Φθάσαμε στη Μονή Καρακάλλου. Καθίσαμε έξω στην πηγή. Το νερό ήταν παχύ με βιταμίνες σύννεφου απ’ το χώμα. Μπαίνοντας μέσα, ήρθε ο αρχοντάρης να μάς βάλει για ξεκούραση. Ο ύπνος που πήραμε εκεί ήταν μωρού τριάντα ημερών. Ξυπνώντας για τον Εσπερινό, βγήκαμε πρώτα προς τα έξω να ξαναπιούμε το νερό με βιταμίνη σύννεφου απ’ το χώμα.

Ύστερα, στο μικρό Καθολικό, στριμωχτήκαμε σαν κόκκοι ρυζιού μέσα σε γυάλινο βαζάκι του Θεού. Η φωνή του Ηγουμένου ήταν βαθιά, παχιά, όπως το νερό της έξω πηγής.

Στην αγρυπνία τη νύχτα, ξαναβρεθήκαμε σαν κόκκοι ρυζιού μέσα στο γυάλινο βαζάκι του Θεού. Το πρωινό είχε τσάι, ξηρούς καρπούς και ψωμί.

Ήρθε το μικρό λεωφορείο για να μάς πάρει να φύγουμε γι’ αλλού. Ήταν γεμάτο με άλλους, από άλλες Μονές μεγαλύτερες. Ο οδηγός του λεωφορείου, κι αυτός μοναχός:

«Στην Καρακάλλου διαμείνατε εσείς;».

«Ναι, μία ημέρα».

«Τι ωραία μονούλα…» είπε αυτός.

Η Ιερά Μονή Καρακάλλου είναι μία μικρή αγιορείτικη Μονή, όμως η γλύκα της μεγάλη.

Να περάσεις κι από κει.