Του θεολόγου, Β. Χαραλάμπους
Κύριο άρθρο της Vatican insider, ημερομηνίας 23/7/2014 , που τιτλοφορείται «Ο Πάπας Φραγκίσκος θέλει να επιτύχει την ενότητα και με τη μεταρρύθμιση του παπισμού» (Francesco vuole raggiungere l’unita anche riformando il papato) αναφέρει ότι «Ο Πάπας σχεδιάζει να μεταρρυθμίσει τον παπισμό και αυτό θα ωφελήσει τις σχέσεις με την Ορθόδοξη Εκκλησία» όπως δήλωσε ο Enzo Bianchi, τον οποίον ο Πάπας Φραγκίσκος διόρισε πρόσφατα ως σύμβουλο, για τη λεγόμενη «οικουμενική διακονία».
Αναφερόμενος στον Πάπα Φραγκίσκο λέγει «Βλέπει την ενότητα με την Ορθόδοξη Εκκλησία ως επείγον στόχο. Νομίζω ότι ο Πάπας θέλει να πετύχει την ενότητα και μέσω της μεταρρύθμισης του παπισμού». Η παπική δολιότητα δυστυχώς, δεν εξέλιπε από την εποχή του Σχίσματος μέχρι σήμερα.
Ταιριάζουν εδώ τα λόγια του ο Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως «Τα πάντα εσοφίσθησαν, τα πάντα έδρασαν, όπως αναδείξωσιν τους Πάπας ηγεμόνας της Εκκλησίας και τυράνους της Οικουμένης». Επανειλημμένα βατικάνειοι κύκλοι, αφήνουν εμφανώς, να διαφαίνεται ο σκοπός και το βαθύτερο αίτιο τέτοιων προθέσεων. Η παλαιότερη έκφραση στην Vatican insider «πρέπει να εξηγηθεί ποιός είναι ο απόγονος του Αποστόλου Πέτρου, ο βιβλικός του ρόλος και οι υπηρεσίες του» καταμαρτυρεί τους βαθύτερους στόχους. Χρησιμοποιώντας μάλιστα τη λέξη «discendente» που θα πει «απόγονος», αντί της χρησιμοποιούμενης λέξης «successore» που θα πει «διάδοχος» (il successore dell’ Apostolo Pietro), θεωρεί με βάση τη βατικάνειο εξουσιαστική αγωνία, ότι εξυπηρετείται καλύτερα το σκοπούμενο, φανερώνει δηλαδή τη βατικάνειο πρόθεση. Εδώ απλά θα αναφέρομε ότι, Αποστολική Διαδοχή εκτός της Μίας Εκκλησίας, της Ορθοδόξου δηλαδή Εκκλησίας, δεν υπάρχει.
Με το «υπερφρονείν» της υπεροχής, θα υπάρξει στρέβλωση του συνοδικού πρωτοχριστιανικού κάλλους. Ίσως είναι ετυμολογικώς ακριβέστερο, αν χρησιμοποιούσε κανείς για την «υπεροχήν», αντί il primato, την ιταλική λέξη superiorità, που αν και μεταφράζεται ως υπεροχή, έχει την έννοια του (supreriore) υπέρτερου, του ανώτερου, καθώς και την ιταλική λέξη supremazia, που επίσης αν και μεταφράζεται ως υπεροχή, έχει την έννοια του (supremo) υπέρτατου, του ύψιστου. Οι δύο τούτες λέξεις, superiorità και supremazia, επακριβώς αντικατοπτρίζουν το «κοσμικόν» του παπικού πρωτείου. Το «έδοξε γαρ τω Αγίω Πνεύματι και ημίν» Πραξ. 15,28, υποδεικνύει το πρωτοχριστιανικό συνοδικό κάλλος, το οποίο δυστυχώς αγνοεί το Βατικανό.
Η συνοδικότητα σημειώνει ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ «είναι μια πραγματικότητα που βιώνεται και όχι κάτι που απλώς μελετούμε και αναλύουμε» (από του σύγραμμά του ‘’Το σώμα του ζώντος Χριστού. Μια Ορθόδοξη ερμηνεία της Εκκλησίας’’)
Ορθώς ομιλεί περί «αρχέγονης συνοδικότητας» ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας). Δυστυχώς αν παρεισφρήσει της «υπεροχής» το πλάνον, θα αλλοιώσει το συνοδικό θεσμό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, ζοφωδώς αγνοεί το Βατικανό την «αρχέγονη συνοδικότητα» δια το «υπερφρονείν» της υπεροχής. Η πλάνη της υπεροχής έγινε απαρχή και αιτία να περιπέσει ο παπισμός σε ποικίλες πλάνες. Η Αποστολική Σύνοδος καταδεικνύει το πρωτοχριστιανικό συνοδικό κάλλος. Φανταστείτε το μέγεθος της πλάνης, να γίνει αποδεκτό αυτό το ατόπημα της «συνύπαρξης της συνοδικότητας και της υπεροχής». «Υπέρ της των πάντων ενώσεως» δηλαδή των ανθρώπων, ευχόμαστε και όχι το στρεβλό που υπονοούν κάποιοι, της ενώσεως των εκκλησιών.
Για όσους αντιλαμβάνονται την «των πάντων ένωσιν» ως «επανένωσιν» της «διηρημένης» όπως την καλούν εκκλησίας, τα προβλήματα πιστεύω γίνονται ανυπέρβλητα και τα οικουμενιστικά ολισθήματα πολυποίκιλα. Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, αναφέρει σχετικά, «η Εκκλησία ούσα καθολικώς εις και μοναδικός θεανθρώπινος οργανισμός εις όλους κόσμους, δεν είναι δυνατόν να διαιρεθή. Κάθε διαίρεσις θα σήμαινε και τον θάνατον της». Φυσικά άλλο είναι η ενότητα της Εκκλησίας και άλλο η ενότητα των Χριστιανών κάθε δόγματος. Το επαναλαμβανόμενο καθ’ ημέραν από τους Ορθοδόξους «Εις Μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», υποδεικνύει αληθώς, τι είναι Εκκλησία και ποια η ενότητα εκκλησιολογικώς.
«Η μεταρρύθμιση του παπισμού σημαίνει μια νέα ισορροπία μεταξύ της συνοδικότητας και της υπεροχής», αναφέρει το σχετικό κείμενο. Η ζοφώδης «υπεροχή» καθιστά τη Σύνοδο ένα «κογκλάβιο» με συμβουλευτικές αρμοδιότητες. Το Βατικανόν πεισματικά αγνοεί τον λόγο του Αγίου Κυπριανού «όλοι οι Απόστολοι ήταν ότι και ο Πέτρος δηλαδή προικισμένοι με την ίδια τιμή και εξουσία» (Hoc errant utique et cacteri Apostoli quod fuit Petrus, pari consortio praediti et honoris et potestatis) ‘’De Unitate Ecclesiae’’. Παλαιότερο άρθρο της Vatican insider, αναφερόμενο στη Σύνοδο για το Δόγμα της Πίστης υπερτονίζει ότι «…το ζήτημα της υπεροχής του Πέτρου και των διαδόχων του, έχει ιδιαίτερη σημασία ακόμα και οικουμενική» (presenta una sigolare rilevanta, anche ecumenica). Εδώ αντί το ιδιαίτερη σημασία (presenta), θα λέγαμε ότι έχει μάλλον «πρώτιστη σημασία» (primaria importanza), για το Βατικανό.
Το δόλιο της βατικανείου αναφοράς ότι «δεν μπορεί να ασκηθεί η συνοδικότητα στην Ορθόδοξη Εκκλησία χωρίς την υπεροχή και σε μας τους Καθολικούς (όπως αυτοαποκαλούνται) που έχουμε την παπική υπεροχή μας λείπει η συνοδικότητα». Ποία βαβέλειος σύγχυσις θα υπάρξει μετά την «αλληλοπεριχώρηση» συνοδικότητας και υπεροχής; Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν λέγει για τη συνοδικότητα της Εκκλησίας «Πριν κατανοήσουμε τη θέση και τη λειτουργία της Συνόδου μέσα στη Εκκλησία πρέπει να δούμε την ίδια την Εκκλησία σαν μία Σύνοδο».
Η παραδοχή του Πάπα Παύλου VI, που έκανε κατά την προσφώνηση της Παπικής Γραμματείας για την Ενότητα στις 28/4/1967, ότι «Πάπας είναι χωρίς αμφιβολία το δυσκολότερο εμπόδιο στην πορεία του Οικουμενισμού» απαντά και σε όσους ευελπιστούν από τη λεγόμενη «εκκλησιολογική αναγέννηση», της Β΄ Βατικανείου Συνόδου. Φυσικά το εξουσιαστικό παπικό πρωτείο και κατ’ επέκταση το αλάθητο, καθίσταται ο σοβαρότερος λόγος για την εμμονή, σε ότι πλάνο παρεισέφρησεν στον Παπισμό, καθότι δεν είναι εύκολο ο «αλάθητος πρώτος», να παραδεχθεί ότι λαθεύει.
Επιλογικά θεωρώ σκόπιμο, να αναφέρω τη ρήση του Προηγουμένου της Μονής Ιβήρων Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Γοντικάκη ότι «οι παπικοί μετανοούν κιόλας», καταδεικνύοντας με αυτό τη δυνατότητα επιστροφής στη Μία Αγία Εκκλησία, σε αντιδιαστολή με το «ο παπισμός σαν σύστημα είναι που δεν μετανοεί» που επισημαίνει το αμετάθετο των βατικάνειων θέσεων.
