Ο πόλεμος στην Συρία εισέρχεται πλέον στην τελευταία και πιο κρίσιμη καμπή του. Ένας θρησκευτικός πόλεμος μεταξύ ουαχαμπιτών σουνιτών και αλεβιτών-χριστιανών μέχρις εσχάτων για τον ολοκληρωτικό έλεγχο της χώρας.
Πρόκειται ξεκάθαρα για έναν θρησκευτικό πόλεμο, όπου οποιεσδήποτε άλλες επιφάσεις περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και «πολιτικών ελευθεριών» που «καταπατά»το «καθεστώς» Άσαντ, όπως επικαλούνται οι ισλαμιστές αντάρτες της Αλ Κάιντα και – παραδόξως – οι Δυτικοί σύμμαχοί τους κατά κόρον χρησιμοποιούν, δεν έχουν κανένα ουσιαστικό έρεισμα στα όσα έχουν διαδραματιστεί στον πόλεμο των τελευταίων χρόνων, αλλά ούτε και στην εσωτερική κατάσταση της Συρίας, όπως αυτή υφίσταται εδώ και πολλές δεκαετίες.
Το μόνο βέβαιο, σήμερα, είναι ότι η Συρία, μετά τρία χρόνια αιματηρού πολέμου έχει ήδη γίνει μια χώρα όπου πλέον δεν υπάρχει χώρος και για τις δυο θρησκευτικές ομάδες-«συμμαχίες».
Την ώρα που οι συνομιλίες μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων πλευρών συνεχίζονται άκαρπες στη «Γενεύη 2», αξίζει να γίνει μια σύντομη αναδρομή στην εικόνα της χώρας όπως αυτή ίσχυε από τον περασμένο αιώνα.
Στην Συρία σε πληθυσμό 22,4 εκατομμυρίων, οι χριστιανοί καταλαμβάνουν ένα ποσοστό 10% και οι σιίτες αλεβίτες ένα 13%. Απέναντι σε ποσοστό 59-60% σουνιτών αραβόφωνων μουσουλμάνων.
Υπενθυμίζεται, ότι οι αλεβίτες είναι μια πολύ μετριοπαθής εκδοχή του σιιτικού ισλάμ που έχει τις ρίζες της στον 13ο αιώνα μ.Χ.. Σήμερα οι περισσότεροι αλεβίτες βρίσκονται στην Συρία και στην Τουρκία.
Όπως, όμως, εξηγεί αποκλειστικά στο defencenet.gr Έλληνας συνταξιούχος καθηγητής πανεπιστημίου και καταξιωμένος διπλωμάτης, ο οποίος υπηρέτησε για αρκετά χρόνια στη Δαμασκό τις δεκαετίες ‘60-‘70, η άτυπη «συμμαχία» αλεβιτών και χριστιανών στην Συρία έχει υπάρξει ο μοναδικός σταθεροποιητικός παράγοντας μιας χώρας με ένα χαοτικό πλήθος θρησκευμάτων και εθνοτήτων.
Έτσι αλεβίτες και χριστιανοί έχουν αναπτύξει μια «ειδική σχέση», ήδη από την εποχή της τουρκοκρατίας, όταν και οι δύο υπέφεραν το ίδιο από τους σουνίτες Οθωμανούς.
Έτσι, στο ελεύθερο συριακό κράτος, συνεργάζονται εδώ και δεκαετίες για τη διατήρηση της πολιτικής εξουσίας και ταυτόχρονα την εξασφάλιση της σταθερότητας και της ειρηνικής συμβίωσης των διαφορετικών φραξιών στο εσωτερικό της χώρας.
Έτσι μέχρι και πριν το ξέσπασμα του σημερινού τραγικού πολέμου, η Συρία ήταν γνωστή σε όλο τον κόσμο ως μια μετριοπαθής μουσουλμανική χώρα όπου συμβίωναν ειρηνικά τόσο διαφορετικοί άνθρωποι.
Η Συρία έχει ένα σημαντικό ποσοστό γηγενών Σύρων (όχι Αράβων, αλλά απογόνων των αρχαίων Ασσυρίων) χριστιανών, την ώρα εξάλλου που η ιστορία του χριστιανισμού στη χώρα όχι απλά προηγείται κατά πολύ του Ισλάμ, αλλά ταυτίζεται με την ίδια την Καινή Διαθήκη.
Η Αντιόχεια και η Δαμασκός ήταν δύο από τις πρώτες πόλεις όπου οι Απόστολοι μετέφεραν το χριστιανικό κήρυγμα σε μη-Ιουδαίους «εθνικούς» και ιδρύθηκαν εκκλησίες!
Στη Δαμασκό εξάλλου, έγινε η μεταστροφή και το βάπτισμα του «Απόστολου των Εθνών» Παύλου.
Σήμερα λοιπόν, η σφοδρότητα του πολεμικού μένους και της απάνθρωπης αγριότητας των ουαχαμπιτών ισλαμιστών ανταρτών δεν είναι καθόλου τυχαία.
Αντιθέτως δείχνει ότι οι ουχαμπίτες σουνίτες αντάρτες της «αντιπολίτευσης», αλλά και όσοι έχουν εισβάλλει από άλλες χώρες και είναι άμεσα συνδεδεμένοι με την Αλ Κάιντα, έχουν σαφή σκοπό να εκτοπίσουν ή να εξαφανίσουν εντελώς με γενοκτονία που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη, όλους τους χριστιανούς και αλεβίτες σιίτες της Συρίας.
Και αυτό γιατί γνωρίζουν ότι διαφορετικά δεν θα μπορέσουν να αποκτήσουν την εξουσία ολοκληρωτικά και όπως αυτοί επιθυμούν, σε μια χώρα που επί αιώνες έχει επικρατήσει ο χριστιανισμός και ο αλεβιτισμός.
Από την άλλη οι σουνίτες ισλαμιστές, που πλέον υποστηρίζονται από το διεθνές αραβικό Ισλάμ και την Αλ Κάιντα που επιδιώκει το «παγκόσμιο χαλιφάτο», έχουν τόση κεκτημένη ταχύτητα πλέον και «έχει ανοίξει η όρεξή τους» για εξουσία, τόσο, ώστε δεν έχουν καμία διάθεση συνθηκολόγησης και δεν σχεδιάζουν σε καμία περίπτωση τη συνέχιση της ζωής τους, ειρηνικά, σε μια μελλοντική Συρία με πρόεδρο πάλι τον Μπ. αλ Άσαντ.
Έτσι, καθίσταται επίσης σαφές, ότι μια τελική επικράτηση του προέδρου Άσαντ, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να εξασφαλίσει την διατήρηση της ενότητας της χώρας.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ίσως ένα πιθανό και «ιδανικό» σενάριο – και χωρίς να υπολογιστεί η πιθανή ενεργή παρέμβαση εξωτερικού παράγοντα – να είναι η αποφυγή της ήττας για τον Άσαντ και η διατήρηση των εδαφών που έχει ήδη ανακτήσει, παράλληλα όμως παραχωρώντας κάποια εδάφη στο Βορρά στους σουνίτες, τους οποίους έχει κάθε λόγο να μη θέλει πλέον στη χώρα του ο αλεβίτης πρόεδρος…
Δεδομένου μάλιστα, ότι δύσκολα θα μπορέσει να εκτοπίσει εντελώς τους ισλαμιστές από την περιοχή εκείνη, όσο συνορεύει με την Τουρκία, ίσως αυτή να είναι μια «καλή» συμβιβαστική λύση…
Παρεμπιπτόντως, στη βορειοανατολική Συρία διεκδικούν εδάφη και οι Κούρδοι, οι οποίοι δεν πολεμούν με τους ισλαμιστές εναντίον του Άσαντ, αλλά ούτε και υπέρ αυτού. Οι Κούρδοι έχουν δική τους ατζέντα και προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση για να αποσπάσουν έδαφος της Συρίας.
Αυτό βέβαια, είναι ένα σενάριο, που τονίζουμε, δεν υπολογίζει πιθανή εξωτερική παρέμβαση, είτε από χώρα-δύναμη του γειτονικού περιβάλλοντος της Συρίας, είτε του μακρινού βορεινού συμμάχου.
Εν πάσει περιπτώσει, όλα αυτά μένουν να ξεκαθαριστούν μέσα στο αμέσως μετά τη «Γενεύη 2» διάστημα και τους επόμενους μήνες, οπότε, όπως αναφέρθηκε και στην αρχή ο πόλεμος εισέρχεται στην τελευταία και κρισιμότερη καμπή του.
Ακολουθεί ένα παλαιότερο βίντεο από αγγλόφωνο ντοκυμαντέρ για τους χριστιανούς στην Συρία.
Είναι χαρακτηριστική η ερώτηση του δημοσιογράφου σε ορθόδοξο χριστιανό ιερέα: «Φοβάστε ότι σε ενδεχόμενη νίκη των ισλαμιστών θα υποστείτε εκτεταμένο διωγμό και μαζική γενοκτονία;»
Με την ξεκάθαρη απάντηση του ιερέα να είναι: «Ναι! Γιατί δεν μας θέλουν εδώ! Θέλουν να μας διώξουν». (σ.σ. Επειδή όπως ήδη εξηγήσαμε, διαφορετικά δεν θα μπορέσουν ποτέ να εξασφαλίσουν την εξουσία τους σε μια χώρα όπως η Συρία).
{youtube}4LH4t2MiLiI{/youtube}
-120x86.jpg)
){kind=link}