάνατο και την ελευθερία!
• Θάνατος = Αναγκαστική προσμονή.
• Ελευθερία = Ζωή δεδομένη πέρα από το θάνατο.
• Τι διαλέγεις;
• Στάσι ή τέρμα; Στάσις είναι ο θάνατος. Προτού να φτάσης στη στάσι έχει α­κουστή η φωνή: Ο επόμενος σταθμός τερματικός! Ή μάλλον, κατά παράδοξο γραμματικό σχήμα: Ο επόμενος σταθμός τερματικοί!!! Ποιός προειδοποιεί; Ο Κύριος: «Καί εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής (ο ένας τερματικός), οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως (ο άλλος τερ­ματικός)».
• Τι διαλέγεις; Μαυρίλα ή βέβαιη ελπίδα; Σκλαβιά κολάσεως ή φτερούγισμα ουράνιας ελευθερίας; Η Χριστιανική Πίστις στοχεύει να ελευθερώση από το θάνατο, όχι να ψευτοπαρηγορήση. Στο φέρετρο κάποιου ο άνθρωπος ή προπέμπει ή συμπαθητικά κλαίει. Το πρώτο είναι ελευθερία. Το δεύτερο μαύρη σκλαβιά.
• Η ελευθερία, η αληθινή ελευθερία, και όχι η καταναλωτική, το να ζήσω έτσι ή αλλιώς, το να ζητήσω εκείνα και όχι τα άλλα, η αληθινή ελευθερία στοχεύει να ελευθερώση από το θάνατο, όχι να ψευτοπαραγορήση στο θάνατο.

• Το φράγμα του ήχου το έχουν σπάσει τα υπερηχητικά αεροπλάνα. Το φραλαγμα του χρόνου το έχει σπάσει η ελευθερία της ζωής του Χριστού. Ευχόμαστε, ο νέος χρόνος να είναι πλησίστιος στο λιμάνι της νέας ζωής!