Τού Αρχιμανδρίτου π. Αχιλλίου Τσούτσουρα, Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου
Μία νέα κατηχητική χρονιά άρχισε και η Εκκλησία για άλλη μια φορά καλεί τα παιδιά της στις κατηχητικές συναντήσεις, προκειμένου να διαλεχθεί μαζί τους, να συζητήσει πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ίδια και οι οικογένειές τους.
Και κυρίως να τους μιλήσει για Εκείνον που πόνεσε περισσότερο απ’ όλους επάνω στον Σταυρό για την δική μας σωτηρία και για την δική μας ανάσταση.
Καί ενώ η διδάσκουσα πάντοτε Εκκλησία, από την εποχή του κρυφού σχολειού μέχρι και σήμερα, μιλούσε με πολλή αγάπη στα νέα παιδιά που κατηχούσε για τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός ήλθε στον κόσμο και κατεργάσθηκε την σωτηρία μας, για την ύψιστη αυτή ευεργεσία που δέχθηκε το ανθρώπινο γένος και για το πως ο άνθρωπος θα περάσει από το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωσιν, σήμερα διαπιστώνουμε πως τα παιδιά μας διακατέχονται από εντελώς διαφορετικά ερωτήματα και απορίες που έντονα τα απασχολούν.
Ασφαλώς δεν παύουν να τους απασχολούν τα υπαρξιακά προβλήματα, η σχέση τους με τον Θεό, η ζωή και ο θάνατος, θέματα που πάντοτε κυριαρχούσαν στις συζητήσεις του κατηχητικού, και ασφαλώς στο πως θα αντιμετωπίσουν το αύριο. Όμως στην εποχή μας, οι νέοι επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους περισσότερο στο σήμερα και στο πως θα ξεπεράσουν τις τεράστιες δυσκολίες που τους έφεραν οι φοβερές εκείνες παγκόσμιες ανακατατάξεις.
Πολλοί από τους υπευθύνους του κατηχητικού έργου διερωτώνται πως θα στηρίξουν φέτος αυτά τα νέα παιδιά, που απ’ τον κόσμο της καλοπέρασης και του άφθονου υλισμού βρέθηκαν, χωρίς να το θέλουν και ασφαλώς χωρίς να το περίμεναν, στην στέρηση και την ανέχεια.
Σίγουρα, ο λόγος της Εκκλησίας είναι πολύ δυνατός, ιδιαίτερα ωφέλιμος, αληθινά ενισχυτικός, πάντοτε παρηγορητικός, σωτήριος και αγιαστικός για κάθε άνθρωπο και σε κάθε εποχή. Γι’ αυτό και η κατήχηση της Εκκλησίας σήμερα κρίνεται αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε, γιατί γονείς και παιδιά έζησαν και ζούν καθημερινά τεράστιες αλλαγές, την ανατροπή όλου του ελληνοχριστιανικού οικοδομήματος ως και του θεσμού ακόμη της παραδοσιακής οικογένειας και την βίωση μιάς οικονομικής κρίσεως που μας έφερε όχι μόνο την υλική αλλά και την πνευματική εξαθλίωση.
Η κατήχηση λοιπόν των παιδιών μας, αφού ασκηθεί από ανθρώπους που θα διακατέχονται από ένθεο ζήλο, γνήσια πίστη, πυρωμένη από την αγάπη του Θεού καρδιά, αφοσίωση και μεράκι, θα προσπαθήσει μαζί με την γνώση του Θεού, την εμπειρία της πνευματικής ζωής, την θαυμαστή διδασκαλία της πίστεως και την χαρά της συνύπαρξης, να δώσει διά του στόματος αυτών των κατηχητών τους, που πολλές φορές είναι οι καλύτεροι φίλοι και σύμβουλοι των παιδιών, ευκαιρίες σημαντικές και ουσιαστικές. Έτσι, οι νέοι μας δεν θα αποκάμουν, δεν θα απογοητευτούν, αλλά ενδυναμωμένοι και αισιόδοξοι θα κάνουν πράξη αυτό που διδάχθηκαν και άκουσαν στο κατηχητικό σχολείο, που συνεχίζει και σήμερα να καλλιεργεί την γνώση, να διδάσκει την ελευθερία, να χαράζει νέους δρόμους στην ζωή του ανθρώπου, να ανεγείρει έμψυχους ναούς, να οικοδομεί ανθρώπινες ψυχές, να χτίζει το αύριο των παιδιών, να «δημιουργεί» Θεούς κατά χάριν, όπως χαρακτηριστικά τόνιζε παλαιός, έμπειρος κατηχητής και να δίνει στήριγμα και ενίσχυση πνευματική σε καιρούς αφιλίας και αποξένωσης.
Σήμερα, ο κατηχητικός λόγος της Εκκλησίας, στηριγμένος από τη μια στην Ιερά Παράδοσή της και προσαρμοσμένος από την άλλη στις ανάγκες της εποχής, μπορεί να δώσει απαντήσεις όχι μόνο σε θέματα πίστεως και ζωής, αλλά και σε ο,τι παράδοξο και πρωτόγνωρο βιώνουν οι σύγχρονοι νέοι και καλούνται να το αντιμετωπίσουν.
Μαζί τους ζούμε σήμερα την ολοκληρωτική στέρηση οραμάτων, την έλλειψη ελπίδας και πληρότητας ζωής. Βρέθηκαν σε έναν κόσμο αλλοτριωμένο, για τον οποίο καμμία ευθύνη δεν φέρουν οι ίδιοι, κι έφθασαν να στερούνται ακόμη και την οικογενειακή ζεστασιά και θαλπωρή.
Η Εκκλησία όμως τους λέει, μην πτοείσθε, ο Κύριος νίκησε την αμαρτία και το θάνατο, συνέτριψε το κράτος του Σατανά και επομένως κάθε κακό. Αγωνισθείτε με πολλή ψυχική δύναμη την οποία θα πάρετε απ’ τον Μεγάλο Μάρτυρα του Γολγοθά και να είσθε σίγουροι ότι όλα θα βελτιωθούν και θα διορθωθούν, με πρώτο τον εσωτερικό μας κόσμο. Η Εκκλησία εξάλλου πάντοτε έλεγε πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει και να βελτιωθεί, εάν δεν αλλάξουμε και δεν βελτιωθούμε εμείς οι ίδιοι.
Αυτό είναι και το σημαντικό έργο της κατηχήσεως σήμερα: να οδηγήσει δηλαδή τους νέους ανθρώπους στον Χριστό, να κατανοήσει τα προβλήματα και τις ανάγκες τους, να αναγεννήσει τις καρδιές τους, να καλλιεργήσει το πνεύμα τους, να τους μιλήσει για τις αξίες της ζωής που δεν χάθηκαν, επειδή πτωχεύσαμε υλικά και να θέσει γερά τα θεμέλια του οικοδομήματος του Χριστού μέσα τους. Έτσι θα εισέλθει ο Χριστός στην ανθρώπινη καρδιά, και τότε η ελπίδα δεν θα σβήσει ποτέ, αφού αυτή είναι ο Ίδιος ο Χριστός (όπως εξάλλου ψάλλουμε: η ελπίς ημών Κύριε δόξα Σοι…). Και όπως διδάσκει η Εκκλησία μας, οι Χριστιανοί δεν απελπιζόμαστε ποτέ αλλά ελπίζουμε και προσδοκούμε και «η επί τον Θεόν ελπίς αδιάψευστος» (κατά τον Ιερό Χρυσόστομο).
Στην προσδοκία λοιπόν ενός καλύτερου κόσμου και στην προσδοκία ασφαλώς των μελλόντων αγαθών του Κυρίου μας θα στρέψουμε φέτος την προσοχή μας και θα προσπαθήσουμε κάτω από τις όποιες συνθήκες να μην αφήσουμε αυτήν την πρόσκαιρη κρίση να σκοτώσει των παιδιών μας την ελπίδα, γιατί οι λαοί δεν πεθαίνουν ποτέ από πτώχευση ή έλλειψη ανέσεων, αλλά από την απελπισία, το κενό και την έλλειψη οραμάτων και ιδανικών.
-120x86.jpg)
