Πολλές φορές ερχότανε εκεί που κάναμε τα διακονήματά μας και μας βοηθούσε. Έπαιρνε τη σκούπα και σκούπιζε, μαζί μας, τις αυλές του μοναστηριού. Δούλευε και παράλληλα μας συμβούλευε.
«Ποιος, παιδιά μου, μας έλεγε, δούλεψε για την Παναγία, και η Παναγία τον αφήκε απλήρωτο;»
Μ’ αυτά τα λόγια μας στήριζε και σκόρπιζε τους κακούς λογισμούς, που κατέκλυζαν, πολλές φορές το μυαλό μας.
Ένα νεαρό ζευγάρι, ο Γιάννης και η Κωνσταντίνα από την Λαμία, ήρθαν στο μοναστήρι μας και προσκύνησαν το σκήνωμα του π. Βησσαρίωνα και τον παρακάλεσαν να τους δώσει ένα παιδάκι, γιατί δεν είχαν.
Η προσευχή τους ήταν πολύ θερμή και εισακούσθηκε. Η κυρία έμεινε έγκυος και γέννησε ένα χαριτωμένο αγοράκι. Το βάπτισαν στο μοναστήρι μας και το ονόμασαν «Βησσαρίωνα».
Εκείνο που κάνει ξεχωριστή εντύπωση είναι ότι το παιδί αυτό γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου, ημέρα δηλαδή, κατά την οποία κοιμήθηκε πριν 15 χρόνια ο Γέροντας (22-1-1991)
Όταν έρχονται στο μοναστήρι, αφήνουν τον μικρό Βησσαρίωνα πάνω στη Λάρνακα του Γέροντα και ευχαριστούν για την ευτυχία που τους χάρισε.
Ηυλαβείτο πολύ την Παναγία μας και τον Όσιο Αγάθωνα. Πολλές φορές, μας έλεγε, πως έβλεπε τη Παναγιά να ιδρώνει το πρόσωπό της και να δακρύζουν τα μάτια της. Στη χάρη της, μετέφερε κάθε μέρα τα αιτήματα των χριστιανών που συναντούσε στις περιοδείες του. «Ότι της ζήτησα, μας έλεγε, η Παναγία μου το ‘δωσε. Μεγάλη η χαρη της ». Έβλεπε τα βράδια, έναν γέροντα ψηλόν με λευκή γενειάδα να περπατάει μέσα στην αυλή της μονής. «Είναι ο Άγιος Αγάθωνας, ο κτίτορας του μοναστηριού μας, μας είπε, που περιφρουρεί το μοναστήρι του. Να ‘χουμε την ευχή του και τις πρεσβείες του». Ώρες πολλές προσευχόταν μπροστά στις άγιες εικόνες τους και το βράδυ συνέχιζε στο κελί του, το οποίο, πολλές φορές ευωδίαζε! Ευωδία, που την ένοιωθε καθ’ ένας που περνούσε από εκεί.
(Οι θαυμαστές διηγήσεις και περιστατικά από την ζωή και δράση του οσίου Γέροντος Βησσαρίωνος του Αγαθωνίτου, προέρχονται από το υπό έκδοσιν σχετικό βιβλίο του Καθηγουμένου της Ιερά Μονής Αγάθωνος π. Δαμασκηνού Ζαχαράκη.)
