Του Γιώργου Θεοχάρη
Ξεκινήσαμε από την γενιά των 700 ευρώ. Αυτό πριν εξι χρόνια .Οι νέοι 25-35 χρονών θεωρούσαν ότι βρίσκονταν σε έναν τριτοκοσμικό εργασιακό κόσμο. Που να ήξεραν τι άλλο θα δουν!!!
Τότε μόλις είχαν ξεκινήσει να μας χτυπάνε οι πρώτοι κεραυνοί της φτώχειας .
Το 2008 ξέσπασε η λεγόμενη οικονομική κρίση αρχής γενομένης από την ΤΡΑΠΕΖΑ Deutsche Bank της Αμερικής. Πρώτο θέμα ήταν στα ελληνικά κανάλια με τις αυτοκινητοβιομηχανίες να κλείνουν ημέρα με την ημέρα.
Ως θεατές ενός μακρινού κόσμου παρακολουθούσαμε τις εξελίξεις που έμοιαζαν με εφιαλτής σε μυθιστότημα.
Ακολούθησε το τσουνάμι της καταστροφής. Επιχειρήσεις έβαζαν λουκέτο, οι νεοέλληνες άρχισαν να εγκαταλείπουν την πατρίδα τους για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην σε ξένη χώρα.
Αρκετοί βρήκαν μια αξιοπρεπή δουλειά με ικανοποιητικό μισθό και ευνοϊκές συνθήκες εργασίας. Αλλοι πάλι, πτυχιούχοι κυρίως, κατέληξαν γκαρσόνια, στην καλύτερη περίπτωση, στα κλαμπ του Βερολίνου, του Λονδίνου του Καναδά ακόμα και στην μακρινή Μελβούρνη. Εκεί πολλοί έγιναν και ταξιτζήδες. Θυμάμαι, στο MEGA Channel στην πρωινή εκπομπή με Καμπουράκη και Οικονομέα που εργαζόμουνα τότε είχαμε κατακλυστεί από τηλέφωνα νέων ανθρώπων- έχοντες και διδακτορικό ορισμένοι εξ αυτών- ώστε να έρθουν σε επαφή με το γραφείο στη Μελβούρνη που ζήταγε οδηγούς ταξί.
Θλιβερό. Τα μάτια μου δάκρυσαν σε αρκετές συνομολίες.Ντρεπόμουνα. Ντρεπόμουνα για την Ελλάδα, για την πατρίδα μου….που αναγκάζει αυτούς τους ανθρώπους να φτάσουν στην μακρνή ήπειρο για να γίνουν ταξιτζήδες.
Μία μάνα, με είχε συγκλονίσει.
Η κυρία Κατερίνα από την Καλλιθέα. Το θυμάμαι σαν να το έζησα πριν λίγο. Ο σύζυγος της είχε πεθάνει πριν έναν μήνα. Η κόρη της έπασχε από σύνδρομο ντάουν. Ο 25χρονος γιός της άνεργος, πτυχιούχος μάρκτετινγκ του ΤΕΙ, το τελευταίο διάστημα έπεσε σε κατάθλιψη επειδή, όπως μου είπε, ένιωθε άχρηστος.
Μας παρακάλεσε να την φέρουμε σε επαφή με το γραφείο στη Μελβούρνη ώστε να πάρει μία θέση οδηγού ταξί ο γιος της.
Η εξαθλίωση είχε χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού της. Σιτίζονταν και οι τρεις από τα σισσύτια του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου στην Καλλιθέα.
Τελικά προχώτησε το αίτημά της και ο γιος της εγκατέλειψε την μάνα του και την ανάπηρη 23χρονη αδελφούλα του.
Αναρρωτήθηκα.Που ζούμε; σε ποιά χώρα; Που είναι το κράτος πρόνοιας; Που είναι η μέριμνα της πολιτείας για τα παιδιά της!
Πληγώθηκα αφάνταστα. Μία ανθρώπινη ιστορία μπορεί να σου αλλάξει πολλά πράγματα μέσα σου. Ακόμα και για την ίδια σου τη πατρίδα, την Ελλάδα που αγαπάμε όλοι αλλά εκείνη μας αρνείται.
Στη θέση της κ. Κατερίνας μπορεί να μην είναι πολλοί έλληνες αλλά σίγουρα όσοι αναγκάζονται και αφήνουν πίσω την πατρίδα τους για ένα κομμάτι ψωμί στην ξενιτιά, μπορούν να κατανοήσουν το γογλοθά της!
Ενας απίστευτος γολγοθάς που ανεβαίνουν οι περισσότεροι άνεργοι νέοι, καμάρια της Ελλάδας, μυαλά φωτισμένα, οξυδερκή πνεύματα που θα έπρεπε να διαπρέπουν στην χώρα τους και όχι να βασανίζονται στα ξένα χώματα.
Όπου γης και πατρίς, είπα προχθές σε έναν φίλο μου Ελληνα που εργάζεται στο Βερολίνο ως μάγειρας! Ειλικρινά εισέπραξα τη βαθιά πικρία του καθώς θεώρησε ότι τον προσέβαλε αυτή η φράση.
”Η πατρίδα είναι μία, όπως η ΜΑΝΑ” μου είπε και κλείσαμε εκεί τη συζήτηση.
Προχθές βρέθηκα στα Εξάρχεια με μία δημοσιογραφική παρέα και μας έκανε εντύπωση μία χαρακτηριστική εικόνα που αντιρκύσαμε σε τοίχο των οδών Τζαβέλα και Εμ. Μπενάκη.
Ισως κάπως έτσι να μοιάζει κι η σημερινή εικόνα του νεοέλληνα που έχει εγκαταλειφθεί από τους κυβερνώντες της Ελλάδας και αναζητούν την Νέα Ελλάδα. Νυν και κυρίως… πρώην!
Ιδού η Νέα Ελλάδα…
-120x86.jpg)
