Κυρά μου, τί είναι όταν βρέχει τον Αύγουστο;

Βρέχει απόψε μία βροχή ήρεμη και σοβαρή…… Σαν τους καιρούς που περνάμε.

Σαν τον Αύγουστο, που γνωρίζει πως το τέλος του είναι και το τέλος των ημερών των κοχυλιών.

Σαν εμάς που προσπερνάμε τους καθημερινούς μας δολοφόνους για να φτάσουμε στην Κυρά του Δεκαπενταύγουστου και να γείρουμε πάνω Της, λαχανιασμένοι αλλά ευτυχείς.

Κάποτε δεν μας πρόφταιναν οι ειδήσεις. Ξεγλυστρούσαμε ανάμεσα στην φωνή του παρουσιαστή και τους τίλους των εφημερίδων. Τώρα οι σφαίρες τους μας βρίσκουν, πριν γίνουν ειδήσεις…..Διαρκής οικονομική -και όχι μόνο- αφαίμαξη, σαν να σου λένε “είμαστε εδώ, μην το ξεχάσεις ποτέ”, ακριβώς την στιγμή που έχεις σιχαθεί απόλυτα τις φάτσες, τα λόγια, τις “ιδέες”, την “σωτηρία” τους, τα κουστούμια τους, την “δημοκρατία” τους.

Δεν τους θέλεις αλλά και δεν σε θέλουν.
Μόνο για να υπάρχεις ως αριθμός ενός ανθρωποφάγου συστήματος χρησιμεύεις και ως αριθμός απαγορεύεται να σκέπτεσαι, να επιθυμείς, να διαφωνείς, να αντιδράς, να ελπίζεις.
Να πληρώνεις μόνο είναι δέον και πρέπον μέχρι να γίνεις επαίτης, να εξουθενωθείς, να πέσεις νεκρός ως άνθρωπος και να “ξαναγεννηθείς” ως ενεργούμενο και δούλος της παγκόσμιας δυναστείας των αντιθέων.
Όχι δεν θα έχεις πατρίδα.
Όχι δεν θα έχεις Χριστό.
Όχι δεν θα έχεις τιμή.
Όχι δεν θα έχεις αξιοπρέπεια.
Όχι δεν θα έχεις συν-αίσθημα.

Θα είσαι ….πολίτης του κόσμου, δηλαδή του “τίποτε” και του “πουθενά” γιατί αυτό ακριβώς είναι ο “κόσμος” τους, ο κόσμος που στερεώθηκε στην αποστροφή προς τον άνθρωπο, στην απολυτοποίηση του χρήματος και της τεχνολογίας αλλά -κυρίως- στην σφοδρή πολεμική κατά της Ορθοδοξίας (που, ως μοναδική σύνδεση με την αιωνιότητα, τους χαλάει την “δουλειά” της δημιουργίας απελπισίας έως υποταγής).

Έτσι και χειρότερα είναι τα πράγματα, όμως βρέχει απόψε τόσο επίμονα και σταθερά που κάτι μέσα μας ελπίζει το ίδιο μεθοδικά και συστηματικά, όπως πέφτει η βροχή.

Δηλαδή δεν πρόκειται για ένα καλοκαιρινό μπουρίνι που ήρθε για να φύγει. Είναι ώρες που βρέχει. Ούτε σιγά, ούτε δυνατά αλλά ασυνήθιστα…κανονικά για Αύγουστο. Κοιτάζω την βροχή, ήρεμη κι’ εγώ.  Ξέρω πως είσαι σε όλες της τις σταγόνες Κυρά μου.

Νομίζω πως απόψε έσταζες στην Παράκληση ή μήπως ήταν δάκρυ;  Αν κλάψαμε εμείς, Σου το αφιερώνουμε. Αν όμως του φουστανιού Σου ο ποδόγυρος βράχηκε από το βρεγμένο μας απόγευμα, Κυρά μου κάνε τον βροχή που Σε άγγιξε όνειρο για μερώσουν οι εφιάλτες μας. Κυρά μου τί είναι όταν βρέχει τον Αύγουστο;

Δηλαδή μπορεί να είναι και νερά που ξεφεύγουν από την Εδέμ, όταν οι άγγελοι ποτίζουν άνθη;
Δηλαδή δεν θα μπορούσε να είναι και η ιδρωμένη μέριμνα των Αγίων για μας;
Δηλαδή, θέλω να πω, αποκλείεται να είναι π.χ. οι ” Απόστολοι εκ περάτων” που σπεύδουν να προλάβουν τον Δεκαπενταύγουστο, την Γεσθημανή, Εσένα… εμάς και η σπουδή τους να βρέχει τα δειλινά;
Δηλαδή, θέλω να πω….όχι καλύτερα να ρωτή