Του π. Διονύσιου Τάτση
Ὁ φτωχὸς Λάζαρος τῆς παραβολῆς ἦταν ἀξιοθαύμαστος μέσα στὴ δυστυχία του. Πάνω στὴ γῆ ὑπέφερε. Δὲν εἶχε στέγη, δὲν εἶχε φαγητό, δὲν εἶχε καμιὰ προστασία. Κανένας συγγενής του δὲν νοιαζόταν γιὰ τὸ ἂν ζεῖ, τί κάνει, ποῦ βρίσκεται.
Ἕνας ἄνθρωπος παντελῶς ἐγκαταλειμμένος. Ἀκουσίως ὑπέφερε τὰ πάντα. Ὡστόσο, διατηροῦνταν στὴ ζωὴ ἀπὸ τὰ ψίχουλα τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου.
Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἐνάρετος. Τὸ γεγονὸς ὅτι βρέθηκε στὴν ἀγκάλη τοῦ Ἀβραὰμ τὸ ἐπιβεβαιώνει. Χωρὶς γογγυσμό, χωρὶς ἐνοχλητικὴ ἐπαιτεία οὔτε στὸν πλούσιο, περνοῦσε τὶς μέρες του μὲ μοναδικὴ συντροφιὰ τὰ σκυλιά, ποὺ τὸν πλησίαζαν καὶ τοῦ ἔγλειφαν τὶς πληγές. Ποτὲ δὲν σκέφτηκε νὰ χρησιμοποιήσει παράνομους τρόπους γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὰ πρὸς τὸ ζῆν. Δὲν διεκδικοῦσε τίποτα.
Τὸ μαρτύριό του μεγάλωνε καθὼς καθημερινὰ ἔβλεπε νὰ μπαινοβγαίνει ὁ πλούσιος καὶ οἱ φίλοι του, ζώντας πλουσιοπάροχα καὶ διασκεδάζοντας πολὺ συχνά. Κανένας δὲν τὸν πρόσεχε. Ἔξω ἀπὸ τὰ κάγκελα τοῦ πλουσιόσπιτου, σὲ μιὰ γωνία, κάτω ἀπὸ κάποιο δέντρο, ἄστεγος καὶ ἐκτεθειμένος στὶς καιρικὲς συνθῆκες. Ζοῦσε μὲ ὑπομονὴ ἀλλὰ καὶ ἐλπίδα ὅτι ὁ Θεὸς θὰ τὸν σπλαχνιστεῖ.
Ἀνθρώπους σὰν τὸν φτωχὸ Λάζαρο ἔχουν ὅλες οἱ ἐποχές. Παντοῦ βλέπουμε φτωχούς, ἄστεγους, πεινασμένους. Οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ πρέπει νὰ ἐκδηλώνουν ἔμπρακτα τὴν ἀγάπη τους σὲ αὐτούς, παραμερίζοντας τὰ λογικὰ ἐπιχειρήματα,ποὺ πολλὲς φορὲς τοὺς κάνουν διστακτικοὺς στὸ νὰ προσφέρουν. Νὰ μὴ βλέπουν τοὺς φτωχοὺς ὡς κοινωνικὸ πρόβλημα, ποὺ πρέπει νὰ τὸ μελετήσουν γιὰ νὰ βροῦν ποιοὶ ἔχουν εὐθύνες. Ἂς ἀφήσουν τὸ ἔργο αὐτὸ στοὺς κοινωνιολόγους. Οἱ ἴδιοι ἂς ἀνοίγουν τὴν καρδιά τους καὶ ἂς δίνουν εἴτε ἀπὸ τὸ ὑστέρημά τους εἴτε ἀπὸ τὸ περίσσευμά τους.
Ορθόδοξος Τύπος
