Ο Γεράσιμος ο κατά Χριστόν σαλός – «Ο τρελός που ζει στην άκρη του δάσους»

 Ο Γεράσιμος ο κατά Χριστόν σαλός ζούσε στη Ρουμανία, έξω από τη μονή Νεάμτς, σε μια μισογκρεμισμένη καλύβα της Σκήτης Βοβιντένια.

  Ο Γεράσιμος έκανε διάφορα αλλόκοτα πράγματα, προκειμένου να πείσει τους άλλους ότι είναι τρελός: μπαινόβγαινε στην καλύβα του όχι από την πόρτα, η οποία ήταν μονίμως κλειδωμένη, αλλά πάντοτε από το παράθυρο, το οποίο άφηνε συνεχώς ανοιχτό και επιπλέον του είχε βγάλει και τα τζάμια.

   Τον χειμώνα άναβε φωτιά μέσα στο καλυβάκι του, στο μέσον του χωμάτινου δαπέδου, ενώ το καλοκαίρι έβγαζε τα ρούχα του, για να τον τσιμπούν τα κουνούπια του ελατόδασους, τα οποία μάλιστα ήταν και τεράστια. Τα βράδια έμενε ξάγρυπνος έξω από την καλύβα˙ έμπαινε μέσα μόνο την ημέρα – και πάντα από το παράθυρο – για να κοιμηθεί λιγάκι και να διαβάσει το Ψαλτήριο.

   Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι που δεν ήξεραν τη διάκριση μεταξύ σαλότητας και ψυχικής διαταραχής έλεγαν γι’ αυτόν: «ο Γεράσιμος ο τρελός, που ζει στην άκρη του δάσους». Ο Γεράσιμος είχε πάντα γυμνό το κεφάλι, περπατούσε ξυπόλητος και φορούσε μόνο ένα χοντρό ζωστικό, κι αυτό γεμάτο τρύπες.

Το μεσημέρι έπαιρνε τον ξύλινο κουβά του, πηδούσε από το παράθυρο και ξεκινούσε για το μοναστήρι. Όταν πλησίαζε αρκετά, άρχιζε να λέει διάφορα ακατανόητα λόγια: «στο αρχονταρίκι, στην αποθήκη, στο τυροκομείο με τα καρύδια, τα λουλούδια, τα κοκκόρια…» και διάφορες άλλες ασυναρτησίες.

Έμπαινε στο μαγειρείο με τον κουβά στο χέρι, ζητώντας να του βάλουν εκεί μέσα φαγητό για να φάει. Και ήθελε να του τα ρίχνουν στον κουβά όλα μαζί: μαμαλίγκα, ψωμί, σούπα…, ό,τι υπήρχε. Μόλις λοιπόν τον έβλεπαν οι άλλοι, έλεγαν: «Ήρθε ο τρελός με τον κουβά. Βάλτε του κάτι εκεί μέσα, για να φύγει γρήγορα!».

Οι πατέρες έτρεχαν στο μάγειρα: «Πήγαινε και βάλε του κάτι στον κουβά, να τελειώνουμε επιτέλους μ’ αυτόν!».Ο μάγειρας του έβαζε στο κουβαδάκι του ό,τι είχε κι ο Γεράσιμος έφευγε, μουρμουρίζοντας τις ασυναρτησίες του, ενώ οι πατέρες γελούσαν, αφού τον περνούσαν για τρελό.
Κάποια φορά επισκέφτηκαν τη Σκήτη μερικοί αρχιερείς από την Ελλάδα. Το μοναστήρι Νεάμτς ήταν τότε το μεγαλύτερο και πλέον ονομαστό στη Ρουμανία και γι’ αυτό κάθε ξένη αντιπροσωπεία που πήγαινε στη χώρα περνούσε συνήθως πρώτα από αυτό. Ηγούμενος της Μονής ήταν τότε ο π. Μακάριος. Ο Γεράσιμος λοιπόν πήγε πάλι με το κουβαδάκι του στο Μοναστήρι και χωρίς να… ενοχληθεί καθόλου από την παρουσία των ξένων, τους πλησίασε δείχνοντας τον κουβά του και άρχισε να λέει τα δικά του…

-Τι έχει αυτός ο μοναχός; Άρρωστος είναι; ρώτησαν οι Έλληνες.
-Ναι, έχει κάποια βλάβη στον μυαλό.
-Ο καημένος! σχολιάσαν εκείνοι.
Ένας από τους πατέρες της Μονής του φώναξε:
-Σώπα επιτέλους, πάτερ! Σε ακούν κι οι ξένοι αρχιερείς… Ντροπή!
Ο Γεράσιμος σταμάτησε να μιλάει και επέστρεψε στο κελλί του επαναλαμβάνοντας συνεχώς: Ορίστε, σιωπώ! Ορίστε, σιωπώ! Ορίστε, σιωπώ…

Έζησε ενενήντα χρόνια και όλα αυτά τα χρόνια όλοι τον ήξεραν ως «ο Γεράσιμος ο τρελός». Κι όπως είπαμε, τις νύχτες δεν κοιμόταν καθόλου. Έφευγε γυμνός για το δάσος, για να τον τσιμπάνε τα κουνούπια και οι σκνίπες, και το πρωί πηδούσε απ’ το παράθυρο κι έμπαινε στο καλύβι του, για να κοιμηθεί λιγάκι και να σηκωθεί πάλι σε προσευχή.
Όταν πέθανε, τον βρήκαν οι πατέρες μ’ ένα σταυρό στο χέρι και ένα κομμάτι χαρτί, στο οποίο έγραφε: «Συγχωρέστε με, αγαπητοί πατέρες και αδελφοί, για τα σκάνδαλα που σας προξένησα εδώ και τόσον καιρό. Και μη σταματήσετε, σας παρακαλώ, να προσεύχεστε για μένα, τον αμαρτωλό, διότι δεν μπόρεσα να αρέσω στο Χριστό και να σταματήσω να σκανδαλίζω τους ανθρώπους. Γεράσιμος ο αμαρτωλός».

Αυτός ήταν ο όσιος Γεράσιμος, ο δια Χριστόν σαλός. Αλλά πόσοι δια Χριστόν σαλοί Άγιοι υπήρξαν; Δεν βλέπετε στους Βίους των Αγίων; Ο άγιος Ανδρέας, ο άγιος Συμεών… Οι άγιοι αυτοί φέρονταν σαν τρελοί, για να τους περιγελά και να τους κατακρίνει ο κόσμος. Με τον τρόπο αυτό όμως κατατρόπωσαν την υπερηφάνεια και απέκτησαν την πολύτιμη ταπείνωση, που τόσο πολύ αγάπησε ο Χριστός.
Όταν, λοιπόν, έθαψαν τον π. Γεράσιμο, ακούστε τι μεγάλο θαύμα έγινε. Ο τάφος του σείστηκε τρεις φορές ενώπιον όλων όσοι βρίσκονταν εκεί. Και το πιο σπουδαίο είναι, ότι ο σεισμός αυτός έγινε αισθητός μόνο στο μέρος εκείνο που βρισκόταν ο τάφος του και όχι μακρύτερα.

Επιπλέον, μετά από είκοσι χρόνια, που έκαναν την ανακομιδή των λειψάνων του, τα οστά του ήταν κίτρινα σαν το κερί. Πρέπει να ξέρετε ότι ανάμεσα στους χιλιάδες μοναχούς που έζησαν στη μονή Νεάμτς, αναδείχθηκαν πολλοί Άγιοι. «Ανάμεσα στους πολλούς βρίσκονται και οι εκλεκτοί του Θεού», έλεγε και ο ηγούμενος της μονής Νεάμτς Νεονείλος, που διαδέχθηκε στην ηγεμονία της Μονής τον άγιο Παΐσιο Βελιτσκόβσκυ. Και συμπλήρωνε: «Πολλοί άγιοι πατέρες έχουν κοιμηθεί γύρω από αυτήν εδώ τη μονή».