Σε κλίμα συγκίνησης τελέσθηκε την Κυριακή 2 Ιουλίου 2017, η εξόδιος ακολουθία της Γερόντισσας Χριστοδούλης Ευαγγελάτου Καθηγουμένης της Ιεράς Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου Κατερινούς Μακρυνείας, της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας.
Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει η ανακοίνωση της Μητρόπολης Αιτωλίας: «Η μακαριστή Γερόντισσα καταγόταν από την Πάτρα και εγκατασταθηκε στην Ιερά Μονή Κατερινούς Μακρυνείας το έτος 1958, με την ευλογία του μακαριστού Γέροντος π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου, του οποίου υπήρξε πνευματικό ανάστημα.
Κατά την εξόδιο ακολουθία προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης, Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς, με τη συμμετοχή κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, αλλά και άλλων Μητροπόλεων. Μεγάλη ήταν η συμμετοχή των πιστών που είχαν συνδεθεί πνευματικά με την μακαριστή Γερόντισσα Χριστοδούλη.
Ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, κατά την ομιλία του, εξήρε την προσωπικότητα και το έργο της μακαριστής Γερόντισσας, αναφέροντας ότι έφυγε από την παρούσα ζωή πλήρης ημερών και πλήρης αρετών.
Μεταξύ άλλων, ο Μητροπολίτης κ. Κοσμάς, ανέφερε πως «η Γερόντισσα Χριστοδούλη δεν ήταν απλώς μια ταπεινή μοναχή, αλλά μια οσία μοναχή, η οποία ζούσε τη ζωή της με πολλή ταπεινοφροσύνη, με πολλή πραότητα και με ευγένεια υποδειγματική. Δεν έλεγε πολλά λόγια, δεν μιλούσε πολύ, αλλά μιλούσε το παράδειγμά της. Ποτέ δεν ζήτησε και δεν απαίτησε κάτι. Μιλούσε πάντοτε με ευγένεια και προσπαθούσε να μην λυπήσει κανέναν.
Θυμάμαι πόσο ταπεινά και με πόσο σεβασμό διακονούσε τον μακαριστό Μητροπολίτη μας κυρό Θεόκλητο, κατά τις επισκέψεις του εδώ αλλά και με πόση διάκριση και ευγένεια αντιμετώπιζε τους κληρικούς που διακονούσαν το μοναστήρι.
[irp posts=”357939″ name=”Εκοιμήθη η Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Κατερινούς Μακρυνείας”]
Όταν ερχόταν να εξομολογηθεί, έφευγα εγώ διδαγμένος από την εξομολόγησή της. Εκείνη δίδασκε τον πνευματικό και όχι ο πνευματικός την Γερόντισσα, ακριβώς διότι έλαμπε ο εσωτερικός της κόσμος, ο οποίος ήταν στολισμένος με πολλές αρετές.
Για ποια αρετή θα μπορούσαμε να μιλήσουμε πρώτα; Να πούμε για την αγάπη της, την φιλοξενία της, την φιλακόλουθη ζωή της! Πόσο αλήθεια ποθούσε την λατρεία! Πόσο ήθελε να ζει, μαζί με την μοναχή Θεοκλήτη, την Θεία Λειτουργία και πόσο αγωνίσθηκε να είναι το μοναστήρι ένας πνευματικός φάρος! Και πράγματι και οι δύο κρατούσαν το μοναστήρι αυτό πολύ ψηλά. Γινόταν θυσία και οι δύο για τη διακονία των αδελφών χριστιανών και γι’ αυτό οι χριστιανοί μας τις αγαπούσαν και τις τιμούσαν πολύ…».
Καταλήγοντας στη σύντομη ομιλία του, ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε «να την αναπαύσει ο Θεός στην Βασιλεία Του -και είμαστε βέβαιοι γι’ αυτό- και την παρακαλούμε να εύχεται και για εμάς και για την αδελφότητά της να συνεχίσει το έργο της και την παρακαταθήκη της».
){kind=link}