Υπεράγαθε Δέσποινα Θεοτόκε, επάκουσον της οικτράς μου δεήσεως και μη καταισχύνης με από της προσδοκίας μου,η μετά Θεόν ελπίς πάντων των περάτων της γης. Τον βρασμόν της σαρκός μου κατάσβεσον. Τον εν τη ψυχή μου αγριότατον κλύδωνα κατεύνασον. Τον πικρόν θυμόν καταπράϋνον.
Τον τύφον και την αλαζονείαν της ματαίας οιήσεως εκ του νοός μου αφάνισον. Τας νυκτερινάς φαντασίας των πονηρών πνευμάτων και τας μεθημερινάς των ακαθάρτων εννοιών προσβολάς εκ της καρδίας μου μείωσον. Παίδευσόν με την γλώσσαν λαλείν τα συμφέροντα. Δίδαξον τους οφθαλμούς μου βλέπειν ορθώς της αρετής την ευθύτητα. Τους πόδας μου τρέχειν ανυποσκελίστως ποίησον την μακαρίαν οδόν των του Θεού εντολών. Τας χείρας μου αγιασθήναι παρασκεύασον , ίνα αξίως αίρω αυτάς προς τον Ύψιστον.
Κάθαρόν μου το στόμα, ίνα μετά παρρησίας επικαλείται Πατέρα τον φοβερόν Θεόν και πανάγιον. Άνοιξόν μου τα ώτα, ίνα ακούω αισθητώς και νοητώς τα υπέρ μέλι και κηρίον γλυκύτερα των αγίων Γραφών λόγια , και βιώ κατ ‘ αυτά από σου κραταιούμενος. …;
Δια γαρ σου , πανύμνητε και υπεράγαθε Δέσποινα, περισώζεται πάσα βροτεία φύσις αινούσα και ευλογούσα Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, την παναγίαν Τριάδα και ομοούσιον, πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Από το « Αγιοπατερικό Προσευχητάρι » Εκδόσεις Ζύμη
