Ένα πνεύμα, όπως είναι ο διάβολος, μπορεί να ενωθεί με μια πυκνή και συμπαγή ύλη, όπως είναι το σώμα μας.
Δεν μπορεί, όμως, κατά τον ίδιο τρόπο να ενωθεί και με την ψυχή μας -που κι αυτή είναι πνεύμα-, και μάλιστα να την κάνει υποχείριά του.
Αυτό το βλέπουμε στους δαιμονισμένους: Τα πονηρά πνεύματα δεν διεισδύουν στην ουσία της ψυχής τους. Όχι! Κυριεύουν μόνο τα μέλη του σώματος, όπου εδράζεται η δύναμη της ψυχής τους, και, πιέζοντάς τα αφόρητα, πνίγουν στα σκοτάδια τη νοητική τους δύναμη.
Παρόμοια συμπτώματα παραφροσύνης προκαλούν, για παράδειγμα, η υπερβολικη κατανάλωση κρασιού, ο υψηλός πυρετός, το δριμύ ψύχος και άλλοι εξωτερικοί παράγοντες, που εξουθενώνουν το σώμα μας.
Γιά αυτούς τους ανθρώπους ο απόστολος Παύλος λέει ότι παραδίνονται για λίγο στον σατανά, «για να τιμωρηθεί σκληρά το σώμα τους, ώστε να σωθεί έτσι η ψυχή τους κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου Ιησού Χριστού» (πρβλ. Α’ Κορ. 5:5).
Πολύ πιό σοβαρή καί φοβερή, ὅμως, εἶναι ἡ κατάληψη αὐτῶν πού, ἐνῶ εἶναι ἐλεύθεροι σωματικά, ὑφίστανται μιά κατοχή πιό ὀλέθρια: Εἶναι ψυχικά ὑποδουλωμένοι στόν διάβολο, αἰχμάλωτοι τῶν παθῶν καί τῶν δαιμονικῶν ἡδονῶν. Ἡ συμφορά αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων εἶναι πολύ ἀπελπιστική, ἐπειδή, ὅντας ὑποχείριοι τῶν δαιμόνων, δέν ἀντιλαμβάνονται τήν τυραννία πού ὑφίστανται, ἀλλά καί δέν ἀφήνουν νά φανεῖ κανένα σημάδι πού θά ἀποκάλυπτε τήν κατοχή τους ἀπό τόν διάβολο. Πολλοί, μάλιστα, δέν ὑποβάλλονται σέ καμιά δοκιμασία ἄξια τῶν ἁμαρτωλῶν τους πράξεων. Αὐτό συμβαίνει γιατί εἶναι ἀνάξιοι νά δεχθοῦν τό ἀποτελεσματικό φάρμακο τῶν θλίψεων, πού προσφέρεται σ’ αὐτή τή ζωή. Ἔτσι, ἀνάλογα μέ «τή σκληρότητα καί τήν ἀμετανοησία τῆς καρδιᾶς τους», οἱ ὁποῖες δέν καθαρίζονται μέ τίς δοκιμασίες τῆς ἐπίγειας ζωῆς, «μαζεύουν κατά τοῦ ἑαυτοῦ τους τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως» (Ρωμ. 2:5). Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί θά τιμωρηθοῦν στήν αἰωνιότητα μαζί μέ τούς δαίμονες. Γιατί ἀποδείχθηκαν ἀνάξιοι νά λάβουν ἀπό αὐτή τή ζωή τή μεταχείριση τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ δέν χτυπήθηκαν ἀπό καμιά θλίψη, ὅπως οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι.
){kind=link}