Ένα διδακτικό περιστατικό που σημάδεψε τη ζωή του Οσίου Ιωσήφ του Γεροντογιάννη
Γράφει ο Ταράσιος
Στα όρια της αποχριστιανοποίησης η ελληνική κοινωνία
Ψηφίστηκε λοιπόν, κυρίως από τους βουλευτές των δύο κομμάτων που απαρτίζουν τον κυβερνητικό συνασπισμό, το περίφημο νομοσχέδιο με το οποίο καταργείται θεσμικώς η αργία της Κυριακής. Η δικαιολογία που προτάχθηκε, περί ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας, λες και η μία αυτή ημέρα θα κάνει τη διαφορά, μοιάζει πολύ φθηνή, αν όχι αστεία, και σίγουρα δείχνει πρωτίστως την πνευματική χρεοκοπία των Ορθοδόξων Νεοελλήνων, που από ότι φαίνεται χρειάζονται εκ νέου κατήχηση, σαν και εκείνη που πραγματοποίησε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, σε καιρούς χαλεπούς για το Γένος μας, όπως και η σημερινή εποχή. Κι αυτό διότι η ελληνική κοινωνία, αναμφισβήτητα βρίσκεται στα όρια της αποχριστιανοποίησης, γεγονός που εκμεταλλεύονται οι σημερινοί πολιτικοί, εις τρόπον ώστε να διαβρώνουν και πνευματικά τον ελληνικό λαό, ο οποίος υφίσταται το τελευταίο διάστημα, μία εξαθλίωση άνευ προηγουμένου σε όλους τους τομείς.
Ο Άγιος Κοσμάς άλλωστε, μας διδάσκει και μας υπενθυμίζει διαχρονικά, αυτό που δεν κατανοούν σήμερα οι ά-Χριστοι Έλληνες βουλευτές, δηλαδή το πραγματικά υψηλό νόημα που έχει η αγία ημέρα της Κυριακής, αυτή η εβδομαδιαία Δεσποτική Εορτή, η «μία των Σαββάτων»! Για την Εκκλησία μας, αυτή είναι η κατεξοχήν ημέρα που αφιερώνεται στον Κύριο, εξ ου και η ονομασία Κυριακή, ημέρα αναπαύσεως από τον ανθρώπινο μόχθο, αλλά ταυτόχρονα και επικοινωνίας του δημιουργήματος με το Δημιουργό Του. Αποτελεί επανάληψη της Κυριακής της Αναστάσεως, πρόκειται δηλαδή για αναστάσιμη ημέρα, κατά την οποία τελέστηκαν και θα τελεστούν όλα τα μεγάλα γεγονότα της Εκκλησίας (Ανάσταση, Πεντηκοστή, Αποκάλυψη, Δευτέρα Παρουσία). Για ένα συνειδητό Ορθόδοξο Χριστιανό, εξυπακούεται η παύση της εργασίας κατά την ημέρα αυτή, καθότι γνωρίζει πολύ καλά, μέσα από τις διδαχές του πατρο-Κοσμά ότι το όποιο κέρδος αυτής της ημέρας είναι καταραμένο και μάλιστα εκείνος που συνειδητά και εκουσίως παραβιάζει την εντολή αυτή του Θεού, υφίσταται συνέπειες οδυνηρές από αυτήν εδώ τη ζωή ακόμα.
Ένας σύγχρονος, αλλά όχι και τόσο γνωστός άγιος: ο Όσιος Ιωσήφ ο Γεροντόγιαννης
Μία τέτοια περίπτωση, διαβάσαμε πρόσφατα στο Συναξάρι της Εκκλησίας μας, σχετικά με ένα σύγχρονο αλλά όχι και τόσο γνωστό Άγιο, τον Όσιο Ιωσήφ το Γεροντόγιαννη, που έζησε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, τον 19ο αιώνα στη νήσο της Κρήτης και που τη μνήμη του εορτάσαμε στις 7 Αυγούστου. Εν τάχει να αναφέρουμε ορισμένα βιογραφικά στοιχεία του Αγίου, όπως τα αλιεύσαμε μέσα από το Συναξάρι. Ο κατά κόσμον Ιωάννης Βιτσέντζος γεννήθηκε το 1799 στα ερειπωμένα κελλάκια της Μονής Κάψα, όπου είχαν καταφύγει οι γονείς του, λόγω τουρκικής επιδρομής. Μέχρι να μεγαλώσει βοηθούσε τον πατέρα του στις αγροτικές εργασίες. Ζωηρός και ατίθασος στον χαρακτήρα. Λόγω απαγόρευσης της λειτουργίας σχολείων, δεν έμαθε γράμματα. Ήταν όμως φιλομαθής και έξυπνος. Σε νεαρή ηλικία παντρεύτηκε την χωριανή του Καλλιόπη της οικογένειας Γεροντήδων και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Τρεις κόρες και ένα γιό. Η αγροτική ζωή και οι συχνοί διαπληκτισμοί με τους Τούρκους, τον ανάγκασαν να μένει στο μετόχι που είχε στην τοποθεσία «Κατσαρόλι», κοντά στις Λίθινες. Αυτή η απομόνωση αγρίεψε περισσότερο τον ήδη δύστροπο χαρακτήρα του. Έγινε ευέξαπτος, σκληρός, ερειστικός και ανελεήμων.
Το τραγικό συμβάν που άλλαξε τη πορεία του βίου του
Ο Μεγαλοδύναμος όμως και Πολυεύσπλαχνος Θεός, Αυτός που «ετάζει καρδίας και νεφρούς» και «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν, παραχώρησε μία, εκ πρώτης όψεως και ανθρωπίνως, σκληρή δοκιμασία στον ατίθασο Ιωάννη, μία δοκιμασία που τον συγκλόνισε και άλλαξε κυριολεκτικά την άστατη ζωή του.
Ήταν ημέρα Κυριακή, και ο Ιωάννης, κατά την προσφιλή του συνήθεια, έφυγε για να εμπορευτεί σε άλλο τόπο όταν ξαφνικά πληροφορήθηκε το θάνατο της κόρης του Ειρήνης. Το γεγονός αυτό έμελλε, όπως αναφέραμε, να του αλλάξει τον τρόπο σκέψης και ζωής. Έτσι λοιπόν, μετά από λίγο διάστημα και πολλές περιπέτειες, αφήνει την οικογένεια του στην πρόνοια του Θεού και γίνεται μοναχός, λαμβάνοντας κατά τη μοναχική κουρά το όνομα Ιωσήφ, στη Μονή του Κάψα, την οποία ανακαινίζει και αφιερώνεται ολόψυχα στην λατρεία του Θεού. Έχοντας σημαδέψει τη ψυχή του ο θάνατος της θυγατέρας του, ως μοναχός πάντοτε συμβούλευε: «Και αν θες ζωήν παντοτεινή να δής εις βασιλείαν Κυριακάς και εορτάς πράσσε (= σύχναζε) στην Εκκλησίαν». Αφού έζησε αρκετά χρόνια ζωή αγία, παρέδωσε οσιακά την ψυχή του στον Θεό στις 8.00 το πρωί της 6ης Αυγούστου 1874. Σύμφωνα με παραδόσεις και μαρτυρίες ντόπιων κατοίκων, αλλά και άλλων, επιτέλεσε πολλά θαύματα προ και μετά τον θάνατό του.
Εκσυγχρονιστικές σκέψεις αντί επιλόγου
Ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στην πνευματική ζωή, είναι η στιγμή και ο τρόπος με τον οποίο καλεί κοντά Του ο Θεός, τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Ως γνωστόν η παραμικρή παρακοή στο θέλημα του Θεού, απομακρύνει τη Χάρη του Θεού από τον άνθρωπο, αποτελεί αμαρτία και πτώση, με οδυνηρή συνέπεια τον πνευματικό θάνατο. Σε μια τέτοια περίπτωση, παιδαγωγικά ο Θεός μπορεί να επιτρέψει ακόμη και το φυσικό θάνατο, εις τρόπον ώστε να σωφρονιστούν αμαρτωλοί άνθρωποι και να οδηγηθούν σε μετάνοια.
Σκοπός πολλές φορές μιας τραγωδίας, κατά τους Αγίους Πατέρες, είναι να δειχθεί πως υπάρχει και ανώτερος θάνατος από το βιολογικό, δηλαδή ο πνευματικός, που οδηγεί στην απώλεια της ψυχής. Ο κατά κόσμον Ιωάννης, μπορεί να ήταν ένας θυμώδης τύπος εξωτερικά, πλην όμως εσωτερικά ήταν καλοπροαίρετος, στοιχείο αρκετό για να τον ελκύσει η Χάρις του Θεού αμέσως μετά την κοίμηση της κόρης του. Με ταπείνωση και συντριβή, διέγνωσε την πνευματική αιτία αυτού του τραγικού συμβάντος, χωρίς να γογγύσει ή να καταφερθεί εναντίον του Θεού, όπως δυστυχώς πολλοί άνθρωποι κάνουν σήμερα, όταν τους βρίσκει μία συμφορά. H μη τήρηση της αργίας της Κυριακής υπήρξε εκ μέρους του, στα χρόνια της νεότητάς του, μία συστηματική παρακοή στην εντολή του Κυρίου: έξι ημέρες θα εργάζεται ο άνθρωπος και την έβδομη θα την αφιερώνει στον Κύριο του.
Δυστυχώς, αυτή η βασική εντολή του Κυρίου φαίνεται να έχει λησμονηθεί και από τους νέο-ορθόδοξους του καιρού μας, ανεξαρτήτως ηλικίας, καθότι στην πράξη οι περισσότεροι κατέλυαν εδώ και έτη την αργία της Κυριακής, είτε ως εργαζόμενοι, είτε ως καταναλωτές, με συνέπεια αυτή η αγία ημέρα να μην ξεχωρίζει από τις άλλες. Επιπλέον, το δυστύχημα στην υλιστική εποχή που ζούμε είναι πως έχουν χαθεί τα πνευματικά αισθητήρια εκείνα, που είναι απαραίτητα για να αντιστέκονται οι πιστοί στα άνομα σχέδια των νεοταξιτών της παγκοσμιοποίησης. Και τούτο διότι οι Χριστιανοί σήμερα, αντί να εξέρχονται από τον κόσμο και να αφορίζονται, συσχηματίζονται μετά του κόσμου, κοινώς εκκοσμικεύονται σε βαθμό τέτοιο που να μην διακρίνονται από αυτόν, καίτοι ο Χριστός παρήγγειλε να ξεχωρίζουν «οι δικοί του» και να διακρίνονται από τον κόσμο, εις τρόπον ώστε να θαυμάζει ο κόσμος και να δοξάζει το Θεό.
Σε τελική ανάλυση, αν η Νέα Τάξη φαίνεται να επελαύνει θριαμβευτικά στη σημερινή εποχή, είναι διότι πατάει στη δική μας αποστασία και αμαρτωλή κατάσταση, όπου αποδεχθήκαμε και υιοθετήσαμε εν πολλοίς «την παρανομία ως νόμο και την αμαρτία ως μόδα», όπως έλεγε και ο άγιος γέροντας Παΐσιος. Η κατάργηση της αργίας της Κυριακής, έπειτα από 17 ολόκληρους αιώνες σε αυτό τον τόπο, αποδεικνύει πως τα πράγματα οδεύουν προς μία εντελώς νέα, αντίχριστη πραγματικότητα. Και αν δεν θέλουμε να υποστούμε τις οδυνηρές συνέπειες αυτής της πρωτοφανούς αποστασίας και γενικευμένης παρακοής, ας σωφρονιστούμε κατά το παράδειγμα του Οσίου Ιωσήφ του Γεροντόγιαννη, αναθεωρώντας πλήρως τη μέχρι τώρα στάση μας. Σε διαφορετική περίπτωση, όπως μας διαβεβαιώνει ο αψευδής λόγος του Κυρίου, μέσω του φωτισμένου προφητάνακτος Δαυίδ, «εάν εγκαταλίπωσιν οι υιοί αυτού τον νόμον μου και τοις κρίμασί μου μη πορευθώσιν, εάν τα δικαιώματά μου βεβηλώσωσι και τας εντολάς μου μη φυλάξωσιν, επισκέψομαι εν ράβδω τας ανομίας αυτών και εν μάστιξι τας αδικίας αυτών» (Ψαλμ. 88, 31-33).
-120x86.jpg)
