Ο Θεός μας είναι Αγάπη και όχι πίτσα!

Πολλοί δυστυχώς χριστιανοί ζουν μέσα στην αυταπάτη ότι ο Θεός είναι υποχρεωμένος να τους ευεργετεί κοσμικά επειδή τήρησαν κάποιες εντολές Του. Και γι’ αυτό τελικά η όποια άσκηση που κάνουνε δεν τους βγάνει σε καλό, αντιθέτως στο τέλος τα βάζουν και με τον Θεό, διότι δεν τους ακούει, δεν τους πραγματοποιεί αυτά που θέλουν.

Στις πιο μπερδεμένες πνευματικές καταστάσεις υπάρχουν και αυτοί οι χριστιανοί που επειδή ζουν έχοντας κάποια λειτουργική ζωή, και ίσως τηρούν κάποιες εντολές νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν το όνομα του Χριστού, το όνομα του ανεξίκακου Θεανθρώπου ως απειλή για τους άλλους…για αυτούς που τους κάνανε κάτι κακό, για αυτούς που δεν συμπαθούν.

Έτσι λοιπόν λένε αυτοί οι δήθεν χριστιανοί: «Δεν στεναχωριέμαι, θα το βρούνε από τον Θεό…ή λένε «Ζει Κύριος ο Θεός…». Δηλαδή τι θέλουν να πούνε; Ότι ο Θεός θα εκδικηθεί γι’ αυτούς; Ότι ο Θεός βλέποντας την αδικία που έγινε σε εμάς -τους δήθεν αγίους- θα κατατροπώσει τους πολεμίους μας;

Τελικά σε τι Θεό πιστεύουμε; Ποιος είναι ο Θεός μας; Μήπως ο Θεός που πιστεύουμε τελικά δεν έχει σχέση με τον Αληθινό Θεό των Πατέρων της Εκκλησίας, μήπως ο Θεός που πιστεύουμε τελικά είναι απλά ο μεγάλος μας σωματοφύλακας που με το πρώτο πρόσταγμά μας απαιτούμε να μας υπακούσει και να αφανίσει τους αντιπάλους μας; Δεν είναι φυσικά φαινόμενο τωρινό οι άνθρωποι να φτιάχνουν τους δικούς τους Θεούς, να δημιουργούν είδωλα που λατρεύουν. Έτσι λοιπόν πολλές φορές ακόμα και χριστιανοί αλλοιώνουν τον Θεό και τον προσαρμόζουν στα δικά τους μέτρα, ανάλογα με τα πάθη και τις αδυναμίες τους, ανάλογα με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις τους.

Ο Θεός όμως δεν είναι πίτσα που την παραγγέλνουμε όπως θέλουμε! Ο Θεός είναι ο Ων δηλαδή Αυτός που Είναι εις τους Αιώνας χωρίς ποτέ Του να αλλάζει, χωρίς ποτέ Του να αλλοιώνεται. Ας αποδεκτούμε λοιπόν τον Θεό όπως είναι και σίγουρα δεν θα βγούμε χαμένοι. Νομίζουμε πολλές φορές ότι εάν ο Θεός ήταν όπως εμείς θέλαμε, εάν ο Θεός σκεπτόταν όπως εμείς, εάν ο Θεός έκανε ότι εμείς θεωρούμε απαραίτητο τότε ο Θεός θα ήταν πιο καλός, πιο τέλειος. Όμως αυτό είναι πλάνη. Ο Θεός είναι Τέλειος διότι είναι Αυτός που είναι και όχι κάποιος άλλος, ο Τριαδικός Θεός είναι Τέλειος διότι δεν είναι δημιούργημα ανθρώπινο.

Ο Θεός σίγουρα έχει την μέριμνά μας, έχει την μέριμνα όλου του κόσμου πόσο μάλλον των παιδιών του, όμως αυτό δεν σημαίνει ότιι έχει την μέριμνά μας όπως εμείς την καταλαβαίνουμε. Ο Θεός «πάντας ?νθρώπους θέλει σωθ?ναι κα? ε?ς ?πίγνωσιν ?ληθείας ?λθε?ν». Αυτό θέλει ο Θεός και αυτό θα πρέπει να επιζητούμε και εμείς. Ο Θεός μας αγαπά, όχι όμως με την αγάπη που εννοούμε πολλές φορές εμείς. Ο Θεός μας αγαπά σταυρικά, μας αγαπά παντοτινά και ακριβώς αυτό το μέγεθος της αγάπης του πολλές φορές δεν μπορούμε να το εννοήσουμε, διότι τα πάντα τα κρίνουμε εμείς οι άνθρωποι χωροχρονικά, τα πάντα τα κρίνουμε και τα βάζουμε σε καλούπια, τα πάντα τα υπολογίζουμε με το δικό μας μυαλό.

Ο Θεός μας δεν είναι Θεός ανταπόδοσης, δηλαδή ο Θεός δεν περιμένει να του δώσουμε κάτι για να μας δώσει, ΌΧΙ, ο Θεός μας είναι Θεός Αγάπης, μίας Αγάπης που μας την προσφέρει χωρίς να περιμένει από εμάς τίποτα… τι άραγε θα μπορούσαμε εμείς να του προσφέρουμε άξιο για αυτά που μας προσφέρει; Τίποτα. (ας θυμηθούμε την παραβολή του ασώτου υιού ή αλλιώς του σπλαχνικού πατέρα)

Είπε ένας γέροντας, ακόμα και την ζωή μου τρεις φορές να δώσω θυσία στον Θεό, και το σώμα μου το κάψετε και τις στάχτες του τις σκορπίσετε στον άνεμο και πάλι αμέτρητο θα είναι το χρέος μου προς τον Δωρεοδότη Κύριο.

Ο Θεός είναι ο Δημιουργός και εμείς τα δημιουργήματα, ας το αποδεχτούμε επιτέλους και μην νομίζουμε ότι επειδή πιστεύουμε σε κάποιον άλλον θεό ότι θα αλλάξουμε και τον Αληθινό Τριαδικό Θεό.

Ο Θεός λοιπόν είναι Αγάπη. Ο Θεός δεν θέλει το θάνατο του αμαρτωλού, δεν επιζητεί εκδίκηση, δεν αποδίδει κοσμική δικαιοσύνη!

Για να δούμε τα συναξάρια των Αγίων, για να δούμε την ιστορική πραγματικότητα που αποτυπώνεται εκεί…εάν λοιπόν διαβάσουμε την ζωή των αγίων, θα δούμε εξευτελισμούς, αδικίες, θα δούμε βάσανα, πόνο, μαρτύρια, θάνατο. Θα δούμε τους μάρτυρες να προσεύχονται για τους δημίους τους, θα δούμε τους αγίους να συγχωρούν τους συκοφάντες τους, τους ανθρώπους που τους αδίκησαν και όχι να ζητούν την τιμωρία τους. Και αυτό φυσικά γίνεται διότι οι άγιοι πίστευαν στον Χριστό, και όχι σε κάποιον «σαν τον Χριστό» που πιστεύουμε εμείς.

Ο Θεός μας είναι αγάπη και μόνο σαν αγάπη μπορεί να βιωθεί μέσα μας, ούτε καν σαν δικαιοσύνη, αλλά αγάπη, διότι όταν υπάρχει αγάπη στον άνθρωπο, στον κόσμο, η δικαιοσύνη είναι άχρηστη, δεν χρειάζεται, όπως δεν χρειάζονται και νόμοι και πρόστιμα και όλα αυτά τα κοσμικά που έχει θεσπίσει το κράτος για να μπορεί να λειτουργήσει.

Έχουμε όμως και νόμους, έχουμε και δικαστήρια, έχουμε ένα ολόκληρο σύστημα δικαιοσύνης-κοσμικής ανθρώπινης δικαιοσύνης που όλοι μας καταφεύγουμε…και αυτό συμβαίνει γιατί; Γιατί δεν έχουμε αγάπη, διότι λόγω της απουσίας της υπάρχει αδικία, υπάρχει εγωισμός, υπάρχει μίσος και εμπάθεια.

Έλεγε ο Γέροντας Παϊσιος : « Όσο πνευματικός άνθρωπος είναι κάποιος , τόσο λιγότερα δικαιώματα έχει σ’ αυτή την ζωή. Τα δικαιώματα τα δικά μας τα φυλάγει ο Θεός  για την άλλη ζωή.

Αλλά πολλές φορές εμείς από ανοησία, και ‘γω ο ίδιος, ζητάμε να δικαιωθούμε εδώ. Να μη ζημιωθούμε εδώ. Αν μας πουν κάτι, αμέσως να δικαιολογηθούμε. Και με αυτά νομίζουμε ότι πιστεύουμε στον Θεό. Είναι δηλαδή μια κοροϊδία μεγάλη.

Η ανθρώπινη δικαιοσύνη δεν λέει τίποτε για έναν πνευματικό άνθρωπο. Καταλήγει όμως ο γέροντας : Από την άλλη η ανθρώπινη δικαιοσύνη ευλογείται από τον Θεό σαν μία κατ’ οικονομία κατάσταση διότι έστω και έτσι οι ανάποδοι άνθρωποι σωφρονίζονται». 

Όλα έρχονται και παρέρχονται και τι μένει τελικά, η πράξεις μετανοίας μας, η συγχωρετικότητά μας, η αγάπη μας, αυτά θα μας μεταμορφώσουν και θα μας κάνουν δεκτικούς της Θείας Χάρης… το καλό όνομα που έχουμε εδώ στην γη είναι άχρηστο στην μετά θάνατον ζωή.

Η αγάπη είναι ο στόχος του χριστιανού, δηλαδή ο Χριστός διότι αγάπη και Χριστός είναι το ίδιο και το αυτό. Αγαπώντας μιμείσαι τον Χριστόν, γίνεσαι κάτα χάριν χριστός.

Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος:«Τό νά προσφέρεις στούς ἄλλους φαίνεται βαρύ, ἡ ἀγάπη ὅμως τό κάνει ἐλαφρύ.

Τό νά παίρνεις ἀπό τούς ἄλλους φαίνεται εὐχάριστο, ἡ ἀγάπη ὅμως τό κάνει δυσάρεστο.

Τό νά κακολογεῖς τούς ἄλλους φαίνεται ἀπολαυστικό, ἡ ἀγάπη ὅμως τό κάνει πικρό».

Η άσκηση αποσκοπεί στην απόκτηση της αγάπης, της αγάπης εν Χριστώ, μία κατάσταση δηλαδή κατά την οποία ο άνθρωπος δεν θεωρεί κοπιαστικό το να νηστεύει κάποιες ημέρες, το κάνει πρόθυμα από αγάπη σαν ελάχιστο αντίδωρο της αγάπης του Χριστού, δεν θεωρεί δύσκολο το να συγχωρέσει, το να σιωπήσει σε έναν βαρύ λόγο που θα του πουν.

Η ζωή που προσφέρει η Εκκλησία του Χριστού βρίσκεται πέρα από κάθε ηθική πειθαρχία ή θρησκευτικά καθήκοντα. Είναι υπέρβαση της Ηθικότητας στην Πνευματικότητα, όπως έλεγε η Γερόντισσα Γαβριηλία. Αυτήν λοιπόν την ζωή καλούμαστε αδελφοί μου να ζήσουμε, μία Χριστομίμητη ζωή, η οποία σημαίνει πρώτα απ’όλα μίμηση της αγάπης του Χριστού προς τον άνθρωπο. Να θυσιάζουμε «τα θελήματα της σαρκός» (Εφ. 2, 3) χάριν της αγάπης του αδελφού μας.

Θέλεις άνθρωπε να ανακάλυψης τί είδους αγάπη έχεις μέσα σου; Στάσου μπροστά στα λόγια του Αποστόλου Παύλου και κοίταξε με ειλικρίνεια να δεις, αν εφαρμόζονται σε σένα αυτά, που λέγει ο Απόστολος: «Αυτός, που αγαπά, έχει μακροθυμία στις αδυναμίες του άλλου. Έχει και καλοσύνη. Δεν ζηλοφθονεί. Δεν υπερηφανεύεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητά το δικό του συμφέρον, δεν είναι ευερέθιστος. Λησμονεί το κακό, που του έχουν κάνει. Λυπάται, όταν αδικείτε ο πλησίον του, και χαίρεται μαζί του στη χαρά του. Έχει σε όλα ανεκτικότητα, εμπιστοσύνη, ελπίδα, υπομονή».

Η μεγαλύτερη άσκηση απ’ όλες είναι η άσκηση της σταυρικής αγάπης, αυτήν με την χάρη του Θεού να αποκτήσουμε ώστε να γίνουμε παντοτινοί δέσμιοι της πληρότητας της παρουσίας της αγάπης του Χριστού.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος